امام خمینی (ره) روز ۱۳ بهمن در مدرسه علوی چه گفت؟

به گزارش ایلنا، پرتال امام خمینی (ره) در یکی از مطالب خود به انتشار مشروح سخرانی امام خمینی (ره) در روز سیزدهم بهمن‌ماه  پرداخت و نوشت:

امام خمینی یک روز پس از ورود به میهن، در جمع عده ای از روحانیون سخنانی ایراد کرد که تکمیل کنندۀ بیانات ایشان در بهشت زهرا بود.

بخشی از بیانات امام این واقعیت را توضیح می‌داد که دولت بختیار علیرغم ادعاهای ملی‌گرایی و آزادی خواهی‌اش نه تنها غیرقانونی است بلکه این دولت جز حربه‌ای موقت در دست استعمار غرب و آمریکا برای فروکش ساختن احساسات مردم، موجودیت دیگری ندارد.

امام خمینی در این سخنرانی به ادعای ملی گرایی بختیار را که مکرراً در مصاحبه هایش عنوان می کرد چنین پاسخ می دهد: «اگر ملی بود که محال بود که امریکا تأییدش بکند، انگلستان تأییدش بکند. حالا اینها یک اشخاص «ملی» شدند دلسوز به حال ملت ما یا خیر، همان چپاولگری و همان خیانت و همان بساطی که محمدرضا خان می کرد حالا با دست اینها می کنند».

تبیین چگونگی انتخابات «شاه فرموده» و غیرقانونی بودن مجلسین ـ سنا و شورای ملی ـ فرازی دیگر از بیانات امام خمینی بود.

در این ایام نمایندگان مجلس که اغلبشان منتخبین ساواک و دربار بودند، چهرۀ دلسوز مردم به خود گرفته و در نمایشی که از مدت‌ها پیش آغاز شده بود و دولت بختیار نیز صحنه گردان آن بود شرکت داشتند و ژست انتقادگری و آزادیخواهانه به خود گرفته بودند. امام با آگاهی از سابقه امر و با تیزبینی خاص خود تکلیف کردند که اگر این‌ها در ادعای خود صداقت دارند باید از نمایندگی مجلس غیرقانونی استعفا کنند.

ادامه بیانات امام در حقیقت اتمام حجتی بود به دولت، سران ارتش و آن دسته از احزاب و روحانیونی که هنوز از تذبذب دست برنداشته و خود را در هر دو جبهه جا زده اند.

امام در ابتدای سخنانشان با اشاره جنایات بزرگ شاه گفت: «بنده در این مدت که از ایران خارج بودم دعاگوی همه آقایان بودم، و حالا هم که برگشتم به خدمت آقایان برای خدمتگزاری، خدمت به روحانیت، خدمت به آقایان علما و فضلا، خدمت به جامعه ایرانی، حالا می بینم که رفقایی که ما داشتیم با ریش سیاه اینجا گذاشتیم با ریش سفید تحویل می‌گیریم. ما اشخاصی در زندان داشتیم که وقتی که از پیش ما رفتند در زندان، سالم بودند، قوی بودند؛ وقتی که از زندان بیرون آمدند، آنهایی که زنده مانده اند و از زندان بیرون آمده اند ضعیف شده اند، پیرمرد شده اند، مریض شده اند. این نیروهای انسانی که از دست ما رفته است، این از همه چیزها بالاتر بود. جنایاتی که سلسله پهلوی در جامعه ما کرد، شاید هیچ جنایتی بالاتر از این جنایت نبود که نیروهای فعاله انسانی ما را، یا از بین بردند یا فعالیت آنها را خنثی کردند برای مدت‌های زیاد. آنهایی که باید به این امت خدمت کنند، مثل علمای اعلام و اشخاص روشنفکر، اینها را در زندان بردند. ده سال، پانزده سال، پنج سال در زندان این‌ها را بردند. صرفِ نظر از آن زجرهایی که به این‌ها کردند، آن خلافِ انسانیت‌هایی که با این اولیای خدا کردند، این نیرو را هدر دادند؛ یعنی نیرویی که باید در جامعه فعال باشد. اگر مدرس است، عده ای را تربیت بکند؛ اگر محصل است، خودش تربیت بشود؛ اگر فعالیت‌های سیاسی دارد، فعالیت سیاسی بکند؛ فعالیت‌های مذهبی دارد، فعالیت‌های مذهبی بکند- تمام این‌ها را اینها به هدر دادند.»

