داور بخش نگارگری جشنواره هنرهای تجسمی جوانان مطرح کرد:
استمرار اتفاقات خوب به تداوم سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌ها نیاز دارد/ رقابتی نبودن جشنواره به نفع شرکت‌کنندگان است/ نگذاشتیم شرکت‌کنندگان غمگین به خانه بروند
استاد بخش نگارگری جشنواره هنرهای تجسمی جوانان می‌گوید: اتفاقات خوب رخ داده در جشنواره امسال، این است که اغلب شرکت‌کنندگان به سراغ قدما و شیوه‌های آنها رفته‌اند. در میان شرکت‌کنندگان خوشنویسی جز یک نفر که شیوه استاد امیرخانی را دنبال می‌کرد، بقیه شیوه قدما را پیش گرفته بودند. این روال درست است و خوب است بچه‌ها پس از آشنایی و اشراف بر شیوه قدما به سراغ سبک و سیاق‌های امروزی‌تر بروند و سپس به ارائه آثار نو بپردازند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، با وجود جشنواره‌ها و رویدادهای رقابتی و غیر رقابتی است که هنرمندان عرصه‌های مختلف انگیزه می‌گیرند و با توان بیشتر به فعالیت خود ادامه می‌دهند. جشنواره‌ها همچنین ویترین تولیدات سالانه هنرهای مختلف محسوب می‌شوند اما این همه ماجرا نیست. جشنواره‌ها همچنین می‌توانند بستری برای کشف استعدادهای ناشناخته باشند و واسطه‌ای برای آموزش درست علاقمندان و هنرمندان رشته‌های مختلف.
جشنواره ملی موسیقی جوان چنین رویدادی است. این جشنواره با حضور استادان معتبر موسیقی کشور در همه بخش‌ها و سبک‌ها، طی چندین دوره برگزاری به کشف استعدادهایی پرداخته که حال برخی از آنها موزیسین‌های حرفه‌ای و مطرحی به حساب می‌آیند. اما جز جشنواره موسیقی جوان، جشنواره هنرهای تجسمی جوانان ایران هم یکی دیگر رویدادهایی است که بیست و نه دوره آن با هدف کشف استعدادهای جوان برگزار شده است.
بیست و نهمین جشنواره هنرهای تجسمی جوانان به دبیری محمدمهدی رحیمیان در حال برگزاری است و تفاوت عمده آن با دوره‌های گذشته، عدم رقابتی بودن و توجه و تاکید بر آموزش شرکت‌کنندگان است.
تقریبا تمام رشته‌های هنرهای تجسمی در رویداد امسال مورد توجه هستند و هر بخش با رهنمون‌های اساتید و داوران به طور مجزا اداره می‌شود. نگارگری هم یکی از رشته‌های با قدمت و شناسنامه‌دار ایرانی است که رضا یساولی (نگارگر و مولف) سرپرستی و آموزش شرکت‌کنندگان آن را به عهده دارد. او که پیش‌تر تجربه داوری در جشنواره هنرهای تجسمی جوانان را داشته و سال گذشته کتاب «طلایه‌داران خوشنویسی ایران» را منتشر کرده طی گفتگو با ایلنا از چند و چون جشنواره امسال و سیاست‌های اتخاد شده‌اش گفت.
رضا یساولی در ابتدای صحبت‌هایش گفت: این دومین بار است که افتخار دارم با جشنواره هنرهای تجسمی جوانان همکاری کنم. بار قبلی شش، هفت سال پیش بود که جشنواره در نیشابور برگزار شد و من به عنوان داور در آن حضور داشتم.
او با تاکید بر اینکه جشنواره امسال با رویدادهای قبلی تفاوت داشته، افزود: با توجه به اینکه نگارگری رشته تخصصی من است، در بخش نگارگری جشنواره با شرکت‌کنندگان و دوستان برگزارکننده همراه بودم.
یساولی درباره تفاوت این دوره از جشنواره هنرهای تجسمی جوانان با دوره‌های قبل توضیح داد: در دوره‌های قبلی شرکت‌کنندگان بر اساس اثر و قابلیت‌هایی که داشتند انتخاب می‌شدند. طی این روند نهایتا ده، پانزده نفر از تهران و شهرهای مختلف انتخاب می‌شدند و طی سه روز حضور کاری را به صورت ورکشاپ‌هایی انجام می‌دادند. در ادامه حاصل کارشان توسط داوران مورد ارزیابی و قضاوت قرار می‌گرفت. در نهایت، طی این روند که شکلی رقابتی داشت در هر رشته یک نفر برگزیده می‌شد.
این مدرس نگارگری ادامه داد: بر اساس سیاست‌های دوره‌های قبلی جشنواره، به طور مثال اگر در هر رشته ده نفر شرکت کرده بودند، 9 نفر غمگین به خانه می‌رفتند و تنها یک نفر خوشحال بود. آقای رحیمیان در جشنواره امسال بدعتی به خرج داد که به نظرم درست است. ایشان دیگر روال قبلی را اجرا نکرد تا به واسطه آن عده زیادی شرکت‌کنندگان غمگین به شهر و خانه‌شان نرود.
یساولی بیان کرد: آقای محمدمهدی رحیمیان در رویداد امسال کمپی را ایجاد کرد که حکم اردوگاهی آموزشی داشت. این رویه با وجود کارگاه‌های مستقل هر رشته تعاملی را میان استادان و هنرجویان (شرکت‌کنندگان) ایجاد کرد که آن را سازنده می‌دانم.
