یک سانحه، مسیر زندگی مرا تغییر داد/ چرا چهره‌های برجسته تئاتر معلولان دیگر نیستند؟

به گزارش خبرنگار ایلنا، چهل و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر روز گذشته به اجراهای خود پایان داد تا روز شنبه سیزدهم بهمن‌ماه اختتامیه خود را در تالار وحدت تهران برگزار کند. 

«خانه خیابان گلشن» به کارگردانی پژمان مهراب‌پور، یکی از نمایش‌هایی است که در بخش فراگیر جشنواره تئاتر فجر امسال حضور یافته است. این اثر در زمان مقرر جدول در فضای باز محوطه تالار محراب تهران اجرا شد. 

احسان پوریده بازیگر نمایش «خانه خیابان گلشن» درباره فعالیت‌های خود در عرصه تئاتر و تأثیر این هنر بر زندگی‌اش با ایلنا گفتگو کرد. 

او در ابتدای صحبت‌هایش درباره نحوه ورودش به عرصه تئاتر گفت:  از سال ۱۳۷۴ همراه با برادرم، حسین پوریده، که بازیگر سینما و تئاتر است، فعالیت خود را آغاز کردم و به این عرصه پا گذاشتم. اما در سال ۱۳۹۴، پس از یک سانحه، مسیر زندگی من تغییر کرد. کسی که ۳۳ یا ۳۴ سال با دو پا راه می‌رفت و هیچ درکی از درد و معلولیت نداشت، ناگهان خود را جزو توان‌خواهان دید.

او افزود: در سال‌های ابتدایی پس از این اتفاق، دچار انزوا و گوشه‌گیری شدم، اما بعدها خانم واحدی که در تئاتر فعالیت می‌کرد، مرا به این عرصه بازگرداند. تمرینات را آغاز کردم و تاکنون در این حوزه فعال هستم.

حضور در جشنواره تئاتر فجر و تعامل با توان‌خواهان

وی درباره حضور خود در جشنواره تئاتر فجر گفت: این نخستین حضور من در جشنواره فجر نیست، اما شرکت در این رویداد برایم لذت‌بخش است. حضور در کنار توان‌خواهان برای من شادی و سرور به همراه دارد. من خود را یکی از آن‌ها می‌دانم و ارتباط نزدیکی با این عزیزان دارم.

پوریده ادامه داد: برخلاف تصور عمومی که افراد دارای معلولیت را غمگین‌تر از دیگران می‌داند، در این جشنواره من شادی را در میان این بچه‌ها به‌وضوح می‌بینم. تجربه حضور در جشنواره‌های دیگر را داشته‌ام، اما این حس نشاط و انرژی مثبت را جای دیگری احساس نکرده‌ام.

تئاتر، بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی

پوریده با تأکید بر جایگاه بالای تئاتر در زندگی خود اظهار داشت: حالا دیگر تئاتر به بخشی از وجود من تبدیل شده است. حتی در خانه همسرم می‌گوید که تو همیشه در حال بازی کردن هستی! تئاتر تنها یک هنر نیست، بلکه برای من مثل یک تراپی عمل می‌کند و باعث می‌شود احساس بهتری داشته باشم. همسرم که بازیگر نیست، در تمرین‌ها با من همکاری می‌کند، دیالوگ‌های من را گوش می‌دهد و اصلاح می‌کند. این ارتباط، کیفیت کارم را بالا برده و زندگی روزمره‌ام را تحت تأثیر قرار داده است.

تأثیر هنر بر زندگی و توصیه‌ای به بازیگران جوان

وی در ادامه افزود: هنر، زندگی من را تغییر داده است. شاید پیش از این، زندگی من حالت روتین داشت، اما اکنون دنیایم رنگ و بویی متفاوت به خود گرفته است. از سوی دیگر، تئاتر روی ارتباطاتم با دیگران نیز اثر گذاشته است. به بازیگران جوان توصیه می‌کنم که بازیگری را به‌عنوان شغل دوم خود انتخاب کنند و ابتدا زندگی‌شان را بسازند. نباید زندگی شخصی و حرفه‌ای را با یکدیگر ادغام کرد. در نهایت، ما آمده‌ایم که شاد باشیم و کنار هم رشد کنیم.

لزوم بازگشت پیشکسوتان به جشنواره‌های تئاتر معلولان

پوریده با اشاره به کاهش حضور برخی هنرمندان پیشکسوت در تئاتر معلولان تصریح کرد: متأسفانه در سال‌های اخیر برخی چهره‌های برجسته تئاتر معلولان، نوال وائلی مانند عبدالله ندومی و خانم شریفی، دیگر در این عرصه فعالیت نمی‌کنند. باید دلیل این مسئله بررسی شود. چرا این هنرمندان از تئاتر کناره گرفته‌اند؟ چرا برای ادامه همکاری دعوت نمی‌شوند؟ باید از آن‌ها بخواهیم حداقل یک روز در کنار ما باشند تا از تجربیاتشان بهره‌مند شویم.

تغییر نگاه جامعه به معلولان و ضرورت حمایت

این بازیگر با انتقاد از نگاه ترحم‌آمیز به معلولان اظهار داشت: ما توان‌خواهان دوست داریم مانند یک فرد عادی در جامعه پذیرفته شویم، اما گاهی نگاه متفاوتی به ما وجود دارد. این نگاه نه‌تنها کمکی به ما نمی‌کند، بلکه باعث می‌شود احساس کنیم چیزی کم داریم. جامعه باید به ما کمک کند و دست ما را بگیرد، اما از زاویه‌ای که به توانمندی‌هایمان توجه شود، نه از دریچه ترحم.

آرزویی برای دنیای هنر

پوریده در پایان گفت: آرزو می‌کنم که هنر روزبه‌روز پیشرفت کند و ما بتوانیم در مسیر رشد و شکوفایی گام برداریم. تئاتر تنها یک هنر نیست بلکه یک شیوه زندگی است که می‌تواند روحیه ما را بهبود بخشد و ما را به انسان‌هایی بهتر تبدیل کند.