ایشان در ادامه با طرح مسئله توبه شاه آن را نزد مردم غیرقابل قبول دانست و بیان داشت: «گاهی گفته می شود، گفته می شد، به اینکه خوب شاه می آید توبه می کند و توبه هم کرد؛ خوب دیگر چه می گویید؟ خدا که توبه را قبول می کند، شماها چه می گویید دیگر؟! این را من کراراً عرض کردم که اولًا توبه شرایطی دارد که تا آن شرایط تحقق پیدا نکند، خدای تبارک و تعالی قبول نمی‌کند. آنچه بی شرطْ خدای تبارک و تعالی قبول می کند آن چیزهایی است که مربوط به حقوق الله است: کسی نماز نخوانده، کسی روزه نگرفته، کسی حج نرفته است، اینها چیزهایی است که اگر توبه بکند، شرطی ندارد، توبه اش را قبول می کند. و اما حقوق ناس - حقوق ناس را، توبه اش را تا این حق رد نشود قبول نمی کند. شما بفرمایید که حالا این شخص که آمده توبه کرده - فرضاً عرض می کنم - این راضی است به اینکه بیاید اموالی را که از مردم برده پس بدهد و کارهایی که از قبیل چپاول هست، اینها را جبران بکند؟ فرضاً که یک همچو کاری بکند و او مالی داشته باشد تا بتواند جبران کند- مال ملت را که نمی شود به خود ملت داد برای جبران مالهایی که اینها دارند! همه اش مال ملت است؛ مال خودشان نیست. برداشتند و فرار کردند و در بانکهای خارجه انبار کردند.»

بنیانگذار جمهوری اسلامی با یادآوری جنایات جبران ناپذیر شاه خطاب به حاضرین گفت: «و اگر ما دستمان رسید محاکمه اش می‌کنیم [اگر] توانستیم که بیاوریم او را به اینجا و محاکمه بکنیم یعنی تحویل ما دادند، محاکمه‌اش می‌کنیم- محاکمه حضوری؛ و اگر تحویل ندادند او را، ما محاکمه غیابی می‌کنیم، و او را محکوم می‌کنیم و آن مقداری که در ایران دارد از او می‌گیریم؛ آنی که در بانک‌ها دارد اعلام می‌کنیم که این محکوم است و مال ملت است، حق ندارد بانک به محمدرضا بدهد چیزی را که از مردم خورده است. حالا ما فرض می‌کنیم که خیر، ایشان اموال شخصی دارد و آن اموال شخصی را به ارث از پدرش - فرض کنید - رسیده به او و آن اموال شخصی را می‌دهد و جبران می‌کند، خوب این ده سال حبسی که کرده و این قدرت انسانی را تلف کرده کی جبران می‌کند؟ کی می‌تواند جبران کند این ده سال حبس، پنج سال حبس این علما، این دانشمندان، این رجال سیاسی که این‌ها را به هدر داده است؟ یعنی در یک محفظه‌ای نگه داشته این‌ها را تا قوایشان هدر رفته؛ فعالیت‌هایشان هدر رفته. این‌ها دیگر جبران نمی‌خواهد! اگر یک کسی را هدر دادند همه زندگی‌اش را، اینها را جبران کی می‌کند؟ این همه جراحت که بر اشخاص، بر قلوب مؤمنین، بر قلوب پیرزن‌ها، پیرمردها، جوان‌ها وارد کرده است، این‌ها را کی جبران می‌کند؟ یک نفر آدم یک شخص را اگر کشت، این قصاصش به این است که این یک نفر را در مقابل او بکشند؛ اگر یک نفر آدم هزاران آدم را کشت، حالا ما چطور آن را جبران بکنیم؟ اینکه هزاران نفر از بهترین اولاد این وطن را، بهترین اولاد این اسلام را در این حبس‌ها کشته- پاهایشان را اره کردند! ما اطلاع از داخل زندان نداریم، یک مقدار کمی را اطلاع داریم؛ آن چیزی که در زندان می‌گذرد و می‌گذشته است بر مردم، ما اطلاع نداریم. ما فقط می‌بینیم که یک نفر از علما را پایش را اره کردند؛ بعضِ اشخاص را توی تاوه گذاشتند و بو دادند؛ یعنی برق را متصل کردند به این سطح این شی ء و این را خواباندندش روی آنجا، این را بو دادند- حالا ما فرض کنیم که یک جان دارد این و ما یک جان را در مقابل یک جان گرفتیم، باقی اش چه؟»

