تابش در یادداشتی مطرح کرد؛
۱۹ سال پیش خاتمی از «گفت‌وگوی تمدن‌ها» سخن گفت و امروز روحانی از «جهان عاری از خشونت» می‌گوید
نایب رییس فراکسیون امید مجلس در یادداشتی به تحلیل دو گفتمانی که در سخنرانی هر یک از روسای جمهوری ایران و آمریکا در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد مطرح شد، پرداخت.
به گزارش ایلنا، محمدرضا تابش در یادداشتی با اشاره به سخنرانی رییس‌جمهوری اسلامی ایران و رییس‌جمهوری آمریکا در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد، به تحلیل این دو سخنرانی به‌ویژه شرح و بسط گفتمان «اعتدال» توسط حجت‌الاسلام روحانی پرداخت، و رو در رویی این ۲ گفتمان در حضور جهانیان را حُسن کار دانست.
نایب رییس فراکسیون امید مجلس در این یادداشت نوشت: سخنان رییس جمهور محترم کشورمان در مجمع عمومی سازمان ملل متحد از یک‌طرف و رییس‌جمهوری آمریکا از سوی دیگر؛ در واقع رو در رویی دو گفتمان بود.
لحن سخنرانی‌ها نشان داد که هر کس نماینده چه گفتمانی است. حُسن کار در این بود که جهانیان در یک مکان، نظاره‌گر و شنوای دو نوع گفتمان بودند.
گفتمانی که پیش از این و ۱۹ سال قبل در پنجاه و سومین مجمع عمومی سازمان ملل متحد، رییس‌جمهوری وقت ایران سیدمحمد خاتمی، به نمایندگی از ملتی صاحب تمدن و فرهنگ «گفتگوی تمدن‌ها» را مطرح کرد و امروز هم سخن از «جهان عاری از خشونت» می‌گوید.
این گفتمان، نماینده یک ملت صاحب فرهنگ است. ملتی که تمدن‌آفرین بوده و در بسط و گسترش تمدن اسلامی نیز سهم ارزنده‌ای داشته است.
اما در آن‌سو، سخنان ر‌یس‌جمهوری آمریکا آقای ترامپ، گفتمانی را نمایندگی می‌کرد که می‌خواهد جهان را به سمت آشوب و خشونت و افراطی‌گری بکشاند.
این نوع طرز تفکر نان خود را در ایجاد وحشت و هراس نسبت به ایران و اسلام و نژاد می‌داند تا دنیا را به سمت نظامی‌گری سوق دهد و تسلیحات خویش را به فروش رساند. گفتمانی که می‌خواهد جهان را در موقعیت‌های جنگی پرخطر قرار دهد و منافع خویش را از نظامی و امنیتی کردن جهان تامین نماید.
گفتمانی که از صحبت‌های نتانیاهو در امتداد حرف‌های ترامپ معلوم شد، کاملا دو روی یک سکه هستند.
هر دو از کسانی که خودشان بیشترین قربانیان افراطی‌گری و خشونت هستند، دشمنان فرضی درست می‌کنند و سعی دارند، اینها را حامی افراطی‌گری و خشونت نشان دهند.
در این سو، جمهوری اسلامی، کشوری که در واقع بیشترین ضربه را در داخل از تروریسم خورده و در خارج بیشترین مبارزه را با افراطی‌گری و خشونت داشته است، قرار دارد. و آن‌طرف ترامپ و نتانیاهو حامیان و عاملان تروریسم و خشونت و افراط‌گرایی در جهان که تلاش داشته و دارند از این گفتمان و فرهنگ، هراس و خطر درست کنند تا به اهداف خویش دست یابند.
با اشاعه این تفکر منطقه و دنیا را نا امن کنند و به سمت نظامی‌گری و فروش تسلیحات بکشانند. اما این نکته را نمی‌گویند که خودشان منشاء نا امنی و رواج تروریسم و حامی تروریسم دولتی هستند.
این‌طرف جمهوری اسلامی ایران قرار دارد و گفتمانی که تجلی آن امروز در صحبت‌های آقای رییس‌جمهور در سازمان ملل متحد متبلور بود، گفتمانی که به دور از عصبانیت و واکنش‌های هیجانی مواضع ایران را بیان کرد.
زبانش، زبان منطق بود. منطق کسی که به انقلاب اسلامی وفادار است. اعتدال را باور دارد ایران را دوست می‌دارد و جهان امروز را می‌شناسد. او از زبان مردم ایران حرفش را با زبان و آیین گفت‌وگو و تعامل زد.
از برجام گفت که نه به شورای امنیت، بلکه متعلق به کل جامعه بین‌الملل است.
نگفت که در برجام کی بُرد و چه کسی باخت! بُرد در برجام را بُرد جهانی دانست که همه را از جنگ و منازعه دور کرده است. در عین حال عکس‌العمل قاطع ایران را در مقابل نقض برجام یادآور شد.
با تکیه بر آرمان‌های انقلاب اسلامی از حقوق مردم فلسطین دفاع کرد. جنگ‌افروزی و ظلم و کشتار مردم را در یمن، سوریه، عراق، بحرین، افغانستان و میانمار را محکوم نمود. رفاه و امنیت و توسعه در جهان را در گروی حل این منازعات و نابرابری‌ها و تبعیض‌ها دانست.
به برخورد دوگانه ابرقدرت‌ها با کشورها که تجلی آن در حمایت از رژیم غاصب صهیونیستی نهفته است و منطقه و جهان را با تجاوز به حقوق فلسطینی‌ها و داشتن سلاح هسته‌ای بدون هیچ نظارت بین‌المللی تهدید می‌کند، اشاره و اعتراض نمود.
سخنرانی رییس‌جمهوری در مجمع عمومی سازمان ملل که ملهم از منطق سیاست‌ورزی، گفتمان و ادبیات فاخر ایرانی در مقابل گفتمان بدون منطق و ادب ترامپ، با تاکید بر مذاکره و ادامه برجام در عین آمادگی برای تقابل با خروج از برجام و ادامه مذاکره در همه زمینه‌ها با جهان بود، از آن جهت که بار دیگر غرور ملی را احیا نمود، قابل تقدیر است.
ملت شریف ایران علی‌رغم مواجهه با مشکلات و تنگناها، به انتخاب هوشمندانه خود در گزینش فردی حقوق‌دان و سیاست‌مدار که در مهمترین مجمع جهانی، با زبان منطق و تکیه بر فرهنگ گفت‌وگو از منافع ملی و ارزش‌هایی که برای آن انقلاب کرده‌اند دفاع می‌کند، می‌بالد و پشتیبان مسئولانی است که با درک مشکلات کشور و مردم و اشراف بر مسائل منطقه‌ای و جهانی، راهی را انتخاب می‌کنند که ایران از مدار توسعه و پیشرفت بازنماند و دین و آیین عزیز و محترم بماند و مردم فداکار از مواهب پیشرفت و توسعه بهره‌مند گردند.
