دستاورد اصلاح‌طلبی دوست‌داران لاریجانی

به گزارش خبرنگار پارلمانی ایلنا، در گزارش «دستاورد پایداریِ احمدی‌نژادی‌ها؛ دقیقاً هیچ!» به حال و روز نه‌چندان مساعد اصولگرایانِ ناکام در بازی قدرت پارلمانی پرداخته شد؛ حال آنکه فهرست اصولگرایانِ ناکام مجلس دهم، به مراتب بلندبالاتر از نزدیکان احمدی‌نژاد و اعضای جبهه پایداری است.

اختلاف حامیان احمدی‌نژاد و دوست‌داران لاریجانی

هنوز هستند اصولگرایان نزدیک به لاریجانی که با وجود اختلاف‌ دیدگاه شدیدی که با گروه نخست، همچون احمدی‌نژادی‌ها و به‌ویژه اعضای پایداری در مجلس، باوجود تغییر و تحولاتی که در سال‌های اخیر پشت سر گذاشته‌اند، همچنان خود را اصولگرا و بعضاً داعیه‌دار اصولگرایی می‌دانند.

جالب این‌که در جریان انتخابات اخیر مجلس، پافشاری این دو طیف اصولگرایی بر نفی یکدیگر تا آن‌جا پیش رفت که هر کدام به‌نوعی به سمت اصلاح‌طلبی غلتیدند و بنابر این چرخش‌های مقطعی، گروهی که این روزها خود را با عنوان «دوستداران لاریجانی» معرفی می‌کند، رخت اصولگرایی از تن به در کرد و با امید بقا در مجلس، ردای اصلاح‌طلبی پوشید و از آن‌سو دلواپسانِ پایداری و دوستدارانِ احمدی‌نژاد نیز که به‌ویژه در جریان تصویب برجام در مجلس نهم بیش از هر زمان دیگری از لاریجانی و آن ۲۰ دقیقه سرنوشت‌ساز کینه به دل داشتند، برای ممانعت از ریاست مجدد آقای رییس، شایعه کردند گزینه مطلوب‌شان برای ریاست مجلس، «محمدرضا عارف»ی است که به‌عنوان سرلیست اصلاح‌طلبان تهران راهی مجلس شده‌ بود.

رفاقتِ پوشالی اصلاح‌طلبانِ انتخاباتی و اصلاح‌طلبان تاکتیکی

با این حال با آغازبه‌کار مجلس دهم  آن‌چنان که انتظار می‌رفت، مشخص شد هیچ‌کدام از این دو طیف، اصولگرا یا اصلاح‌طلب نبودند؛ و در عمل، نه پایداری‌ها به ریاست عارفِ اصلاح‌طلب رای‌ تاکتیکی دادند و نه دوست‌داران لاریجانی، پس از انتخابات هم دوست‌دار اصلاح و خواستار اصلاحات بودند.

جالب این‌جاست که اتحادِ امروز این دو طیف اصولگرا که تا همین دیروز مخالف یکدیگر بودند هم نتوانست ولایتِ نابسامان‌شان را سامان بخشد و هر دو گروه، آن‌چه از  پیش داشتند را نیز از کف دادند.

با تاکید بر بررسی گروه نخست در گزارش روز گذشته، در ادامه نگاهی خواهیم داشت به گروهی که روزگاری خود را به اتکای حضور در فراکسیون اکثریت «رهروان ولایت» در مجلس نهم، «رهروانی‌ها» معرفی می‌کردند و امروز دیگر از نامیدن خود با عنوان «دوستداران لاریجانی» هم ابایی ندارند.