رهبر انقلاب اسلامی تز «شاه سلطنت کند نه حکومت» را حقه دانسته و گفت: «ما چطور از یک آدمی توبه قبول بکنیم و بگوییم که این سلطان باشد و حکومت نکند! همان سلطنت بکند! آخر ما جواب این پیرزنی که چهار تا از اولادش رفته، دیشب سر سفره خودش و شوهرش و چهار تا اولاد بوده، امشب خودش [هست] و شوهرش، جواب این را ما چه بدهیم؟ بگوییم حالا ایشان «اعلیحضرت» باشند و آن بالاها بنشینند و مراسم عید هم علمای درباری بروند سراغش و- عرض می‌کنم که - این نظامی‌ها و این تمام اشخاصی که در این مراسم می‌رفتند بروند و او را به «اعلیحضرت» بشناسند و- عرض می‌کنم که - در مملکت هم یَأْکلُ وَ یَمْشی! هر کاری دلش می‌خواهد بکند! ما فرض می‌گیریم که این آدم توبه اش از روی حقیقت است ... و الّا شما و ما همه می دانیم که این [توبه ] بیش از اینکه یک نیرنگی هست، نیست چیز دیگری. این نیرنگ برای این بود که ما را بازی بدهد و ما راضی بشویم به اینکه این آقا سلطان باشد و حکومت نکند تا این انقلاب بخوابد! انقلاب که خوابید، شمشیرش را بکشد پای همه شما را قطع بکند؛ یعنی نه عالِم دینی دیگر بگذارد، نه رجل سیاسی، نه دانشگاهی بگذارد، نه مدرسه فیضیه‌ای. این نقشه است؛ نقشه بوده. حالا هم که الان ما مبتلا به یک نقشه دیگری هستیم.

ایشان خاطرنشان کرد: شما از اول دیدید چند جور اینها حقه بازی کردند. خدعه می خواستند بکنند. یکی آمد مقابل مردم: ای علما، ای مراجع عظام، ای علمای اعلام، ای چه! ای چه! ما یک کارهایی کردیم و اشتباهاتی کردیم و حالا از این اشتباه برگشتیم! همین علمای اعلام و مراجع عظامی که در آنجا می گوید که اینها مثل «حیوان نجس» می مانند، از ایشان احتراز کنید! همین علمای اعلامی که این آقا می گوید که «اینها مثل کرمهایی می مانند که توی نجاست می لولند» آن روز منطقش آن بود! حالایی که دُمش را گرفتند و گیر افتاده، حالا روباه بازی در آورده «علمای اعلام و مراجع عظام» می گوید! این جز خدعه چیزی هست؟ همین آدمی که در همان حال «علمای اعلام و مراجع عظام» می گوید و در مقابل مردم و ملت می ایستد و [اظهار پشیمانی ] می کند، همین آدم دولت نظامی می گذارد در همان روز! این [شخص] ما را مثل اینکه خیلی نادان می داند! یا خودش احمق است که خیال می کند همه مثل خودش می مانند! در همان روز! همان روز و شبی که این دستش توبه نامه گرفته، آن دستش سرنیزه گرفته و مردم را با سرنیزه می کوبد! این توبه است؟! این حالا توبه کرده؟! ما از او قبول کنیم که آقا حالا دیگر توبه کردند و- عرض می کنم- عابد و مسلمان شده اند؟! حالا هم بعد از اینکه این آدم این حرف را زد و قبلش هم همین طور حکومت آشتی درست کرد - «دولت آشتی» - دولت آشتی او همان بود که این قدر جمعیت و جوانهای ما را به خون و خاک کشیدند [با] این «آشتی» آنها، حالا هم یکی دیگر را آوردند توی کار. نه او آورده، امریکاست آقا! همه بدبختی ما از این امریکا و شوروی و انگلستان است. حالا هم یکی دیگر را روی کار آوردند که با حربه «ملیت»، با حربه «آزادیخواهی»، همان «آزادیخواهی» که خود آن مردک گفت «آزادزنان و آزادمردان»، همان «آزادی» را می خواهند بدهند! همان آزادی که می گفت من آزادی دادم به ملت؛ در صورتی که پشتش مسلسل بود و توپ بود و تانک بود.»

امام خمینی در ادامه سخنانشان گفت: «آقا دولتی که منشعب می‌شود، منشأش عبارت از یک شاهی است که مخلوع است، یک شاهی است که خائن است، یک شاهی است که پسر رضا شاه است که مجلس مؤسسانِ سرنیزه‌ایِ فرمایشی درست کرد- این را که ما یادمان هست دیگر [که] مجلس مؤسسانی که درست کرد، با سرنیزه مجلس مؤسسان را درست کرد- وقتی با سرنیزه مجلس مؤسسان درست می شود، این مجلسِ مؤسسانْ قانونی است؟ این یک دلیل بر اینکه این مرد سلطنتش قانونی نیست.و اما دلیل دیگرش بر اینکه قانونی نیست این است که به حسَب قانون اساسی، سلطنت یک «موهبتی است الهی» - حرف مفتی است که حالا من نقل می‌کنم، حرف مزخرفی است - یک موهبتی است الهی که ملت می دهند به شخص «اعلیحضرت». اگر «موهبت الهی» است، ملت می‌دهد یعنی چه؟! چطور ممکن است که یک موهبت الهی به یک ظالم خدا موهبت بکند؟! چطور امکان دارد که خدا یک کسی [را] که فوج‌ها از مسلمان‌ها را از بین برده، این همه خیانت به اسلام و مسلمین کرده، خدای تبارک و تعالی او را تأییدش کند؟! «موهبت» به او بکند؟! عنایت به او داشته باشد؟!

