بازیگر نمایش «شالهنگ» مطرح کرد؛
دهه هفتاد و هشتادی‌ها کجا تئاتر کار کنند؟ / فروش اثر هنری یک هنر است
بازیگر نمایش «شالهنگ» می‌گوید: در این نمایش هیچگونه دیواری وجود ندارد و کاراکترهای نمایش چه در حیاط و چه در اتاق دیده خواهند شد و این اتفاق باعث شد، که ما بدون وقفه روی صحنه باشیم و در طول ۷۰ دقیقه نمایش تداوم حسی و زیست روی صحنه را جان‌دار تر کرد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، نمایش «شالهنگ» یکی از آثاری روی صحنه است که این روزها در عمارت نوفل لوشاتو اجرا می‌شود.
نویسندگی این نمایش را آرزو خانجامی و بابک قادری کارگردانی آن را به عهده داشته اند. تهیه‌کنندگی این اثر نیز با منوچهر هادی است و بازیگران آن عبارتند از مرضیه صدرایی، حامد رحیمی‌نصر، آیلار نوشهری، عقیل بهرامی، بهداد قادری، بهزاد کریمی، محمدرضا حسنی، مهناز نوروزی، شهناز نوروزی و مبینا هادی. از دیگر عوامل اصلی این اثر نمایشی می‌توان به مهناز نوروزی (طراح گریم)، نسیم ملکی (طراح لباس) و سعید یزدانی (طراح صحنه) اشاره کرد.
در خلاصه نمایش «شالهنگ» آمده است: من و تو خیلی با هم فرقی نداریم. هر کدوم یه جور یه کسی را گروگان گرفتیم.
عقیل بهرامی بازیگر این نمایش درباره حضور و جزییات نقشش با ایلنا گفتگو کرد.
بهرامی در ابتدای صحبت‌هایش با اشاره به اینکه امروز بیش از هر زمان دیگری به موضوعات اجتماعی در سینما و تئاتر پرداخته می‌شود، بیان کرد: این موضوع را نمی‌توان صد در صد تصدیق و یا رد کرد؛ زیرا آمار دقیقی از این موضوع وجود ندارد اما به خاطر دارم اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ فیلم‌ها با موضوعات اجتماعی بسیار زیاد شده بودند و به اینگونه مسائل می‌پرداختند و فیلم‌های شاخص سینمای ایران شدند.
او با تاکید بر اینکه نمایش «شالهنگ» کاملا به یک معضل اجتماعی و روابط بین همسران می‌پردازد، بیان کرد: این اثر شاید لایه‌هایی از این روابط را نشان دهد که کمتر به آن پرداخت شده است. در بیش از یک دهه‌ای که در دنیای تئاتر فعالیت می‌کنم، بازبینی تا این اندازه سفت و سختی ندیده بودم اما در نهایت همکاری اتفاق افتاد و ما امروز روی صحنه هستیم.
مهمترین ویژگی «شالهنگ» بی پرده بودن است
او ادامه داد: این دغدغه‌ها برای من در دومین همکاری با آقای قادری و در مواجه با نقش مقابل خانم خانجانی بسیار حائز اهمیت بود؛ مهمترین ویژگی نمایش «شالهنگ» بی‌پرده بودن این نمایش است، این نمایش چیزی برای قایم کردن از مخاطب خود ندارد و این امر حتی در دکور نیز دیده خواهد شد.
بهرامی در ادامه صحبت‌هایش بیان کرد: براساس خواسته کارگردان در این نمایش هیچگونه دیواری وجود ندارد و کاراکترهای نمایش چه در حیاط و چه در اتاق دیده خواهند شد و ما تمامی فعالیت‌های آن‌هارا به راحتی می‌بینیم. این اتفاق باعث شد، که ما بدون وقفه روی صحنه باشیم و در طول ۷۰ دقیقه نمایش تداوم حسی و زیست روی صحنه را جان‌دارتر کرد.
او گفت: در این زیست آقای قادری به شدت تاکید داشتند به هیچ عنوان اغراقی در بیان احساسات و در جریان بازی‌ها وجود نداشته باشد و صرفاً به دلیل آنکه ما تئاتر کار می‌کنیم، تنها مجبوریم از صدای بالاتری استفاده کنیم، البته در این مورد نیز مجددا سعی شد تا صداسازی اتفاق نیفتد.