وی در پاسخ به این سوال که در ایام برگزاری کارگاه‌های آموزشی چه اتفاقات خوبی رقم خورده، گفت: طی سه روز بچه‌ها به کارگاه‌های یکدیگر سرک می‌کشیدند و با هم گفتگو می‌کردند و نظر می‌دادند و از هم تاثیر می‌گرفتند. من چنین ارتباطاتی را بسیار مهم و موثر می‌دانم.
او درباره شیوه‌های آموزشی به کار گرفته شده توسط خودش به عنوان استاد نیز، اینگونه توضیح داد: من به عنوان استاد طی آن سه روز سعی نکردم به بچه‌هایی که سنشان از چهارده تا بیست و چهارسال است، بگویم و تاکید کنم که باید این طرح را اجرا کنید یا اینکه طرح آنها را تایید کنم. من و بچه‌های بخش نگارگری در آن سه روز بیشتر باهم ارتباط کلامی داشتیم و صحبت می‌کردیم. من و دیگر همکاران به بچه‌ها گفتیم اینطور نیست که ما طی این سه روز اثری را از شما تحویل بگیریم بلکه اواخر آذر باید اثرتان را ارائه کنید. با این حساب هنرجویان زمان کافی دارند تا بدون عجله به خلق اثر بپردازند.
یساولی گفته‌هایش را اینگونه کامل کرد: بچه‌ها در واقع طی سه ماه زمانی که دارند با استادان در ارتباط هستند و می‌توانند از تجربیات آنها استفاده کنند. سه روز کارگاه‌ها در واقع فرصتی برای آزمون و خطای شرکت‌کنندگان است.
او با تاکید بر اینکه بروز اتفاقات خوب در جشنواره‌ها قدمی رو به جلوست و باید تداوم داشته باشد، گفت: تداوم اتفاقات مثبت در جشنواره‌ها و دیگر رویدادهای جمعی به سیاست‌های دبیر جشنواره بازمی‌گردد. طبیعتا اگر دبیر جشنواره سال بعد هم، آقای رحیمیان باشد روند ایجاد شده قوت می‌گیرد و حتی شاید به نوعی نهادینه شود. البته دبیرهای دیگر و نحوه عملکردشان هم قابل احترام هستند اما خب استمرار هر اتفاق خوب به تداوم سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های بلند مدت، بستگی دارد.
رضا یساولی ثانی در پاسخ به این سوال که آیا با بچه‌های مواجه شده که او را به وجد بیاورند یا خیر؟ گفت: این تعجب و به وجد آمدن نه فقط در رشته نگارگری که در بخش‌های دیگر هم رخ داده است.
او افزود: من وقتی وارد کارگاه بخش خوشنویسی شدم با شرکت‌کنندگانی مواجه شدم که حداکثر 23 یا 24 سال سن داشتند اما سطح قابل قبولی داشتند. مطئنا این افراد در آینده‌ای نه چندان دور به پیشرفت‌های چشمگیری دست خواهند یافت و چه بسا چند سال دیگر تعدادی از همین بچه‌ها هنرمندان مطرحی باشند.
یساولی اذعان داشت: یکی دیگر از اتفاقات خوب رخ داده در جشنواره امسال، این است که اغلب شرکت‌کنندگان به سراغ قدما و شیوه‌های آنها رفته‌اند. در میان شرکت‌کنندگان خوشنویسی جز یک نفر که شیوه استاد امیرخانی را دنبال می‌کرد، بقیه شیوه قدما را پیش گرفته بودند. این روال درست است و خوب است بچه‌ها پس از آشنایی و اشراف بر شیوه قدما به سراغ سبک و سیاق‌های امروزی‌تر بروند و سپس به ارائه آثار نو بپردازند.
این مولف درباره وضعیت کیفی شرکت‌کنندگان بخش نگارگری هم گفت: بچه‌های نگارگری هم مانند شرکت‌کنندگان بخش خوشنویسی مستعد هستند و آنها را به نسبت سنشان خلاق دیدم. بر اساس سن بچه‌های بخش نگارگری ذهنیتم نسبت به آنها چیز دیگری بود و در ادامه نظرم تغییر کرد و نسبت به آنها و آینده‌شان امیداورتر شدم.
او با رقابتی نبودن جشنواره امسال موافقت کرد و گفت: جشنواره امسال رقابتی نیست و برگزیده‌ای ندارد که به نظرم اتفاق خوبی است. درست است که آقای رحیمیان جایزه را از رویداد امسال حذف کرده، اما برای بچه‌ها برنامه‌های دیگری دارد. بچه‌های شرکت‌کننده همه بخش‌ها دارند کارشان را انجام می‌دهند و نتیجه فعالیت‌های‌شان را به بهترین شکل ممکن خواهند دید.
یساولی تاکید کرد: بزرگترین دستاورد جشنواره هنرهای تجسمی جوانان برای بچه‌ها (که شاید متوجهش نباشند) این است که مسیر هنری‌شان به سمت و سویی که درست است و رو به جلو است، تغییر می‌کند. به نظرم چنین فرصت‌هایی استثنایی هستند.
رضا یساولی در پایان گفت: حرف من به بچه‌ها این است که ضمن تلاش بیشتر و احترام به سنت‌ها، از آنها و هرآنچه دست و پای آنها را بسته، فاصله بگیرند و به خلق و ارائه آثار نو بپردازند. من تاثیر چنین نگرشی را طی سه روز کارگاه‌های نگارگری در بچه‌ها دیدم.