ایشان خاطرنشان کرد: از این هم که شما صرفِ نظر بکنید، [و باور کنید که سلطنت ] موهبتی است الهی، ملت داده است به یک کسی؛ این ملت است که دارید می‌بینید می‌گوید نه، تمام شد! این ملت اول که نداده بود، خوب حالا می‌گوییم داد. از اول که ملت اصلًا این‌ها را نمی‌خواستند؛ رضا شاه با زور سرنیزه آمد و با زور سرنیزه مجلس مؤسسان درست کرد و با زور سرنیزه مجلس درست می‌کرد. کی مجلس مجلسِ ما بود؟ همین مردک گفت که این مجلس‌هایی که درست کردند این‌ها، از سفارتخانه‌ها می‌آوردند و لیستش را می‌دادند! منتها حالا دیگر نه، این طور نیست! حالا دیگر مملکت خیلی قدرتمند شده! دیگر این طور هم نیست! خودش را مسخره می‌کند. این مجلسی که ما الان داریم - مجلس «شورا» و مجلس «سنا» - یکی از این وکلا بیایند ادعا کنند که من وکیل ملتم تا ما دستشان را بگیریم ببریم توی آن ملتی که این وکیلش است، از ملت بپرسیم که آقا این وکیل شماست؟ این‌ها را نمی‌شناسند ملت! این وکیل محمدرضا خان است! محمدرضا خان هم سفارت به او گفته این‌ها را تعیین کن. یک همچو مجلسی که شاهش رسمیت ندارد، مجلسش رسمیت ندارد، دولتش دیگر چه می‌شود؟! دولتی که از شاه غیررسمی و از مجلسِ غیررسمی می‌آید! همین مجلسی است که خود این آقا تا چند روز پیش از این که به وزارت نرسیده بود و به صدارت نرسیده بود، می‌گفت غیرقانونی است این، از «حزب رستاخیز» است و غیر قانونی است، چرا بگوییم حالا قانونی شده؟!»

بنیانگذار انقلاب اسلامی با بیان این نکته که دولتِ غیرقانونی باید مجازات شود، ناآرامی و اغتشاش را ثمره رفتار مأموران دولت غیرقانونی دانست و بیان داشت: «اگر آدمی در رأس دولتی واقع بشود به غیرِ قانون، این مجازات دارد. اگر وکیلی بدون اینکه مردم او را تعیین کرده باشند در مجلس برود و رأی بدهد و رَتْق و فَتْق امور را بخواهد کند، این مجازات دارد؛ اینها باید مجازات بشوند. همه بساط ایران این طوری بوده، آن طوری هستش. حالا، حالا هم که خود آن مردک رفته، یک حشاشه‌ای مانده اینجا، باز همین حرف‌ها و همین مزخرفات را می‌زنند. حالا دیگر می‌خواهند ما را بازی بدهند به اینکه نه، ما هر چه ملت بگوید قبول داریم و هر چه که ملت بگوید ما ردش نمی‌کنیم و ما هم تابع ملت هستیم و آزادی! اگر شما تابع ملتید، این ملت؛ این ملت ایران. این ملت ایران که سر تا پای ملت ایران ... غیر این ده- بیست تا یا پنجاه تا یا صد تا چماق به دستی که شما پول به او می‌دهید، یعنی این‌هایی که پول باید بدهند به او، می‌دهند و می اندازندشان به جان مردم. یا زن و بچه مثلًا آن کارمندی که تحت نظر آنها هست می‌آید و شعار می‌دهد، آن شعار مفتضح که خودشان هم خجالت می‌کشیدند! آن یک شعار بود، این هم یک شعار. این سرنیزه آورده این‌هارا؟! این‌ها ملت نیستند؟! این شعارهایی که الآن همه دارند می‌گویند که «مرگ بر این سلطنت»، همه دارند می گویند مرگ بر فلان مرد، اینها ملت ایران نیستند؟ اینها هم باز از آن طرف مرزها با شناسنامه اشتباهی وارد شده‌اند؟! این آقایان همه با شناسنامه اشتباهی وارد شده‌اند؟! این همه مردم که توی اینجا هستند و هر روز هستند با شناسنامه [جعلی است]؟! این همه مردم دهات و شهر و همه اینها که فریاد می‌زنند که ما نمی خواهیم این سلطنت فاسد را، اینها همه از آن طرف مرزها با شناسنامه [جعلی ] وارد شده‌اند؟! باید دست بردارند. اگر واقعاً این‌ها برای ملت دلسوز هستند بروند کنار.

