گام سیاسی مخالفان برای ناکارآمد نشان دادن دولت یازدهم

نامه نیوز: سابقه بیست ساله روحانی در پارلمان باعثشده بود که بسیاری بر این باور باشند که با پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، مردم ایران دیگر شاهد درگیری‌ها و کشمکش‌های سیاسی میان قوای مجریه و مقننه نیستند و این دو نهاد برآمده از رای مردم، با آرامش در کنار یکدیگر به اداره کشور می‌پردازند.

سخنان امید بخش روحانی و لاریجانی در روزهای ابتدایی پیروزی روحانی، نیز حکایت از آقتابی شدن رابطه مجلس و دولت داشت. برخی از ناظران سیاسی حتی وقتی این سخنان را شنیدند، تصور کردند که خیابان یک طرفه دولت و مجلس، تبدیل به خیابان دوطرفه‌ای شده است که با کمترین چراغ قرمز، ایران را به هدف مشخص خود می‌رساند.

این دلخوشی‌ها اما عمری کوتاه داشت و درست زمانی که روحانی کابینه خود را به مجلس فرستاد تا از پارلمان نشین‌ها رای اعتماد یبگیرد، مشخص شد که اتوبان مجلس و دولت، آنچنان دوطرفه نیست و دست اندازهای جدی در طول این مسیر قرار دارند که می‌تواند زمینه ساز واژگون شدن اتومبیل دولت در این راه شود.

همه نگاه‌ها به سوی دولت بود و تصور می‌کردند که مشکل اصلی حوادثتلخ گذشته در دوران احمدی نژاد، قوه مجریه بوده است و مجلس همیشه نقش پسرخوب ماجرا را بازی می‌کرده است. اما با تغییر گفتمان قوه مجریه و روی کارآمدن «شیخ دیپلمات» مشخص شد که یکی از بال‌های وحدت در کشور لنگ میزند.

بخشی از مجلس در اختیار سرسخت ترین مخالفان دولت روحانی است. کسانی که طی سال‌های گذشته از حامیان محمود احمدی نژاد و ساکت در مقابل اشتباهات دولت او بودند و سعی می‌کردند به این بهانه که مبادا رقیب به کرسی قدرت بنشیند، چشم خود را بر اکثر تخلفات و سهل انگاری‌های رئیس دولت دهم ببندند و بگویند که «انشالله چیزی نیست»!

نمایندگانی که در دهه ۸۰ در بسیاری از مواقع روزه سکوت می‌گرفتند و حاضر نبودند آن را افطار کنند در زمان دولت روحانی تبدیل به بلبل‌هایی شدند که هیچ کس نمی‌توانست جلوی سخن گفتن آنها را بگیرد. اگر یک بار دیگر بهانه‌های این نمایندگان را در جلسه رای اعتماد به کل کابینه روحانی مرور کنید می‌توانید متوجه بشوید که تجربه روحانی در پارلمان نمی‌‍تواند چندان به کار او بیاید، چون که مخالفانش در مجلس سرناسازگاری با او دارند.

این مخالفان که در اولین گام‌های خود در مخالفت با دولت روحانی، لقب دلواپس را به خود گرفتند، سعی کردند مخالفت خود با دولت را گام به گام پیش ببرند. منتقدان دولت روحانی در اولین گام شطرنج خود با روحانی به سراغ وزرای دولت او رفتند و به هر بهانه اعضای کابینه را به مجلس فراخواندند تا پاسخگوی سوالات آنان باشند. نمایندگان مخالف روحانی در مجلس پس از چندماه از آغاز به کار دولت، گام دوم خود را آغاز کردند که آنهم، سوال از وزرا در صحن علنی مجلس و دادن کارت زرد به آنها بود.

گام سوم، گام " قانع شدم " نام دارد. گامی که وزرا را به صحن علنی می‌کشاند اما دیگری خبری از کارت زرد نیست و نماینده سوال کننده از پاسخ‌های وزیر قانع می‌شود. منتقدان دولت در مورد زنگنه «وزیر نفت»، ظریف «وزیر امور خارجه» و آخوندی «وزیر مسکن و شهرسازی» و برخی دیگر از وزرا این استراتژی خود را پیاده کردند.

