پسران در قبر، پدران عزادار سامیندرا کانتی

به گزارش ایلنا، در ورودی خانه کریستیانو اسمریو در پارا پدرو در ریودوژانیرو یک نشان است برای هشدار به واردشوندگان: این قلمرو «روبرو- نگرو» است. او با لیوانی آب می‌خورد که آرم فلامنگو رویش است و وسیله نقلیه‌اش هم به رنگ باشگاه در آمده. این چیزی است که هر جای برزیل می‌شود دید اما اسمریو یک پدر داغدار است که سال گذشته برای نخستین بار روز پدر، کریسمس و تولدش را بدون پسرش، کریستین که دروازه‌بانی مستعد بود، گذراند. شنبه نخستین سالگرد آتش‌سوزی در مجموعه تمرین فلامنگو، «نینیو دو اوروبا» بود که ده تا از بازیکنان تیم جوانان باشگاه جان خود را از دست دادند و اسمریو برای یادبود پسرش شمع روشن کرد.

در ابتدا باشگاه فلامنگو با درخواست والدین برای ورود به مرکز تمرین خودداری کرده بود. باشگاه با اسمریو تماس نگرفت، انگار در بیشتر 12 ماه گذشته او را فراموش کرده بودند اما اسمریو همچنان هوادار سرسخت باشگاه است تا عشق پسرش را زنده نگه دارد. کریستیانو می‌گوید: «همه زندگی پسر من فلامنگو بود، این نوعی جبران است مثل لوکاس پاکتا، وینیسیوس جونیور و راینیر. لازارو برای تیم زیر 17 سال برزیل گل زد. هیچ باشگاه روی بازیکنی که آینده ندارد، سرمایه‌گذاری نمی‌کند.» بعد از آن تراژدی، فلامنگو توضیح زیادی نداده درباره اینکه چرا 10 نفر از استعدادهای جوان باشگاه در آتش سوخته‌اند. بازیکنان جوان در شش واحد چسبیده به هم بوده‌اند که یک در خروجی داشته و از جمله دلایلی که برای این حادثه برشمرده شده نداشتن راهروهای ایمنی، پنجره‌های اضطراری و امکانات استاندارد اطفا حریق بوده است.

در آن شب مرگبار، کریستین اسمریو 15 ساله به همراه 9 نفر دیگر که همگی 16-14 ساله بودند نتوانستند با ورود آتش به محل اسکان خود راهی برای خروج پیدا کنند. در جریان رسیدگی به پرونده در کمیته پارلمانی ریودوژانیرو تنها رئیس سابق باشگاه فلامنگو، ادواردو باندیرا دی ملو به همراه رینالدو بلوتی، مدیر اجرایی باشگاه به عنوان نماینده باشگاه حضور پیدا کردند و توضیحاتی دادند. رودولفو لاندیم رئیس فلامنگو، معاونش، رودریگو دونشی و نایب رئیس سابق باشگاه، الکساندر وروبل همگی از حضور در این جلسه سر باز زدند. البته بعد از مراسم، لاندیم در گفت‌وگو با تلویزیون اختصاصی باشگاه درباره این حادثه توضیحاتی ارائه کرد اما کارلوس ادواردو مانسور روزنامه نگار اوگلوبو می‌گوید: «این ویدئو به خوبی نشان می‌دهد باشگاه در طول این یک سال چطور به مسائل مربوط به این حادثه رسیدگی کرده، با خونسردی، نگاه کلی، با کمترین شفافیت، کمترین انسانیت و کمترین گفت‌وگو با جامعه.» فلامنگو از نظر تاریخی باشگاه مردم است. در اواخر دهه 30، رئیس فلامنگو، ژوزه پادیلیا از حرفه‌ای شدن فوتبال با تمام وجود استقبال کرد و دو کار اساسی انجام داد: دوری کوشنر مربی و مدرسه دانوبی فوتبالش را معرفی کرد و سه بازیکن سرشناس سیاهپوست آن موقع، فائوستو، لئونیداس دا سیلوا و دومینگوش دا گویا را خرید. او می‌خواست فلامنگوی نسل را بسازد، پر از بازیکنان بومی مستعد. تیم مردم را قهرمان کرد اما فلامنگو بعد از او سلسله مراتبی ماند و دیگر نمی‌شد نام مردمی برایبعدش گذاشت. امروز ادعا می‌شود باشگاه در سراسر برزیل 40 میلیون هوادار دارد. در سال 2019، فلامنگو الهام گرفته از مربی پرتغالی، ژرژ ژسوس، دوگانه قهرمانی را برد، نخستین قهرمانی لیگ  از 2009 و نخستین قهرمانی لیبرتادورس بعد از سال 1981. باشگاه به رکورد درآمدی 204 میلیون دلار رسید، 38 میلیون را برای خریدهای جدید صرف کرد و حتی موافقت کرد سه میلیون دلار به مربی سابقش، دوریوال جونیور که شکایت کرده بود، بپردازد. امسال باشگاه می‌تواند از مرز یک میلیارد رئال(239 میلیون دلار) بگذرد اگر به عملکرد خوبش در رقابت‌های مختلف ادامه دهد. با این وجود فلامنگو در برابر پرداخت غرامت به خانواده‌های 10 بازیکن جوان مقاومت کرده. فلامنگو با پرداخت نزدیک به 72 هزار دلار و پرداخت حداقل حقوق به مدت 10 سال موافقت کرده در حالی که دادستان ایالتی خواستار پرداخت حدود 480 هزار دلار به هر خانواده و حقوق ماهانه 2395 دلار به خانواده‌ها تا زمان 45 سالگی فرزندانشان-اگر زنده می‌ماندند- شده بود. دادستان خواسته بود به طور موقت دستمزد 2395 دلاری پرداخته شود تا تکلیف پرونده روشن شود اما آنها مخالفت کردند.

مانسور می‌گوید: «فلامنگو نباید نقش اجتماعی خود را فراموش کند، باشگاهی که برای جوانان الگو است و با جامعه حرف می‌زند اما ترجیح داد مثل یک شرکت اقتصادی عمل کند و تا جایی که می‌تواند پول کمتری بدهد.» فلامنگو تا کنون موافقت سه خانواده را به دست آورده اما بقیه روی حقشان اصرار دارند.

اسمریو می‌گوید: «عصبانیت ما از مدیران است، چطور می‌توانند با جان بچه‌ها اینطور معامله کنند.» لاندیم در صنعت نفت فعالیت داشته، خیلی از مدیران او هم سابقه تجاری دارند و جهان را جایی برای فعالیت اقتصادی می‌دانند. مانسور در پایان می‌گوید: «فلامنگو به جامعه نشان داد می‌توان برای جان افراد قیمت گذاشت.»

منبع: فوربز