این بازیگر سینما و تئاتر خاطرنشان کرد: ما سعی کردیم تا در مهمانی که «شالهنگ» به نمایش گذاشته حس فضولی در زندگی مردم به مخاطب منتقل شود؛ یعنی به عبارتی او چیزهایی را تماشا می‌کند و می‌شنود که گویا قرار بر این نبوده است؛ یعنی انگار آنها پیش‌بینی نشده هستند.
او گفته‌های خود را اینگونه کامل کرد: شاید به زبان ساده‌تر بتوان گفت در پس و پشت دیوارهای این شهر انسانها با یکدیگر روابط خصوصی دارند، دعواهایی دارند، محبت‌هایی دارند و... اما به هنگام حضور در شهر و خیابان و در بین مردم ماسک می‌زنند و از نقاب‌های زیادی استفاده می‌کنند، اما این اتفاق در خانه قطعا کمتر رخ می‌دهد. ما سعی کردیم تا این لایه از زندگی انسانها را عریان کنیم و به نمایش بذاریم، حالا چه مقدار در این عرصه موفق بودیم دیگر نظر مخاطبین عزیز است که امیدوارم این اتفاق افتاده باشد.
سینمای ایران در دنیا زبانزد است
بازیگر نمایش «خانه روشنی» در پاسخ به این سوال که تئاتر و سینمای ایران در رقابت با دیگر کشورها چه وضعیتی دارد، بیان کرد: اینکه ایران در رقابت با سایر کشورها چه مقدار توانسته آثار اجتماعی خوبی تولید کند، حداقل در حوزه سینما به راحتی قابل ارزیابی و بیان کردن است. می‌توان گفت که ایران یکی از کشورهای سینمادار در دنیاست؛ بدین معنا که نوع سینمای خودش را در دنیا دارد و از بزرگان این عرصه می‌توان به آقای اصغر فرهادی اشاره کرد که در معتبرترین جشنواره‌های دنیا جوایز بزرگی را کسب کردند. به نظرم با استناد به همین یک نفر نیز می‌توان گفت که ایران در این عرصه موفق بوده است؛ البته که استاد کیارستمی نیز در این زمینه پیش قدم بود و البته عزیزان دیگری نیزی در این زمینه حضور دارند و می‌توان به آنها اشاره کرد، به طور مثال آقای علیرضا صمدی که به تازگی افتخار همکاری با ایشان را داشتم. در تئاتر نیز عزیزانی در این عرصه فعالیت می‌کنند و قطعا ترجیح من نیز پرداختن به اینگونه مسائل است. به طور مثال در اثر پیشین آقای قادری نیز این اتفاق رخ داد و موضوعی اجتماعی و دغدغه‌مند مطرح شد.
صحنه در نمایش «شالهنگ» سیال و رئال است
بهرامی درباره نحوه کارگردانی بابک قادری و بازخوردی که از اجرای نمایش «شالهنگ» بیان کرد: ایشان همواره در نمایشی که بستری رئال دارد، از بازیگر می‌خواهد راحت و کاملا عادی بازی کند تا مخاطب به هیچ عنوان احساس نمایشی بودن اتفاقات را نداشته باشد؛ حتی اگر مخاطب گاهی اوقات بگوید عجب اثر خوبی بود، برای ما خیلی لذت بخش است، یا حتی اگر بگوید این کار اصلا میزانسن نداشت! این برای ما لذت بخش است به دلیل اینکه ما موفق شدیم آنچه که کارگردان خواسته را مبنی براینکه هیچ رد پایی از میزانسن‌ها باقی نماند را انجام بدهیم و صحنه سیال و رئالی داشته باشیم؛ همانگونه که همه ما در منزل هیچ‌گاه به این فکر نمی‌کنیم که هنگام بلند شدن باید به سمت راست نگاه کنیم. یا اینگونه نیست که حواسمان به خط میزانسن باشد که نکند آن را فراموش کنیم.
