در فرهنگ ایران، سفر مترادف با کمال، دانایی و خودآگاهی و حتی فراتر از آن خداشناسی و وسعت نظر است

به گزارش ایلنا، سفیر جمهوری اسلامی ایران در پاریس در توییتی به مناسبت روز جهانی گردشگری نوشت: بزرگداشت گردشگری و سفر که ریشه‌ای عمیق در فرهنگ و ادبیات و تمدن ایرانیان دارد، اشاره کرد.

بهرام قاسمی (سفیر جمهوری اسلامی ایران در پاریس) در توییتی به روز جهانی گردشگری اشاره کرد و نوشت:

روز ۲۷ سپتامبر روز جهانی گردشگری نام گرفته است. از سال ۱۹۸۰ و به پیشنهاد سازمان جهانی گردشگری، این روز را گرامی می دارند. هدف از این نام گذاری و یادآوری، افزون سازی آگاهی و دانایی پیرامون نقش و تاثیر گردشگری و آمد و شد بین ملل و جوامع انسانی و به تصویر و تصور در آوردن چرایی الزام آدمی برای فهم و دانایی بر همه ارزش های بیکران و متعالی گردشگری و سفر در ابعاد اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و همدلی و همراهی و قرابت آدمیان است.

بزرگداشت گردشگری و سفر که ریشه ای عمیق در فرهنگ و ادبیات و تمدن ایرانیان دارد همان مصداق « قل سیروا فی الارض....» است. اگر جهان به تناسب دیگرگونی های ناشی از توسعه و تکنولوژی و مدرنیزاسیون، تصویر دیگری از جهانگردی و سفر و گردشگری را به عرصه جهانی و چگونگی زیست آدمیان عرضه داشته است، اما سفر همواره از دیر باز از معانی بس عمیق برخوردار  بوده است. در این فرهنگ و تمدن سفر مترادف است با آگاهی، فهم، کمال، دانایی و خودآگاهی و خودشناسی و حتی فراتر از آن خداشناسی و وسعت نظر و ...

سفر خود هجرتی است و سفر رونده حق جوی مهاجری است پوینده و پویا در جستجوی حقیقتی که پنهان است و آنچه نایافته و نایافتنی است برای او. آرزویی که خیال یافتن آن، او را بی تاب می سازد. حتی گاهی اگر در صور خیال خود در پی یافتن بهشت و رضوانی نیز نباشد و تنها برای او گریز و گذری از حال به آینده متصور باشد، «آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست» شاید بیابان و آوارگی هم رجعتی بخود و خویش و بازگشت بخود باشد.

سفر اگر سفر باشد سلوکی و سیری عاشقانه است و از لحظه لحظه های آن در وسعت آفرینش و بی کرانگی هستی را ادراک می کند. گریزی است از خودبینی و تنگ نظری رایج زمانه و معبری برای عبور از تحجر، تعصب های جاهلانه و ماندگاری  در زمان و مکانی بی حرکت و ساکن و نادیده انگاشتن همه دست آوردهای بشری در طول ایام دور و نزدیک.

سفر تنها سیری بیرونی نیست، سیری است درونی هم، و حرکت است و شور است و شوراندن دل و جان و بازگشتی به اندیشیدن و تفکر و گسستن از عادت های فرساینده. پلی است از دیرینه سال هایی که رفته است به آینده. سفر عشق است و شرط نخست آن مجنون بودن. سفر همان جستجو است و مسافر همان جستجوگر که در پی ناشناخته ها و نادانسته و نایافته ها منزل به منزل روان و یله و رها است.

سفر آغاز راه است، آغاز زندگی، آغاز خود بودن و باز گشت بخود خود. سفر «حال»  را و «قال» را دگرگون می سازد. کشف و مکاشفه ای است، رمز و رازی برای شناخت سره از ناسره و آنچه پنهان مانده است و به زمان قلب و مسخ. راهی است به نقد، سفر همه چیز است اگر مسافر به همان سیاق «قل سیرو فی الارض» طی طریق بنماید.