محمدعلی پورمختار؛ سرتیپی که می‌خواست دکتر باشد

نخستین فعالیت پارلمانیِ نماینده فعلی مردم بهار و کبودرآهنگِ استان همدان که در ۲۹ سالگی موفق به اخذ درجه سرداری شده بود، به زمانی بازمی‌گردد که او به‌عنوان نماینده سپاه وارد مجلس شد. او که سال‌های جوانی را در سپاه پاسداران به جنگ با دشمن بعثی گذراند، در میانسالی به دانشگاه رفت تا در سال‌های نخستین کهنسالی پا به عرصه سیاست بگذارد و این مهم، در سال ۹۰ و با موفقیت در انتخابات کم‌رونق مجلس نهم محقق شد. با این حال، پورمختار که تنها یک سال پس از ورود جدی به دنیای سیاست در مجلس نهم، ریاست کمیسیون اصل نود را برعهده گرفت، تا پایان کار این مجلس، ریاست خود را حفظ کرد و در این مدت، در جریان مهمترین پرونده‌های تخلفات مسئولان و کارکنان دولت قرار گرفت اما این آگاهی و اشراف، آن‌چنان نتیجه‌بخش نبود و واکنش پورمختار به این تخلفات و به‌ویژه پرونده‌های حساسی چون تحقیق و تفحص از بنیاد شهید، صرفاً سکوتی محافظه‌کارانه بود.

با وجود این، با آغاز به کار مجلس دهم و به‌ویژه پس از مشخص شدن اعضای کمیسیون‌های تخصصی و استقبال ضعیفی که از سوی نمایندگان برای عضویت در کمیسیون اصل نود صورت گرفت، بسیاری ریاست مجدد پورمختار را قطعی می‌دانستند اما برخلاف انتظارها، اصولگرای همدانی تصمیمی دیگر گرفت و نه‌تنها برای ریاست کمیسیون اصل نود وارد گود رقابت نشد، بلکه حتی به‌عضویت این کمیسیون نیز درنیامد و در عوض با عقب‌نشینی ناگهانی و معنادار، همچون دهقان به حضور در کمیسیون حقوقی و قضایی به‌عنوان عضوی ساده بسنده کرد.

با وجود این‌که پورمختار سعی کرد این تصمیم عجیب را اتفاقی عادی جلوه دهد، همزمانی این عقب‌نشینی ناگهانی با انتشار شایعه‌هایی درباره آزمون زبان سرتیپ پورمختار در مقطع تحصیلی دکتری ماجرا را پیچیده می‌کرد. البته پورمختار این‌که فردی را به‌جای خود برای شرکت در امتحان زبان فرستاده باشد، تکذیب کرد اما در مورد این‌که چرا هرگز در جلسه امتحان حاضر نشده، صحبتی نکرد. این درحالی بود که معلوم نشد انگیزه «م.خ.ق» که در آن امتحان بجای دیگری شرکت کرده بود و حتی توسط حراست دانشگاه دستگیر شد، چه بوده است.

عبدالرضا عزیزی؛ شکست استراتژی سکوت و فوتِ آخر کوزه‌گری لاریجانی

عزیزی یکی از آن سیاستمدارانی است که هرچه بیشتر درباره‌اش جستجو کنی، کمتر به دست می‌آوری. در مجلس نهم بدون یک روز سابقه نمایندگی و درحالی که هنوز گرد سفر شیروان-تهران از چهره نگرفته بود، رییس کمیسیون اجتماعی شد و تا چهارسال بعد نیز روی این صندلی حساس جاخوش کرد.

این پزشک شیروانی که شاید مهمترین فعالیت سیاسی‌اش تا پیش از سال ۹۰ ازدواج با دختر نماینده پیشین شیروان باشد، پس از ورود به دنیای سیاست و مجلس شورای اسلامی، به نزدیکان رییس مجلس در «رهروان ولایت» پیوست و درحالی که بسیاری از دوستانِ «لاریجانی‌دوست» او در انتخابات مجلس دهم، بنابه مصلحت با اصلاح‌طلبان موتلف شدند، او همچنان مستقل ماند و با آغاز به کار مجلس دهم، در حلقه اصلی انشعابیونِ فراکسیون اصولگرایان قرار گرفت اما به توصیه لاریجانی، تا پایان انتخابات هیات‌رییسه کمیسیون‌های تخصصی سکوت اختیار کرد و حرفی از خروج از «ولایت» به میان نیاورد.

با این حال سیاستِ سکوت عزیزی بی‌نتیجه ماند و باوجود آن‌که فرمولِ لاریجانی برای حفظ صندلی ریاست را مو به مو اجرا کرد اما درنهایت فوتِ آخر کوزه‌گری را فراموش کرد و حال او نیز همچون شهریاری، تنها عضوی است، ساده در کمیسیونی که روزی رییسش بود.