امام خمینی در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: شما دیدید که دیروز این همه جمعیت، امروز هم این همه جمعیت از این طرف شهر تا بهشت زهرا رفتند و آن همه اجتماع بود، یک خلاف قانون، یک خلاف عدالت، یک کار خلاف این‌ها کردند؟ اگر کردند بگویید. چطور می‌شود که گاهی وقت‌ها این کارها واقع می‌شود؟ برای این می‌شود که یک وقت مأمورها بیرونند از این جمعیت، می‌بینند نمی‌توانند توی این جمعیت بایستند [چون] اینها را غرقشان می‌کنند؛ آن وقت هیچ ناراحتی واقع نمی‌شود، ناآرامی نیست، تظاهر آرام، رفت و آمد آرام، همه چیزهایش آرام است. یک وقت مأمورین وارد می‌شوند؛‌ این مأمورین وقتی که وارد می‌شوند، دستور دارند که «بزن، آنجا را بشکن، یا الله» می‌شکند؛ دنبالش دِ تفنگ بزن، دِ چه بکن! شما [کنار] بروید. اگر شماها می‌خواهید که منطقه ثبات داشته باشد، ایران ثبات داشته باشد، اصلاح بشود، شما بروید کنار، ما خودمان درست می‌کنیم. شما نمی‌گذارید که این منطقه مثلًا یا این ملت یا این مملکت آرام باشد؛ شما ناآرامی می آورید! شما دزدها را راه می‌اندازید این طرف و آن طرف، مردم را بزنند و چپاول کنند. شما نجف آباد را به صورت یک خرابه درآوردید. شما آن قدر قتل عام در تبریز و قم و تهران و قزوین همه شهرها- من نمی توانم یکی [یکی نام ببرم ] ...- آن بساط را درست کردید. همه را شما درست کردید. اگر شما کنار بروید و کار به مردم نداشته باشید، مردم دعوا ندارند؛ مردم آرامند؛ مُسْلمند. مردم می‌دانند که قواعد اسلام اقتضای این چیزها را نمی‌کند. شما کنار بروید. از فردا شما بروید کنار. شما یک آدم عادی هستی؛ نه نخست وزیری و نه آن وکیل هست و [نه ] آن کس دیگر. یک آدم عادی هستی مثل سایر افراد، برای اینکه مقامت رسمی نیست. یک آدم عادی هستی غاصب؛ منتها تو را وادار کردند به اینکه باید این کار را بکنی. اینکه من می گویم وادار کردند، برای اینکه همان اشخاص، همان دولت‌هایی که پشتیبانی می‌کردند از شاه، همان اشخاص پشتیبانی می‌کنند از این آقا. می‌فرستند که این را چه، می‌گویند که ما پشتیبان این هستیم. آدم فرستادند اینجا. به ارتش گفتند که شما باید حتماً پشتیبانی بکنید از دولت. اگر ملی هست که محال است - آمریکا «ملیت» را اصلًا زیر پا دارد می‌گذارد و گذاشته است - اگر ملی بود که محال بود که آمریکا تأییدش بکند، انگلستان تأییدش بکند. حالا اینها یک اشخاص «ملی» شدند دلسوز به حال ملت ما یا خیر، همان چپاولگری و همان خیانت و همان بساطی که محمدرضا خان می کرد حالا با دست اینها می کنند؟! حالا چه این حیله باشد برای اینکه باز آن آلت بی اراده را برگردانند، چه از او مأیوس شده باشند و بخواهند که همین دولت‌های نیمه مرده را نگه دارند و این رژیم سلطنتی و این قضایا.»

