سفر میرزا کوچک خان در دریای خزر

به گزارش خبرنگار ایلنا، از روز اولی که انسان پا روی زمین می‌گذارد، از سر کنجاوری؛ ماجراجویی یا برای تهیه غذا و ادامه بقای خود میل به جستجو و یافتن و گسترش سرزمینی که در آن می‌زیست داشته و همچنان دارد. با ایجاد تمدن‌ها میل به کشورگشایی انسان سبب می‌شود تا او از خشکی‌های پست و خشک تا قله‌های برفی و از ساحلی به ساحل دیگر و از سطح زمین تا عمیق‌ترین نقاط اقیانوس‌ها را طی کند.

حال در دوران تازه با ایجاد ساختارهای اقتصادی و تمدن فعلی و نیاز بشر به ایجاد صنایع مختلف صنعت گردشگری از اهمیت بسیاری برخوردار بوده و جذب توریست به یکی از الویت‌های اصلی هر ملتی تبدیل شده است که هر کشور بسته به نقاط قوت خود در حوزه‌های مختلف گردشگری اقداماتی را انجام می‌دهد.

یکی از حوزه‌های مهم این صنعت، گردشگری دریایی بوده که در بین انواع گردشگری همچون گردشگری تاریخی و فرهنگی و سلامت و مواردی از این دست، یک مدل از انواع این صنعت رو به توسعه با سابقه بیش از سه دهه در جهان است.

با توجه به اینکه درصد بیشتری از سیاره‌ای که در آن زندگی می‌کنیم را آب و اقیانوس و دریا تشکیل داده این نوع گردشگری از تنوع و تقاضای بیشتری برخوردار است و می‌تواند درصد بالایی از گردش مالی صنعت توریسم آینده را از آن خود کند.

البته لازم است توضیح دهیم که گردشگری دریایی با گردشگری در کنار ساحل‌ها تفاوت‌هایی دارد که بارزترین و مشخص‌ترین آن این بوده که حوزه سرزمینی گردشگری ساحل تنها محدود به همان ساحل دریاها و نهایتا چند کیلومتر دورتر از آن بوده و شامل تفریحاتی همچون جت اسکی – شنا در سواحل – قایق‌سواری ماهیگیری در آب‌های کم عمق – تماشای غروب و طلوع آفتاب و مواردی از این دست است.

حال آنکه گردشگری دریایی در حوزه آبی عمیق‌تری اتفاق می‌افتد که از جمله آن می‌توان به شنا در محدوده عمیق دریا، غواصی و ماهیگیری در نواحی عمیق آبی دریاها و اقیانوس‌ها – سفر با کشتی‌های کروز  و همچنین سفر در مجموعه‌های عظیم تفریحی کشتی‌هایی که شامل استخر و استراحتگاه و رستوارن و مواردی از این دست را شامل می‌شود.

مسابقه این نوع گردشگری در کشورهای مختلف

 بیش از سه دهه است که این نوع گردشگری بخش بزرگی از این صنعت را به دوش می‌کشد. بر همین اساس در سال ۲۰۱۳ بیش از ۲۰ میلیون نفر با درآمدی معادل ۳۴ میلیارد دلار در جهان سفر دریایی داشته‌اند که در این بین کشورهایی همچون استرالیا، اسکاتلند، ایرلند، هند و کانادا بیشترین سهم را به خود اختصاص داده‌اند.

با همه این تفاسیر ایران با داشتن ۵ هزار و ۸۰۰ کیلومتر طول نوار ساحلی و مجاورت ۷ استان با دریا- از جمله کشورهای بااستعداد و پتانسیل بالا در جهان به شمار می‌آید اما متاسفانه سهم آن در این نوع از گردشگری پرسود به شدت پایین است.

برای رسیدن به این موضوع کافیست برنامه‌ها و فعالیت‌های کشورهای حوزه‌ی خلیج فارس را با ایران مقایسه کنیم تا به طور واضح عقب ماندگی ایران در این مدل از جذب گردشگر و درآمدزایی را مشاهده کنیم.

تفاوت گردشگری دریایی ایران با کشورهای دیگر

کشتی تفریحی «میرزاکوچک خان» در دریای خزر از جمله نمونه‌های این مدل گردشگری در ایران است که البته آن هم آنچنان که باید نتوانسته موفقیت کسب کند. این کشتی مسافرتی- تفریحی در سال ۱۹۷۱ در ژاپن ساخته شده دارای ۵ طبقه، ۷۴ متر طول، ۱۲ متر عرض، ۲۰ متر ارتفاع و ۲۶ کابین درجه یک و دو، با گنجایش حدود ۲۵۰ مسافر است.

همچنین این کشتی می‌تواند بین استان‌های ساحلی و خارجی تردد کند و مرکز اقامتی‌اش در حد هتل ۴ ستاره است. اما با اینکه مهمترین هدف فعال کردن این کشتی ایجاد مسافرت‌های تفریحی دریایی بین شهرهای ساحلی گیلان و سایر استان‌های ساحلی شمال کشور و فراهم آوری زمینه سفرهای دریایی به کشورهای حاشیه خزر بوده، در سال‌های اخیر هیچگاه به صورت ثابت استفاده نشده و همواره استفاده از آن با وقفه‌هایی همراه بوده است.

این در حالی است که کشورهای حاشیه خلیج فارس با فراهم آوردن زمینه برای سرمایه‌گزاران بخش خصوصی از کشتی‌های دریانورد بسیاری در این حوزه استفاده می‌کنند و با برگزاری تورهای گردشگری دریایی که یک سفر لوکس و گران قیمت هم به شمار می‌آید، سود بسیاری را از آن خود می‌کنند.

بر همین اساس می‌توان گفت با وجود نعمت دریای خزر در شمال و دریای عمان و خلیج فارس در جنوب و همچنین دارا بودن بیش از سی جزیره کوچک و بزرگ و شناخت ایران به عنوان مقصد توریستی در زمینه تاریخی، فرهنگی و... در نگاه مردم جهان می‌توان با برنامه‌ریزی دقیق و فرهنگسازی و فراهم کردن امکانات لازم و حمایت از بخش خصوصی و سرمایه‌گذاری در این مدل گردش‌گری زمینه مناسبی را برای رونق دادن به وضعیت مردم در استان‌های ساحلی و اقتصاد کل کشور ایجاد کرد.