فاضل در گفت‌وگو با ایلنا:
پیگیری اصلی‌ترین مطالبات طبقه کارگر، راهی جز پارلمان و لابی قدرتمند در این نهاد ندارد
یک فعال سیاسی اصلاح‌طلب تاکید کرد: تنظیم و تدوین قوانین در حوزه روابط کار و مناسبات آن، تلاش برای الحاق به مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی، قوانین حاکم بر رفاه و تامین اجتماعی و پیگیری معیشت شایسته به عنوان اصلی‌ترین مطالبه طبقه کارگر، راهی جز پارلمان و حضور و لابی قدرتمند در این نهاد ندارد.
ابوتراب فاضل در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، با اشاره به فضای سیاسی کشور پیش از انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی عنوان کرد: فضای این روزها بعضاً شاهد اظهارنظرها و دیدگاه‌هایی است که روی مدت زمان حضور یک نماینده در پارلمان تمرکز کرده‌اند و با بیان اینکه اگر فلان فرد قادر به تغییر یا اصلاح بود، در چند دوره قبل باید این کار را می‌کرد، بر لزوم جایگزینی و حذف نمایندگانی تاکید دارند که سابقه چندین دوره حضور در مجلس را دارند.
وی افزود: بر همین اساس اگر در سپهر سیاست قائل به اصول دموکراسی باشیم، شهروندان حق تعیین سرنوشت خود را دارند. ورود اعضای جامعه مدنی، طبقات سیاسی یا صنفی به قدرت سیاسی جزو بدیهیات و ضروریات دموکراسی است. راه قائل بودن به این ضرورت نیز این است که تمام احزاب، اصناف و جریان‌های سیاسی و صنفی توان کنشگری سیاسی داشته باشند. دموکراسی از بدو تولد در نظام سیاسی یونان با شرط قائل بودن به حق حیات و کنشگری جریان‌های مختلف سیاسی و صنفی تعریف شده است.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب با بیان اینکه اساساً سپهر قدرت، سپهر خواست و یافت است، تاکید کرد: خواسته‌ای به سیستم داده می‌شود و یافته‌ای کسب می‌کنیم. در این ساختار، خواسته‌ها و مطالبات از بدنه جامعه مدنی، توسط نمایندگان یا کنشگران به قدرت منتقل می‌شود و منتج به نتیجه می‌شود.
عضو هیأت مدیره خبرگزاری کار ایران با تاکید بر اینکه جامعه ایران بعد از انقلاب اسلامی، بدون تردید جامعه‌ای متکثر و متنوع از حیث کنشگران سیاسی فعال است، یادآور شد: جامعه ما در چهل سال گذشته با تمام فراز و فرودها، حیات و نشاط خود را از تاثیرگذاری و فعالیت کنشگران حاضر در سپهر قدرت کسب کرده است و چه انتخابات به شکل کامل و چه به طور ناقص و نیم‌بند این فرآیند دموکراتیک را تجربه و تمرین کرده است. این موضوع، واقعیت سیاسی جامعه ایران پس از انقلاب بوده است.
وی ادامه داد: با این مفروضات باید بپذیریم که طبقات اجتماعی برای جامعه‌ای که اتفاقاً فرآیند صنعتی شدن و نوسازی را به طور مدام تجربه می‌کند، باید حق نقش‌آفرینی و تاثیرگذاری در سپهر دموکراتیک قدرت را داشته باشند. در جامعه صنعتی و جامعه‌ای که به طور مداوم همراه با تحولات جهانی، نوسازی می‌شود، مهمترین طبقه شکل گرفته، کارگران بوده‌اند. عرصه کنشگری اصلی کارگران در عرصه اقتصاد و معیشت است و به طور مداوم «معیشت» را به عنوان مطالبه اصلی خود از قدرت درخواست دارند ولی برای اینکه این خواست به پاسخ درخور و شایسته‌ای برسد باید حتماً نمایندگانی از این طبقه در سپهر قدرت حضور داشته باشند.
