تجمع رانندگان بخش خصوصی شرکت واحد/ به جای آنکه مالک ماشین شویم، دستفروش شده‌ایم!

به گزارش خبرنگار ایلنا، جمعی از رانندگان بخش خصوصی شرکت واحد صبح امروز، ۱ شهریورماه، در اعتراض به مشکلات شغلی خود تجمع کردند و بعد از مدتی برای بیان مشکلاتِ خود در جلسه‌ای در داخل شرکت حضور یافتند. 

این رانندگان می‌گویند: شرکتهای خصوصی طبق قراردادی که در ابتدا بسته شد عمل نمی‌کنند و با واگذاری مالکیتِ اتوبوس‌ها به رانندگان مخالف هستند. 

هرمز ناجیان، یکی از رانندگان بخش خصوصی شرکت واحد، به نمایندگی از سایرِ رانندگان، مسئله را اینگونه بازگو می‌کند: از سال ۱۳۸۵ که شرکتهای خصوصی وارد کار شدند، طبق مصوبه هیئت وزیران قرار شد رانندگانی که وارد این بخش می‌شوند، طی قراردادی بعد از پرداخت لیزینگ و بعد از ۷ سال، مالک خودرو شوند. رانندگانی مثل من که در شرفِ بازنشستگی از شرکت واحد بودند به امید آنکه صاحب ماشین شوند راضی به بازخرید خود شدند. 

وی ادامه داد: ۷ سال از مدت قرارداد گذشت و گفتند ده سال باید بگذرد و بعد هم به ۱۵ سال رسید، اما نه تنها ماشین به نام رانندگان نشد که مشکلاتِ دیگری نیز برایمان پیش آمد. بعد از این همه زحمت و پولی که آن زمان پرداخت کردیم امروز دستمان خالی است. 

ناجیان گفت: شرکتهای خصوصی از حقوق و مزایایی که برای رانندگان در نظر گرفته شده، زده‌اند و کار را به جایی رسانده‌اند که رانندگان مجبور شدند ماشین خود را در پارکینگ‌ها رها کنند، چون از پسِ مخارجِ تعمیر این ماشین‌ها برنمی‌آیند. 

این راننده بخش خصوصی در توضیح بیشتر گفت: شرکتهای خصوصی دربستی‌ها، نمازجمعه‌ها، کارت بلیت‌ها و پول تبلیغ را به ما نمی‌دادند، یا مثلا لوازمِ ارزان قیمتی که از سوی نهادهای مختلف در اختیار رانندگان قرار می‌گرفت را از ما دریغ می‌کردند و در انبارهایشان گم می‌شد. 

وی ادامه داد: معوقاتِ رانندگان گاهی ۵ – ۶ ماه پرداخت نمی‌شد؛ راننده کار می‌کرد اما تنها پولی که نصیبش می‌شد همان پرداختی‌های نقدی مردم بود، که این مبلغ تنها پول سوخت ماشین را تأمین می‌کرد. خرج ماشین سرسام‌آور است و باید به آن رسید. لاستیک ماشین بیش از بیست میلیون تومان و روغن موتوری که هر ماه باید تعویض شود سه و نیم میلیون تومان است. 

ناجیان گفت: معوقات به قدری افزایش یافت که خرج‎های یکی دو میلیون تومانی به خرج‌های ۳۰ – ۴۰ میلیون تومانی رسید و کار به جایی رسید که بیش از سه هزار اتوبوس در پارکینگ‌ها متوقف شد. رانندگان از روی ناچاری ماشین‌ها را گذاشتند و به کارهای دستفروشی و پیک موتوری و… رو آوردند. بخش خصوصی کاری با راننده کرد که به جای آنکه بعد از ۷ سال صاحب ماشین شود، به دستفروشی بیفتد! به خاطر خوابیدنِ اتوبوس‌ها، در خیلی از نقاط مردم مجبورند ساعتهای زیادی در انتظار اتوبوس بمانند. 

وی ادامه داد: شرکتهای خصوصی نه تنها به ما کمک نکردند، که از مزایای و یارانه‌های ما هم زدند. در یک نمونه، شرکت واحد توقفگاه‌های رایگان در اختیار شرکت قرارداد و خیلی از رانندگان ماشین خود را در آن توقفگاه‌ها به خیالِ آنکه رایگان است، خواباندند. حالا راننده بعد از دو سال به سراغ ماشین رفته و شرکت هم پول شارژ از راننده می‌خواهد و هم کرایه‌ی روزی ۱۰۰هزار تومان برای راننده بسته! اگر قرار بود ۱۰۰هزار تومان کرایه‌ی روزانه بدهیم ماشین را در خاوران می‌خواباندیم که شبی ۵ هزار تومان کرایه‌اش بود. 

ناجیان گفت: پول این شارژها و کرایه‌ها را اگر حساب کنیم راننده باید ماشین را بگذارد و برود! پیمانکارِ جدیدی هم آمده که به کل زیر همه چیز زده و می‌گوید شما بهره‌‎بردار بودید نه مالک و ماشین برای شرکت است. آن زمان پول ۵ پراید را دادیم و ماشین خریدیم، حالا می‌گویند ماشین برای شما نیست! 

این راننده می‌گوید: عمر خود را روی کار گذاشتیم. حدود ۷۰۰ راننده چند سال پیش شکایت کردیم اما پرونده‌مان همچنان خاک می‌خورد.