مسی بهتر است یا رونالدو؟ هر دو!

به گزارش ایلنا، پدرت را بیشتر دوست داری یا مادرت؟ علم بهتر است یا ثروت؟ بنز یا بی ام دابلیو؟ اول مرغ بوده یا تخم مرغ؟ مسی بهتر است یا رونالدو؟

بی شک پاسخ دادن به هر کدام از این سوال ها در طول دوران زندگی مان یکی از سخت ترین کارهای ممکن بوده است. بعضی از آنها را نمی توان از بینشان یکی را برگزید؛ دیگری طرفداران خاص خود را دارد و آن یکی هم به روحیات و طرز فکر افراد برمی گردد. داستان مسی و رونالدو هم همین است. هر کدان هواخواهان خاص خود را دارند و گفتن اینکه کدام از دیگری بهتر است خارج از بحث تکراری اینکه، مقایسه این دو ابر ستاره اشتباه محض است؛ کار بسیار دشواری خواهد بود و بی تردید برای پاسخ دادن به آن باید بخش اعظمی از حقیقت را زیر پا گذاشت.

یک) مسی نماینده فراززمینی هاست. مطمئنا وقتی او در یکی از بیمارستان های روزاریو دیده به جهان کشود؛ پزشک معالج، به خورخه مسی(پدر لیونل) گفت شما صاحب یک فوتبالیست شده اید. مسی با سلولهای فوتبالی به دنبا آمد. یک ژن برتر واقعی که اعجاز با توپ، در تک تک کروموزوم هایش ریشه دوانده بود. او سخت لبخند می زند. دیر عصبانی می شود واز کوره درمی رود. کم دست به طغیان می زند و اهل یاغی گری نیست. اینها نشانه های یک انسان عادی به نظر نمی رسد. بی شک هیچ کس در این کره خاکی اگر در جایگاه لئو بود اینقدر محجوب نبود.

اما رونالدو. کریستیانو انسان است. او نماینده مردمی است که با تلاش و کوشش بی حد و اندازه به جایگاه یک فرا انسان رسیده است. او از زیر صفر و در محله های فقیر نشین سانتو آنتونیو با پدری دائم الخمر آستین همت را بالا زد و به اینجا رسید. او از جنس خودمان است. عصبانی می شود و از کوره در می رود. فریاد می زند و طغیان می کند. مانند سلبریتی ها به خودش می رسد و راه دلبری کردن را به خوبی بلد است.

حال با این اوصاف آیا زمان آن نرسیده که این مقایسه لعنتی را فراموش کنید؟!

دو)ال کلاسیکوی دویست و سی و ششم در لانچ تایم شنبه 23 دسامبر در ورزشگاه برنابئو برگزار شد و این بار کاتالان ها بودند که موفق شدند حریف قدرتمند خود را با نتیجه 3-0 شکست دهند و فاصله شان را به عدد 14 برسانند و بعد از چند ناکامی این بار د چنین تقابل بزرگی لبخند را به هوادارانشان تقدیم کنند. در این دیدار رونالدو فروغ همیشگی را نداشت و مسی با یک گل و یک پاس گل همه کار برای تیمش انجام داد. "ال ام تن" با گلی که زد رکوردهای زیادی را ثبت کرد. هم با 526 گل گرد مولر کبیر را پشت سر گذاشت و بهترین گلزن تاریخ با لباس یک باشگاه شد؛ هم بیست و پنجمین گل خود در تاریخ ال کلاسیکو را به ثمر رساند و از دسترس رونالدو دورتر شد؛ هم با زدن 15 گل در برنابئو نشان داد که این ورزشگاه چقدر برایش آمد دارد و .... همه اینها در حالی رخ داد که چند روز قبل رونالدو موفق شده بود جام باشگاه های جهان را بالای سر ببرد و بهترین گلزن تاریخ این مسابقات لقب بگیرد و با 4 قهرمانی به عنوان پرافتخارترین بازیکن تاریخ این رقابت ها هم معرفی شود. همین چند روز قبل بود که رونالدو برای پنجمین بار توپ طلای جهان را دشت کرد و در یک کامبک فراموش نشدنی با مسی مساوی شد. می بینید؟ این دو ابر قهرمان هر روز رکورد می شکنند. بی وقفه. بدون معطلی. بی هیچ نشانه ای از خستگی یا اشباع شدن. حتی توپ طلا هم نمی تواند بین آنها یکی را انتخاب کند و فعلا خودش را ده بار بین این دو به تعداد مساوی تقسیم کرده است؛ آیا زمان آن نرسیده که این مقایسه لعنتی را فراموش کنید؟!