فاضل با بیان اینکه جولانگاه کنشگری سیاسی و صنفی در فضای دموکراتیک پارلمان است، گفت: اصولاً وجه تمایز جوامع از حیث شاخص‌های مردم‌سالاری، ظهور و حضور مستمر و تاثیرگذار مجلس است. پارلمان، نماد دموکراسی است و وجه تمایز نظام‌های دموکراتیک و دیکتاتوری، پارلمان است. کشورهایی که نهاد پارلمان را ندارند یا این نهاد، ظهور عینی و واقعی ندارد یا تشریفاتی است، نمی‌توانند ادعای دموکراتیک بودن کنند.
وی افزود: جامعه ایرانی با تمام فراز و فرودهای سیاسی و اقتصادی، چه در زمان جنگ، چه سازندگی، چه اصلاحات و چه در بزنگاه‌های رویارویی و تجربه چالش‌ها و ابرچالش‌های داخلی و خارجی، همواره مجلس را به عنوان نقطه ابتنای دموکراسی پذیرفته است. با توجه و عنایت به تمام موارد ذکر شده، جامعه سیاسی ایران باید به طبقات اجتماعی حق و فرصت این را بدهد که در سپهر سیاسی و به طور خاص، مجلس، نقش‌آفرینی کند. ورود و حضور خانه کارگر و طبقه کارگر در سپهر قدرت را مبتنی بر این منطق می‌دانم.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب خاطرنشان کرد: وقتی فضای کشور در دهه 70 به سمت توسعه سیاسی رفت، جامعه کارگری ایران با استدلال لزوم تاثیرگذاری بیشتر بر سپهر سیاسی، به سمت تاسیس حزب حرکت کرد. این تجربه گرچه به لحاظ کاستی‌های ساختاری در نظام سیاسی به مطالبات مدنظر خود نرسیده است ولی فرض نبودن، اساساً باطل شده است. باید بپذیریم که اگر همین کنشگری را در عرصه سیاسی برای دستیابی به مطالبات صنفی نداشتیم، معیشت حداقلی اقشار فرودست بیش از این هم دچار مشکل می‌شد. لذا تلاش برای کسب قدرت، نزد جامعه کارگری و نمایندگان آنها، فقط کسب قدرت نیست بلکه تحقق خواسته‌های صنفی است.
وی بنای مطالبات طبقه کارگری را بر ستون معیشت استوار دانست و گفت: برای اینکه معیشت را به سرانجام برسانیم، ناچاریم در حوزه قدرت، توان لابی‌گری خود را بالا ببریم. این مساله، روایت اصلی ماست برای رفتن به پارلمان. پارلمان، سپهر تلاش برای تحقق مطالبات صنفی کارگر است. تسهیل شرایط و بهبود اوضاع معیشتی مبتنی بر کنشگری در پارلمان است. نمایندگان جامعه کارگری، بودن در قدرت را برای رسیدن به معیشت مناسب می‌دانند و دلیل تلاش برای حضور چندین دوره‌ای در مجلس، همین واقعیت است.
فاضل عنوان کرد: بحثی در حوزه سیاست‌گذاری داریم با نام کارگزار – ساختار. ساختاری می‌تواند به یافته‌های عقلانی برسد که کارگزاران آن، با تدبیر و عقلانیت به طرح مطالبات و راه نیل به آنها بپردازد. معتقدم با وجود تمام انتقاداتی که به ساختارهای فعلی وجود دارد، حضور کارگزاران با کفایت و با تدبیر، می‌تواند راه توسعه را به روی کشور بگشاید.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب خاطرنشان کرد: می‌توانیم ادعا کنیم که به گواه آمار و ارقام و فعالیت‌ها، منسجم‌ترین و تشکیلاتی‌ترین سامان سیاسی در حوزه تلاش برای پاسخگویی به مطالبات اعضا، خانه کارگر است. خلا نمایندگان جامعه کارگری عمده‌ترین مطالبات صنفی کارگران را دچار مشکل می‌کند. تنظیم و تدوین قوانین در حوزه روابط کار و مناسبات آن، تلاش برای الحاق به مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی، قوانین حاکم بر رفاه و تامین اجتماعی و پیگیری معیشت شایسته به عنوان اصلی‌ترین مطالبه طبقه کارگر، راهی جز پارلمان و حضور و لابی قدرتمند در این نهاد ندارد.
