تاریخ شهادت امام رضا (ع) ۱۴۰۳ + زندگینامه و احادیث

حضرت علی‌بن موسی الرضا (علیه السلام) معروف به ضامن آهو هشتمین پیشوای شیعیان جهان در سال ۱۴۸ هجری قمری به دنیا آمدند و در سال ۲۰۳ هجری قمری، پس از گذراندن ۲۰ سال امامت به دستور مأمون عباسی به شهادت رسیدند. امام رضا (علیه السلام) مانند پدر بزرگوارشان امام کاظم (علیه السلام) دارای کنیه ابوالحسن بوده و این کنیه میان پدر و فرزند مشترک است. بدین جهت امام کاظم (علیه السّلام) را «ابو الحسن اوّل» و امام رضا (علیه السّلام) را «ابو الحسن دوم» می‌نامند.

تاریخ شهادت امام رضا (ع)

تاریخ دقیق شهادت امام رضا (ع) در تقویم شمسی برابر با چهارشنبه ۱۴ شهریور ۱۴۰۳ است.

تاریخ شهادت امام رضا (ع) در تقویم قمری مصادف با ۳۰ صفر سال ۱۴۴۶ قمری است.

تاریخ دقیق شهادت امام رضا (ع) در تقویم میلادی برابر با ۴ سپتامبر سال ۲۰۲۴ است.

زندگینامه امام رضا (ع)

حضرت علی بن موسی بن جعفر(علیه السلام) معروف به امام رضا (علیه السلام) هشتمین امام شیعیان هستند. پدر بزرگوار حضرت رضا (علیه السلام)، امام موسی کاظم (علیه السلام) و مادر ایشان نجمه خاتون نام داشت. پدر امام رضا (علیه السلام) در سال ۱۸۳ هجری قمری به دست هارون عباسی به شهادت رسید و پس از ایشان امام رضا(علیه السلام) در سن ۳۵ سالگی امامت شیعیان را برعهده گرفت. مدت امامت ایشان نزدیک به ۲۰ سال طول کشید که ده سال اول آن همزمان با خلافت هارون الرشید، پنج سال بعد از آن مقارن با حکومت امین و پنج سال آخر امامت ایشان مصادف با خلافت مامون بود. بر اساس دیدگاه بیشتر عالمان شیعه، امام رضا (علیه السلام) در ۵۵ سالگی در طوس، به‌وسیله مأمون مسموم شدند و به شهادت رسیدند. ایشان تنها امام از میان امامان شیعه است که در ایران دفن شده‌اند. حرم امام رضا (علیه السلام) در مشهد از مهم‌ترین زیارتگاه‌های شیعیان است.

همسر و فرزندان علی بن موسی‌الرضا (ع)

همسر امام هشتم که مادر امام جواد نیز بودند، سبیکه نام داشت. در تعداد و اسامی فرزندان امام رضا(علیه السلام) نقل‌های مختلفی وجود دارد؛ در برخی منابع تاریخی گفته شده است که ایشان صاحب پنج پسر و یک دختر بودند ولی شیخ مفید، ابن شهر آشوب و طبرسی گفته‌اند که امام رضا (علیه السلام) تنها یک فرزند به نام جواد داشت.

القاب و کنیه‌ها امام رضا (ع)

برای حضرت علی بن موسی(علیه السلام) ، القابی چون رضا، صابر، رضی، وفی و زکی ذکر کرده‌اند. بر پایه حدیثی از کتاب اِعلام‌الوری، نوشتهٔ فضل بن حسن طبْرسی، امام کاظم (علیه السلام) لقب عالم آل‌محمد را هم درباره او به کار برده است. امام رضا (علیه السلام) را با القابی چون ضامن آهو امام رئوف غریبُ‌الغُرَبا، ثامن‌الحُجَج (هشتمین حجت)، ثامن‌الائمه (هشتمین امام) نیز می‌خوانند. کنیهٔ امام رضا ابوالحسن بوده است امام کاظم (علیه السلام) این کنیه را که لقب خودشان هم بوده، به او داده است. برای تمایز امام رضا (علیه السلام) از امام کاظم (علیه السلام) ، به امام رضا ابوالحسن ثانی (دوم) نیز می‌گفتند. امام رضا (علیه السلام) کنیه‌های دیگری چون ابوعلی و ابومحمد هم داشته است.

احادیث امام رضا (ع)

یکی از القاب امام هشتم عالم آل محمد (صلی الله علیه و آله) بود، زیرا ایشان دانشمند، اهل علم، شخصیت و دارای هوش و ذکاوت محسوب می‌شدند، از ایشان سخن‌های ارزشمندی به جا مانده است.

امام رضا (علیه السلام) می‌فرمایند: من کان منا و لم یطع الله فلیس منا هر کس خودش را از ما بداند و خدا را اطاعت نکند از ما نیست!. (سفینه البحار ۲/ ص ۹۸)

امام رضا (علیه السلام) می‌فرمایند: مَن فَرَّجَ مِن مُؤمِنٍ، فَرَّجَ اللّه ُ عَن قَلبِهِ یَومَ القِیامَهِ هر کس اندوه مؤمنی را بزداید، خداوند در روز قیامت، غم از دلش می زداید. (الکافی، ج ۲، ص ۲۰۰)

امام رضا (علیه السلام) می‌فرمایند: إنَّ مِن حَقِّ المُؤمِنِ عَلَی المُؤمِنِ: المَوَدَّةَ لَهُ فی صَدرِهِ، وَالمُواساةَ لَهُ فی مالِهِ، وَالنُّصرَةَ لَهُ عَلی مَن ظَلَمَهُ، وإن کانَ فَیءٌ لِلمُسلِمینَ وکانَ غائِباً أخَذَ لَهُ بِنَصیبِهِ، وإذا ماتَ فَالزِّیارَةُ إلی قَبرِهِ، ولا یظلِمَهُ، ولا یغُشَّهُ، ولا یخونَهُ، ولا یخذُلَهُ، ولا یغتابَهُ، ولا یکذِّبَهُ… از جمله حقوق مؤمن بر مؤمن، این است که در دل، او را دوست بدارد، با مالش به او کمک برساند، او را در برابر کسی که به وی ستم کند، یاری دهد، اگر مسلمانان غنیمت و خراجی داشتند و او غایب بود، سهم او را برایش بگیرد، هر گاه درگذشت، تا قبرش او را تشییع کند، به او ستم نکند، با او دغلی نکند، به او خیانت نکند، او را وا نگذارد، از او غیبت نکند، دروغگویش نشمارد… (قضاء حقوق المؤمنین: ص ۳۵ ح ۴۵)

امام رضا (علیه السلام) می‌فرمایند: اِعْلَمْ یَرْحَمُکَ اللّه ُ اَنَّ الرِّبا حَرامٌ سُحتٌ، مِنَ الکَبائِرِ وَ مِمّا قَدْ وَعَدَاللّه ُ عَلَیْهِ النّارَ فَنَعوذُ بِاللّه ِ مِنْها، وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلی لِسانِ کُلِّ نَبیٍّ وَفی کُلِّ کِتابٍ خدایت رحمت کند! بدان که ربا حرام و از گناهان کبیره است و خداوند بر آن وعده آتش داده است پس پناه می بریم به خدا از آتش. ربا را همه پیامبران و همه کتاب‌های آسمانی حرام کرده اند. (فقه الرضا، ح ۲۵۶)