در نشست رسانه‌ای فیلم مطرح شد؛
«چشم بادومی» نه به طور کامل روانشناختی است و نه به طور کامل جامعه‌شناختی
نشست رسانه‌ای فیلم سینمایی «چشم بادومی» امروز ۱۵ بهمن در سینمای رسانه چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر برگزار شد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، ابراهیم امینی نویسنده و کارگردان گفت: در طول فیلم مضامین و مظاهر کره‌ای می‌بینیم و تفاوت قطعه پایانی این است که ساز کمانچه به آن اضافه می‌شود و نغمه ایرانی آغاز به کار می‌کند. درکل ما نگاه ویژه‌ای به مسئله بازگشت به خویش در موسیقی داشتیم.
وی افزود: برای انتخاب شیراز باید بگویم که معمولاً فیلمسازهای اول به سراغ سرزمینی می‌روند که در آن رشد کردند. همچنین فیلم درباره گفتگوی دو فرهنگ است و شیراز جایگاه ویژه‌ای دارد و این گفتگو در شیراز بهتر نشان داده می‌شد.
نصراللهی نسب تهیه‌کننده نیز مطرح کرد: در طول فیلم اشاره شد که به چه علت‌هایی نوجوان قصه به این سمت کشیده می‌شود.
علی‌محمد حسام فر نویسنده درباره ارتباط والدین و فرزند بیان کرد: تلاش ما این بود که پرداخت درستی داشته باشیم و ما به‌ازای این چنینی را در خانواده‌ها می‌بینیم. خانم میترا احمدی پژوهشگر کار به ما کمک کردند و گزارش‌ها، فیلم‌ها و مستندات خوبی در اختیار ما قرار گرفت و تمام این‌ها به پروسه پژوهش کمک کرده بود؛ همچنین مشاوره روانشناسی هم در پروسه فیلم داشتیم.
امینی در ادامه گفت: تمام تلاش خود را به کار گرفتم تا اولین فیلم خودم به بهترین شکل ممکن پیش برود. اگر کم‌وکاستی دارد ناخواسته است و قضاوت با شما است.
ستایش دهقان بازیگر این فیلم نیز بیان کرد: آشنایی قبلی با آقای امینی داشتم و از همان جا مقدمه‌چینی برای این کار داشتیم و نسبت به این فیلم احساس خوبی دارم.
حسین رامه نیز مطرح کرد: ما نسل پیچیده‌ای هستیم و هرکدام علایق خاصی داریم، موسیقی مسئله‌ای است که در خیلی از جوان‌ها دغدغه بود و خیلی خوب است که چنین چیزی در ایران ساخته شده است.
ماهور صادق علی بازیگر خردسال این فیلم نیز گفت: فیلم ما درباره دختری بود که عاشق یک خواننده کره‌ای شد و باعث افتخار بود که در این پروژه بودم.
ابراهیم امینی توضیح داد: فیلم زمینه روانشناختی دارد و وقتی چنین چیزی موضوع فیلمی می‌شود باید ببینیم تا چه میزان اصول علمی را رعایت کرده و چقدر به درام پرداخته است. ما تلاش کردیم علم را نقض نکنیم و طوری باشد که مخاطب آن را درک کند.
علیرضا برازنده مدیر فیلم‌برداری فیلم نیز اظهارکرد: امیدوارم فیلم را دوست داشته باشید. با ابراهیم امینی بسیار صحبت کردیم و به نظرم فیلمی است که در بستر رئال، سورئال است، تلاش کردیم به این شکل پیش برویم؛ ولی اینکه چقدر موفق بوده‌ایم را نمی‌دانم.
کارگردان این فیلم مطرح کرد: مطلوب ما این است که والدین و نوجوانان فیلم را ببینند و از تماشای آن لذت ببرند، اما مخاطب اول را والدین می‌دانم.
رضا رزم طراح صحنه نیز گفت: فیلم بسیار سختی بود و ما پنج استان را جستجو کردیم تا توانستیم لوکیشن را پیدا کنیم. درواقع این فیلم کلاژی‌ست از موقعیت که تلاش کردیم از نظر ذهنی و واقعیت، باورپذیر باشد.
امینی درباره کشف سوژه فیلم اظهار کرد: من از یک پژوهش اینترنتی به سوژه رسیدم. من داستانها و فیلمنامه‌هایی با محوریت نوجوان دارم و دوست داشتم سوژه بروزی فیلم اولم داشته باشد. من با کی‌پاپ آشنا نبودم و یک جایی یک تیتر و مصاحبه با یک مدیر مدرسه دیدم که گفته بود من خودم برای ارتباط با نوجوانان دارم کی‌پاپر می‌شوم. این پدیده واقعا جذاب است و بعد از آن مراحل طولانی پژوهش را پشت سر گذاشتم.
علی محمد حسامفر نویسنده اثر گفت: برای نزدیک شدن به چنین موضوع پیچیده‌ای خوب است که دیدگاه‌های دو طرف دیده شود و قصه از یک خصومت بین پدربزرگ و بچه شروع می‌شود و در نهایت این دو به یک فهم و تفاهم مشترک می‌رسند. چون آغاز با خصومت پدربزرگ و نوه است ما فکر کردیم دو راوی برای فیلم کمک می‌کند که به سوژه بهتر نزدیک شویم. تدوینگر هم همراهی خوبی داشت و ایده‌های خوبی به فیلم اضافه کردند.
امینی در بخش دیگر این نشست اظهار کرد: همیشه برای من اصالت با درام است و این فیلم نه به طور کامل روانشناختی است و نه به طور کامل جامعه‌شناختی. حتی در فیلمنامه‌هایی که از قصه‌های واقعی نوشتم هم اصالت با درام است و تخیل در آن تا جایی که تاریخ را نقض نکنیم آزاد است. باورپذیری از جنبه‌های علمی مهم‌تر است و اگر باورپذیری درست باشد آن وقت تحلیل‌های زیرمتن به ما اجازه می‌دهند درباره‌اش صحبت کنیم.
سجاد نصرالهی‌نسب هم در پایان گفت: کیفیت تصویر و صدای سالن در کیفیت پخش کار تاثیر گذاشت. فیلم در نقاط مختلف با شرایط جوی مختلف ساخته شد و اصلا کار راحتی نبود و درباره راوی باید بگویم که ما یک راوی داریم که آن هم پدر بزرگ است و فیلم با او شروع و به پایان می‌رسد.
وی افزود: ما فیلمی برای دانشکده علوم اجتماعی یا روانشناسی نساختیم و فیلم برای مردم ساخته شده است. سعی کنیم نوجوانان را بیشتر درک کنیم و کاری کنیم که کانون خانواده از دست نرود.