بنیانگذار جمهوری اسلامی با تاکید بر اینکه رژیم سلطنتی، خلاف عقل و قانون است گفت: «اصلًا رژیم سلطنتی از اول خلاف عقل بوده. خلاف قانون، خلاف قانون اساسی است «رژیم سلطنتی»! در قانون اساسی، در حقوق بشر، این است که هر ملتی باید خودش سرنوشت خودش را تعیین کند یعنی ما الآن خودمان باید سرنوشت خودمان را تعیین کنیم. ما حق نداریم سرنوشت اعقابمان را تعیین کنیم. اعقاب ما بعد می آیند؛ خودشان سرنوشتی دارند، به دست خودشان باید باشد، نه به دست من و شما. «رژیم سلطنتی» اگر معنایش این باشد که یک سلطان خودش باشد و ملت تعیینش کند، این رژیم سلطنتی نیست؛ این یک سلطانی است که مردم تعیینش کرده‌اند که شاه [باشد]. اما اگر مردم ما- فرض کنیم که- تعیین بکنند سلطان را و اعقاب او را، آقا سرنوشت خود شما با شماست؛ سلطان را سلطان کردید، چون خودتان بودید. بسیار خوب، شما چه حقی دارید که اعقاب یک کسی را که برای یک کس دیگر می‌خواهد سلطنت بکند شما تعیین می‌کنید؟ چه حقی دارند پدرهای ما که سرنوشت ما را تعیین کنند؟ رژیم سلطنتی خلاف قانون اساسی است، خلاف حقوق بشر است لهذا نباید باشد. رژیم سلطنتی فاسد است همه‌اش. حالا فرضاً که خیلی عادل هم باشد لکن خلاف حقوق بشر است. وضع مملکت ما تا حالا یک چیز مخلوط درهمی است که معلوم نیست اسمش چیست. اصلًا معلوم نیست اسم این چه است. ما مملکت را «مشروطه» اسمش را بگذاریم، مشروطه که این نیست، دیکتاتوری است. اما رژیم نیست دیکتاتوری.»

ایشان حساسیت وضعیت ایران در آن مقطع را یادآور شده و اقامه عدل از وظایف مهم همگان در مناصب گوناگون برشمرده و گفت: «من به شما آقایان عرض بکنم و به همه ملت ایران عرض بکنم که امروز مملکت ما در یک موضع حساسی وارد شده است که این ملت بین مَوْت و حیات است؛ یا باید تا آخر اسیر باشیم و احکام دین و اسلام دستخوش مَفْسده جوها باشد، یا حالا پیروزی را به دست بیاوریم. امر دایر بین این دوتاست. هر فرد از افراد ملت که در این امر شرکت نکند خائن است. خیانت به اسلام است. خیانت به اسلام می کند، خیانت به کشور می کند. اگر ما دُم اینها را نگیریم و بیرونشان نیندازیم، فردا دوباره یا او را برمی گردانند و یا همه منافع ما را با این دست می دهند به امریکا و غیر. و الآن و بعد هم که فهمیدند که این چیزی که می تواند جلوی اینها را بگیرد عبارت از اسلام و مسلمین و روحانیون هستند، این دفعه اگر خدای نخواسته تسلط پیدا بکنند نه روحانی می گذارند باقی بماند نه اسلام. وقتی مطلب به اینجا رسید، کدام آدم می تواند مخالفت بکند؟ کدام آدم می تواند ساکت باشد؟ ساکت در حکم مخالف است. خائن است ساکت. امروز روزی نیست که شما بنشینید توی خانه تان و بگویید که تکلیف من این است که بروم مثلًا فرض کن دکان و برگردم، بروم مسجد و برگردم، بروم محراب و برگردم. امروز آن روز نیست. اگر آن روز بود، خوب من هم قم بودم و مشغول درسم بودم، مشغول بحثم بودم و مشغول استفاده از آقایان. امروز آن طور نیست آقا! امروز مطلب مهم است. از مهماتی است که جان باید پایش داد. همان مهمی است که سید الشهداء جانش را داد برایش، همان مهمی است که پیغمبر اسلام بیست و سه سال زحمت برایش کشید، همان مهمی است که حضرت امیر- سلام الله علیه- هجده ماه با معاویه جنگ کرد در صورتی که معاویه دعوی اسلام می کرد ... برای اینکه یک سلطان جائر بود، برای اینکه یک دستگاه جائر بود، باید به زمینش بزند. آن قدر از اصحاب بزرگوارش را به کشتن داد، آن قدر از آنها را هم کشت؛ برای چه؟ برای اینکه اقامه حق بکند، اقامه عدل بکند. ما باید اقامه عدل بکنیم. عذر نیست که ما قوه نداریم؛ این ملت قوه ماست. این ملتی بود که با مشت جلوی تانک و توپ را گرفت؛ کشته هم داد. البته افتخار می کنیم به آنها؛ رحمت می فرستیم. ما هم کشته می شویم ان شاء الله. روز سکوت نیست، روز فعالیت است. هر کس در هر منصبی که هست، در هر مقامی که هست نباید ساکت باشد. این فریادی که اینها می زنند - زنها را شما ببینید چه فریاد می زنند، مردها چه فریاد می زنند - اینها پشتوانه شما هستند «شَکَّرَ الله سَعْیَهُمْ». اگر اینها نبودند ما هیچ قدمی برنمی داشتیم؛ اینهایند که ما را وادار می کنند به قدم برداشتن.»