گام بعدی مخالفان را می‌شود گام دستور به روحانی نامید. مخالفان دولت تصمیم گرفتند، که به دولت خط بدهند و به روحانی بگویند که چه بکند و چه نکند. توصیه‌های دستوری، رمز آغاز این عملیات برای مقابله با دولت است. توصیه‌های برخی نمایندگان به دولت برای تغییر در رفتار خود به ویژه در سیاست خارجی، نمونه بارز این رفتار است.

استیضاح، پنجمین پله‌ای بود که دلواپسان برای به زمین زدن دولت، طراحی کردند و وزیر علوم دولت یازدهم نیز اولین قربانی آن بود و به نظر می‌رسد، جنتی و آخوندی دیگر قربانیان گام پنجم مخالفان روحانی باشند.

ششمین گام مخالفان که به نظر می‌رسد از مهم‌ترین قسمت‌های پازل آنان برای مقابله با دولت باشد، رای ندادن به وزرای پیشنهادی روحانی و تحمیل نامزد مطلوب خود به دولت هستند. آنها می‌خواهند با زدن برچسب نقش داشتن در حوادثسال ۸۸ به وزرای پیشنهادی روحانی، آنها را از گردونه دولت خارج کنند تا در نهایت با گیرانداختن روحانی در گوشه رینگ، او را مجبور کنند به سمتی حرکت کند که آنها می‌خواهند.

طیف دلواپسان مجلس با اطلاع از حساسیت نمایندگان بر روی حوادثسال ۸۸، تلاش می‌کنند که آنها را نیز با خود همراه کنند که تا حدود زیادی نیز موفق به این همراهی شده‌اند. میزان رای کم نمایندگان به نیلی احمدی آبادی وزیر پیشنهادی روحانی برای وزارت علوم، خود بیانگر همین معناست.

مخالفان می‌دانند که بیشترین رای روحانی متعلق به دانشجویان است و نومید کردن آن‌ها از دولت تدبیر و امید، می‌تواند یک برگ برنده بزرگ سیاسی در انتخابات مجلس آینده باشد.

روحانی نیز در مقابل این بازی تازه، تصمیم گرفته است، وزرایی را به مجلس معرفی کند که همگی از لحاظ فکری و عملی نزدیک به فرجی دانا، اولین وزیر علوم دولت یازدهم باشند. روحانی همانطور که در حکم نجفی اعلام کرد باید مسیری که فرجی دانا آغاز کرده است در وزارت علوم ادامه پیدا کند.

فردا، مسابقه طناب کشی میان دولت روحانی و مجلس شورای اسلامی وارد فاز تازه‌ای می‌شود و نمایندگان مجلس باید دوباره در آزمونی دیگر به وزیر پیشنهادی روحانی رای اعتماد و یا عدم اعتماد بدهند. رایی که در هر دو صورت یک برنده خواهد داشت و آنهم دولت روحانی است. رای به وزیر پیشنهادی یعنی همان خواست دولت و رای ندادن به آن یعنی، معرفی وزیر دیگر به مجلس که در همین مسیر گذشته گام بر می‌دارد.

رفتار روحانی نشان می‌دهد که او نمی‌خواهد در مقابل مخالفان خود در مجلس کوتاه بیاید و وزارت علوم را قربانی مسائل سیاسی کند. مخالفان نیز قطعا در قبال این رفتار دولت، حرکت تازه‌ای را آغاز خواهند کرد و باید دید آنها با گام تازه خود، چه چاهی را جلوی پای دولت روحانی حفر می‌کنند.

به نظر می‌رسد تا اسفند ۹۴، داستان مجلس و دولت، داستان زمین مین کاشته شده‌ای باشد، برای دست یابی به منافع بیشتر. باید دید که در پایان چه کسی فاتح این رقابت نفس گیر خواهد بود و می‌تواند اکثریت کرسی‌های سبز مجلس دهم را به خود اختصاص دهد.