بلاتکلیفی در تئاتر بیداد می‌کند
وی خاطرنشان کرد: در مورد بحث مشکلات امروز تئاتر و راه حل‌های آن باید به عنوان یک فعال در این حوزه بگویم که ما تنها از داخل یک سری مسائل و معضلات را می‌بینم. فکر می‌کنم یکی از بزرگترین مشکلات تئاتر امروز این است که نمی‌دانیم چه‌کاری انجام می‌دهیم و حتی نمی‌دانیم چه می‌خواهیم و این بلاتکلیفی بیداد می‌کند. اگر گروه‌های تئاتری درحال تولید یک اثر هستند، چگونه ممکن است به واژه تولید دقت نکنند، تولید یعنی دارای یک چرخه اقتصادی، هزینه، درآمد، سرمایه، دارایی و... مگر می‌شود شما چیزی را تولید کنید، اما به فروش آن فکر نکنید؟
این بازیگر بیان کرد: یکی از اتفاقاتی جذاب و خوشایند مواجهه با برخی مخاطبان است. مثلا شاهد بوده‌ایم که مخاطب تئاتر گفته من تئاتری نبوده‌ام و حال با تماشای نمایش شما به دیدن بیشتر تئاتر تمایل پیدا کرده‌ام. چنین اتفاقاتی برای من و بسیاری ازهمکارانم خوشحال‌کننده خواهد بود؛ چراکه یک نفر به خانواده بزرگ تئاتر اضافه شده و این امر به چرخه اقتصادی تئاتر کمک می‌کند.
دهه هفتاد و هشتادی‌ها قرار است کجا کار کنند؟
او ادامه داد: امیدوارم دوستانی که در عرصه تئاتر فعالیت می‌کنند، با برنامه و استراتژی درست جلو بروند؛ ما جمعیت زیادی از دخترها و پسرهای جوان دهه هفتادی و هشتادی را داریم که در دانشگاه‌ها، آموزشگاه‌ها و پلاتوها حضور دارند. آنها آموزش می‌بینند و تمرین می‌کنند. این افراد قرار است کجا اجرا بروند؟ این افراد قرار است با کدام سرمایه روی صحنه بروند؟ در سالن‌های دولتی چه زمانی قرار است به این افراد نوبت اجرا داده شود؟ براین باورم که این عرضه و تقاضا با یکدیگر یکسان نیست.
تئاتر برای من یک «ایونت» است
بهرامی اذعان داشت: به شخصه تئاتر را به عنوان یک «ایونت» می‌بینم، بدین معنا که حین بازیگری باید تمام توانم را (در ابتدا به احترام خود و بعد به احترام نگاه، وقت و هزینه مخاطب) بگذارم. اما پیش از این اتفاق، من به عنوان بازیگر، کارگردان، تهیه کننده و غیره چه مقدار می‌توانم هنر خود را بفروشم؟ چه زمانی و کجا به ما این موضوع را یاد دادند که ما چه مقدار بلد هستیم هنری که داریم را بفروشیم؟ فروش یک اثر هنری از نگاه من خودش کاملاً یک هنر است.
وی تاکید کرد: یک واقعیت امروزه وجود دارد و آن رسیدن به بهترین‌ها در سریع‌ترین حالت ممکن است، نمی‌دانم از کجا و چگونه به این موضوع رسیدیم که همه چیز بدون زحمت بدست می‌آید؛ درحالی که می‌بایست سواد کاری، برنامه‌ریزی و جسارت داشت و در هرکاری تلاش کرد. در مبحث بازیگری نیز عزیزان بسیاری پس از طی کردن یک دوره کلاس بازیگری میخواهند نقش اصلی یک سریال نمایش خانگی باشند. در این راستا برخی از افراد نیز می‌گویند ما اتفاقی که باید برایمان رخ نداده در حالیکه این حرف‌ها و این موارد اشتباه است و می‌بایست از مسیر لذت برد.
بهرامی در پایان بیان کرد: درحال حاضر این فرصت را داریم و این موهبت را داریم که کار کنیم و روی صحنه یا جلوی دوربین باشیم. پس به این هنر علاقه داریم و باید همواره از آن لذت ببریم و برای شاد کردن دل مردم تلاش کنیم.