رهبر فقید انقلاب اسلامی با انتقاد از اقتصاد وابسته، فرهنگ استعماری و وابسته را محکوم کرد و بیان داشت: «ما می گوییم که این اقتصاد را ما باید درستش کنیم. اینها که سرِ کار بودند و سرِ سلطنت و دولت و اینها ... دیدید که چقدر از این مال مردم [را] خوردند؛ اقتصاد ما را به عقب راندند. آقا مصیبت‌ها بر این ملت وارد شده و ما غافلیم. ما الآن زراعت نداریم. مخازنمان هم اگر چند سال دیگر این مردِکه بود از بین رفته بود. ایران می ماند [به صورت ] مملکتی که هیچ مئونه ندارد، هیچی ندارد. مئونه ما نفت است. نفت را- همه اش را [غارت کردند] و هی هم وعده می داد که ده تا بیست سال دیگر تمام است این! آن وقتی که تمام می شد چه داشتیم؟ وعده ها زیاد است البته! وعده به اینکه صنعتی می کنیم مملکت را! کدام صنعتی کردید شما؟ ذوب آهنتان برای این بوده است که یک دسته از این شوروی ها را بیاورید در اینجا بر شما حکومت کنند! شما کاری نکردید. شما از آنجا همه چیزها را گرفتید آوردید اینجا چفت و بندش می کنید: مونتاژ! نه صنعتتان صنعت است، نه زراعتْ ما داریم، نه فرهنگ داریم. آقا، نیروی انسانی ما را به باد دادند اینها. این فرهنگ ما یک فرهنگ استعماری است که نگذارد این نیروی انسانی رشد بکند. اینها را به یک حد محدودی نگه بدارد، نگذارد اینها رشد بکنند. رشد انسانی را نمی گذارند بکنیم. من که در فرانسه بودم از این اطراف می آمدند سراغ من؛ مِن جمله از آلمان مکرر آمدند اینهایی که در نیروهای اتمی کار می کنند. مطالبی اینها می گفتند؛ مِن جمله اینکه نمی گذارند که ما چیز بفهمیم! چند صد نفر آنجا برده اند و می خواهند نیروی اتمی درست کنند برای خودشان. می گویند نمی گذارند ما کار [یاد بگیریم ] علاوه بر این، می گویند اینکه الآن دارند درست می کنند برای مملکت مضر است. آنهایی که در همان جا کار می کردند به ما گفتند که این کار برای مملکت مضر است، خطر دارد برای مملکت اینها! هر جا الآن شما دست بگذارید، اسم محمدرضا خان رویش نوشته و خیانتش! هر جا [ی ] ارتش را دست بگذاری، این مستشارهای امریکایی که آمده، اسم او رویش ثبت است و خیانتش. فرهنگ را رویش دست بگذاری، عقب ماندگی اش، اسم او رویش ثبت و خیانتش. زراعتمان را دست رویش بگذاریم همین طور. مراتعمان را همه را دادند به این و آن. «ملی» کردند! ملی کردن معنایش این است که دادند یکی اش را، یک مرتع بسیار بزرگی که غنی ترین مراتع می گویند هست، به ملکه انگلستان و به بعضی از کسانی که- شرکتی که با او هست- دادند! مراتع ما از بین رفته؛ داده اند به آنها. جنگلهای ما را به کسان دیگر دادند. «ملی» کردند یعنی دست مردم را از آن کوتاه کردند و به غیر دادند!»