حسینعلی شهریاری؛ پایان شهریاریِ چشم‌پزشک زابلی

این چشم‌پزشک اصولگرای زابلی از آن دسته اصولگرایانی است که پس از ردصلاحیت گسترده اصلاح‌طلبان در انتخابات مجلس هفتم، امکان حضور در مجلس را به دست آورد و پس از ورود به پارلمان در خرداد ۸۳ تا به امروز همواره به‌عنوان نماینده مردم زاهدان ساکن بهارستان بوده است.

البته شهریاری یک‌بار در جریان مجلس هشتم، در پی عملیات دو بمب‌گذار انتحاری در مسجد جامع زاهدان و در اعتراض به «عدم توانایی دولت در کنترل و حفظ امنیت استان سیستان و بلوچستان» مجلس را تهدید به استفعا کرد اما کمی بعد، استعفای خود را پس گرفت و حدود یک سال بعد از آن، پس از ورود مجدد به پارلمان در مجلس نهم، به ریاست کمیسیون بهداشت و درمان رسید و تا چهارسال و تا پایان کار آن دوره مجلس، رییس کمیسیون باقی ماند.

با این حال، در مجلس دهم و باوجود این‌که علاوه بر تجربه بالایی که در پی حضور متوالی در چهار دوره مجلس اندوخته بود، پس از انتخاب مسعود پزشکیان به‌عنوان نایب رییس مجلس، هیچ رقیب جدی و قابل‌ذکری در برابر خود نمی‌دید، درحالی ریاست کمیسیون را به علی نوبخت واگذار کرد که شاید مهمترین نکته در کارنامه سیاسی این پزشک رشتی، نسبت خانوادگی‌اش با محمدباقر نوبخت، سخنگوی دولت و معاون رییس جمهور و البته رییس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی دولت یازدهم بود.

عزت‌اله یوسفیان‌ملا؛ نماینده لاریجانیِ لاریجانی

علاقه‌اش به رییس مجلس نهم باورنکردنی است و هرچه نباشد، نماینده مردم آمل است و لاریجان! نقش او در آغاز ریاست لاریجانی در نخستین روزهای مجلس هشتم، نقش پیکی است که خبری سرنوشت‌ساز برای درام پارلمان دارد.

در آن روز سرنوشت‌ساز که رییس مجالس هشتم، نهم و البته دهم شورای اسلامی معرفی شد، در شرایطی که همه منتظر بودند، حدادعادل پس از چهارسال ریاست بر مجلس هفتم، بدون رقیب بر کرسی شماره یک مجلس هشتم نیز تکیه بزند، این یوسفیان‌ملا بود که ناگهان بپا خاست و از علی لاریجانی که در آن زمان حتی یک روز هم سابقه نمایندگی نداشت، به‌عنوان گزینه اصلح برای ریاست پارلمان نام برد. او بعدها نیز بارها وفاداری‌اش را به اثبات رساند و هنگامی که در جریان رقابت عارف-لاریجانی در مجلس فعلی، بیش و پیش از دیگر نزدیکان لاریجانی، از پیروزی قطعی مراد سیاسی‌اش صحبت کرد، کمتر کسی می‌توانست تصور کند که نتیجه این وفاداری برای یوسفیان‌ملا «تقریبا هیچ» باشد.

با این حال، یوسفیان‌ملا که همزمان با آغاز به کار مجلس دهم و در شرایطی که حتی نزدیک‌ترین یاران لاریجانی همچون جلالی و نعمتی و جعفرزاده ایمن‌آبادی علناً از تشکیلات سیاسی تحت زعامت رییس مجلس خروج کرده و با تشکیل فراکسیون مستقل، از ادامه همراهی با «ولایت» سر باز زدند، همچنان خود را سرباز گوش‌به‌فرمان لاریجانی می‌داند و بی‌توجه به اساسنامه فراکسیون مستقل که مانع از حضور همزمان اعضا در دیگر فراکسیون‌ها می‌شود، مدعی است هم عضو «مستقل» است، هم یار «ولایت» و هم هر جای دیگری که لاریجانی باشد.

با این حال واقعیت این است که لاریجانی رییس قوه مقننه است و جایگاهش بر صدر پارلمان، اما یوسفیان ملا تنها نماینده مردم لاریجان، و عایدی‌اش از تحولات روزهای نخست مجلس دهم، گلاویز شدن با معاون پارلمانی وزارت جهاد کشاورزی!