سه)مدتهاست که 7 پرتغالی و 10 آرژانتینی رابطه سرد گذشته را کنار گذاشته اند. مسی از حالت انزوای ذاتی اش بیرون تنیده و دیگر گاردی با روابط اجتماعی ندارد؛ رونالدو هم غرور و تندخویی سابق را کنار گذاشته و متواضع تر شده است. هر دو به وجود یکدیگر عادت کرده اند و متوجه شده اند بدون حضور دیگری، این همه پیشرفت در کارشان به وجود نمی آمد. آنها فهمیده اند خواه ناخواه مکمل یکدیگرند. به همین بازی آخر توجه کنید. ابتدای مسابقه برخورد گرمی با یکدیگر داشتند. در جریان بازی یک بار شوت مسی به صورت رونالدو برخورد کرد و خیلی سریع پسر کاتالانی به هوای دلجویی به سمت کریستیانو رفت. چند دقیقه بعد و زمانی که لئو روی زمین افتاده بود رونالدو به سمتش رفت و کمک کرد تا از جا بلند شود. با این اوصاف آیا زمان آن نرسیده که این مقایسه لعنتی را فراموش کنید؟!

چهار)سال 2004 بود که جوانک آرژانتینی موفق شد لودویک ژولی فرانسوی و آماده را از ترکیب بارسا به مرور زمان کنار بزند و در 17 سالگی جوان اول اردوی کاتالان نام بگیرد؛ در آن زمان هنوز مسی اجازه حضور در لالیگا را نداشت و فقط در اروپا به میدان می رفت. در همان فصل بود که رونالدو در لباس من یو با موهای مش شده در نیمه دوم بازیهای تیم فرگوسن به زمین می آمد و با تکنیک نابش دلربایی کرد و گاها این گلایه را به وجود نمی آورد که چرا سرآلکس به این پدیده پرتغالی بیش از این میدان نمی دهد.

حالا از آن روزها قریب به 14 سال می گذرد. به چشم بر هم زدنی رونالدو در آستانه 33 سالگی قرار گرفته و مسی هم وارد چهارمین دهه زندگی اش زده است. باور اینکه این دو در روسیه آخرین جام جهانی خود را به احتمال فراوان تجربه خواهند کرد آزاردهنده است؛ تصور اینکه مسی و رونالدو باشند و فرد دیگری به جای آنها توپ طلا ببرد بی حرمتی به حساب می آید و جفایی است از عاشق در قبال معشوق؛ دیدن روزی که این دو مرد تاریخ ساز کم بیاورند و ضعفهایی در بازی شان هویدا شود غیر قابل تحمل است. با همه این اوصاف به سال های آخر فوتبال این دو نفر نزدیک می شویم. دیگر معلوم نیست چه زمانی چنین اعجوبه هایی رو بیایند و ما را مسحور و میخکوب کنند. زمان زیادی برای تماشای ایستگاهی های منحصر به فرد رونالدو، پاس های معرکه مسی، خوشحالی های خاص "سی آر سون"، پا به توپ های ویران گر لیونل و گل های تمام نشدنی شان، باقی نمانده است. آنها دیر یا زود کفش هایشان را می آویزند و شماره هایشان به افراد دیگری می رسد. پس چه بهتر که به جای مطرح کردن سوال هایی نظیر اینکه مسی بهتر است یا رونالدو؟ بیاییم با حفظ طرفداری از هرکدام، با دیدن لحظه به لحظه بازی شان یک دل سیر لذت ببریم و از بودن در عصری که این دو دلربایی می کنند شکرگذار خداوند باشیم.

حال فارغ از علاقه شخصی به هر یک از این دو اسطوره، مانند وقتی که می پرسند پدرتان را بیشتر دوست دارید یا مادرتان؟ در پاسخ به این سوال که مسی بهتر است یا رونالدو؟ باید گفت هر دو