پیام دهکردی مطرح کرد:
برخی هنرمندان امید واهی و برخی ناامیدی را گسترش می‌دهند
دهکردی معتقد است که امیدواری کاذب و ناامیدکننده نشان دادن همه چیز و اینکه تلاش بی‌فایده است هر دو خیانت است.
به گزارش ایلنا، پیام دهکردی بازیگر فیلم سینمایی «بی‌صدا» در پاسخ به اینکه این اثر کدامیک از دو رویکرد ناامیدکننده یا امیدبخش را نسبت به مواجهه با بیماری سرطان اتخاذ کرده است، گفت: به نظرم نگاه این فیلم به سرطان واقع بینانه است. زیرا در واقعیت هم اینطور است. مواجهه با سرطان ممکن است این پدیده را برای فرد مبتلا به تلخی گزنده، عجیب و هراس انگیزی برساند که اگر این کار را بکند، حتما تکاپویی از او سر می‌زند که گویی دوباره متولد شده و از دل یک واقعیت با سوی دیگری مواجه می‌شود که مثل بهار متجلی است و من این بعد از مواجهه با این بیماری را بیشتر می‌پسندم.
وی افزود: در برخورد با یک بیمار مبتلا به سرطان دو اشتباه بزرگ ممکن است رخ دهد. یکی امید واهی دادن به بیمار است و بیان اینکه هیچ مشکلی نیست؛ همه چیز خوب است و ما بهترین هستیم. این همان خیانت محضی است که حتی هنرمندان و چهره‌ها هم می‌توانند در حوزه مسئولیت اجتماعی به سرزمین خود کنند. خیانت دوم برعکس است؛ ناامیدکننده نشان دادن همه چیز و اینکه تلاش بی‌فایده است و هیچ روزنه‌ای وجود ندارد. این رویکرد هم نوعی خیانت است. زیرا بشر بدون امید می‌میرد و کسی که اذعان می‌کند، امید ندارد در این غور کردن، بی‌شمار روزنه‌های امید را خواهد یافت.
این بازیگر با اشاره به مسئولیت اجتماعی هنر در قبال جامعه خود عنوان کرد: هنرمند وظیفه دارد علیه واقعیت‌های تلخ و ترسناک جامعه شورش کند و وظیفه‌اش ارائه چشم اندازی است که گاه مثبت و امیدبخش است و گاه به جامعه نهیب می‌زند که دچار سرطان است و این سرطان ممکن است متاستاز بدهد.
وی همچنین خاطرنشان کرد: از نتایج ساخت فیلم‌هایی نظیر «بی‌صدا» همین واقعیت نگاری در جامعه است که اگر به درستی رخ ندهد، پیشرفتی در جامعه صورت نمی‌گیرد.
دهکردی در پاسخ به این که آیا پرگو بودن فیلم در مقاطعی از داستان مخاطب را خسته نمی کند، بیان کرد: فیلمنامه‌ها و نمایشنامه‌ها در اصل متونی ادبی هستند که در مرحله نگارش و بعد از آن صیقل خورده و جرح و تعدیل می‌شوند و آرام آرام تبدیل به فیلم و تئاتر می‌شوند. ضمن اینکه هر فیلمی ویژگی‌های خاص خود را دارد و هر نقشی پیشنهاد می‌دهد که چطور بازی‌اش کنید.
وی ابراز امیدواری کرد: آرزو می‌کنم فیلم هایی با نگاه متفاوت، فراگیرتر و بهنگام تر نسبت به رویدادهای اجتماعی ساخته و مهمتر از آن اکران شوند. نه اینکه بعد از چند سال در گروه هنرو تجربه اکران شوند. منظورم این نیست که اکران هنر و تجربه بد است. بلکه این فرصت و امکانی است که مردم فیلم‌ها را ببینند. اما هر فیلمی باید در زمان درست خود اکران شود. این در حالی است که ۸۰۰ هزار سالن سینما در سراسر ایران در اختیار اکران یک فیلم کمدی سخیف قرار می‌گیرد اما فیلم‌های خوب پشت نوبت اکران می‌مانند.
«بی‌صدا» داستان یک نویسنده مشهور مبتلا به بیماری سرطان است که برای تامین مخارج درمان خود به ناچار با روزنامه‌های زرد همکاری می‌کند.
این فیلم در حال حاضر در گروه هنر و تجربه اکران شده است و پیام دهکردی، مرضیه وفامهر، فرشین طهماسب، محمد کارهمت، محمد اکبری، ندا مقصودی، پیمان مقدمی، دریا مقبلی، بهدخت ولیان، مریم سرمدی و گیتی قاسمی در آن به ایفای نقش پرداخته اند.