ایشان ادامه مبارزه را تا رسیدن به پیروزی نهایی، واجب عقلی و شرعی دانسته و گفت: «ما نمی‌توانیم تصور کنیم خیانتهایی که اینها به ما کردند. اگر ان شاء الله یک حکومت عدلی روی کار آمد، یک حساب و کتابی در کار بود، یک قلمِ آزاد بود حتی برای نوشتن آن چیزهایی که اینها دزدی کردند، آن وقت خواهید دید که این روزنامه ها چه مطالبی پیششان هست که پیش ما نیست؛ و این مردمی که الآن در انزوا زندگی می کنند چه مسائلی را اطلاع دارند که من و شما اطلاع نداریم. اینها مملکت ما را به نیستی بردند. و ما برایمان واجب عقلی است، واجب شرعی است که در این موقع دنبال بکنیم، و این نهضتی که ایران بپا کرده است به آخر برسانیم. دست اجانب را از این خزاین ملی کوتاه کنیم، و دست اجانب را از مسائل دینی مان کوتاه کنیم، و این اختناقی که از همه اطراف بر ما سلطه داشت و [شدید] بود، این اختناق را از بین ببریم و مملکت برای خودمان باشد، خودمان اداره اش بکنیم. خودمان [بسازیم ]، نمی توانید اداره [بکنید؟! مگر دزدی باید کرد؟ حتماً باید یک دزدی باشد تا بتواند اداره کند؟! این همه مردم امین که ما داریم در خارج کشور، در کشور که اینها همه تحصیل کرده، همه جهات را می دانند، در خارج تحصیل کردند، مطّلع هستند، امین هم هستند، یک «دزد» ی را برمی داریم یک «امین» ی را جایش می گذاریم، مملکت به هم می خورد؟! «خیر، باید مسئله انتقالْ قانونی باشد»! این، این قدر ادراک نمی کند که مسأله، مسئله انقلاب است نه مسئله یک رژیمی با رژیم دیگر! مسئله انقلاب است. در مسئله انقلابی این حرفها نیست! شورای انقلاب یا آن کسی که انقلاب را بپا کرده، این می تواند این کار را بکند. و در دنیا نظیرش مکرر اتفاق افتاده. همین رژیم عراق و همان رژیم افغانستان که چند روز پیش از این [در] افغانستان واقع شد، همین بود که انقلاب بود و دنیا هم پذیرفت؛ نه آرای عمومی بود و نه هیچ چیز. «خیر، انقلاب باید که جنگ بشود»؛ ما حالا دو سال است جنگ داریم می کنیم. مردم با اسلحه سرد یا مشت و- عرض می کنم که- اینها و آنها با اسلحه گرم و مسلسل. [در] جنگ مگر باید حتماً طرفینْ مساوی با هم باشند؟! این حرفها چیست می زنند!»

امام خمینی در این سخنرانی خطاب به ارتش گفت که «ما صلاح شما را می خواهیم» و در سپس نصایحی برای ارتش و دولت بیان داشت: «و من به ارتش می گویم که ما صلاح شما را می خواهیم. ما [نمی گوییم:] نمی خواهیم که ارتش در دنیا باشد؛ ما می گوییم به شما نوکر نباشید شما! مستشار امریکایی بر شما حکومت نکند، صاحب منصبهای اسرائیلی به شما حکومت نکند. ما یک همچو چیزی می گوییم. این منطق ماست. ما فریاد می کنیم که استقلال می خواهیم، استقلال ارتشی می خواهیم، ارتش ما استقلال ندارد؛ ما فریادمان این است. ما داریم می گوییم آقا می خواهیم شما حاکم خودتان باشید، مستقل باشید؛ آن وقت آن آقا - فرض کنید که ارتش یا فلان ارتشبد یا فلان [مقام ارتشی] - مقابل ما می ایستد! مقاومتشان یعنی ما می خواهیم حاکم نباشیم و ما می خواهیم نوکر باشیم! ما می گوییم آقا باش! فریاد می زنیم و فعالیت می کنیم که آقا باشید. بعضی از اینها که از فطرت انسانی بیرون هستند و بودند و رفتند، اینها می گویند نه، ما نمی خواهیم [آزاد و مستقل ] باشیم! ما باید حتماً تابع مستشارهای امریکا و مستشارهای اسرائیل باشیم! من به این ارتش نصیحت می کنم که به این ملت بپیوندید. صلاح شما، صلاح ملت شما هست که به این ملت بپیوندید. مملکت مال خود شماست، ملت مال شماست، شما مال ملتید؛ خدمتگزار به ملت باشید. دست از این کارهایی که بعضِ گردن کلفتهایتان می کردند بردارید. توبه کنید؛ توبه را خدا قبول می کند، ملت هم قبول می کنند. جنایت شما مثل آن نیست که ملت قبول نکنند. گناه شما جور دیگر است. برگردید به دامن این [ملت ]. چنانچه برگشتند یک عده ای. عده ای شرافتمند برگشتند و گفتند که خیر، ما با ملت موافق. همبستگی خودشان را اعلام کردند. از همین نظامیها در اصفهان، در تهران، در همدان، در جاهای دیگر، در خراسان؛ شما هم برگردید، چیزی نشده.

ایشان خطاب به بختیار گفت: یک نصیحتی هم به دولت می کنم که آقا! شما یک آدم عادی هستید، آبرویت را می ریزی، برو کنار. «من سرِ لج افتاده ام»! آخر برای چه انسان سر لج بیفتد و یک ملتی را، مقدرات یک ملتی را مَلْعبه کند که «من لُرَم، سر لج افتادم»! حتماً باید با پس گردنی ردشان کنند؟ خوب، مثل آدم بیا توبه کن. بگو صحیح است حرف‌های ملت، امر امرِ ملت است.»

(صحیفه امام، ج ۶، ص: ۲۴ - ۳۷)