عبرت از آمار ۶۱۷ جان باخته تصادفات نوروزی
تصادفات جاده‌ای باید آنالیز و مشخص شود چند تصادف و چند نفر از جانباختگان در ارابه‌های کشتار جمعی سوار بوده‌اند که از حداقل امنیت برخوردار نیستند، ترمز آن مشکل داشته، ایربگ کار نکرده، لاستیک‌های خورو مشکل داشته، خودرو از ورق نازک ساخته شده و توان مقاومت ندارد.
در خبرها به نقل از رئیس مرکز کنترل ترافیک پلیس راهور آمده بود که از ۲۴ اسفند تا ۹ فروردین ۱۴۰۳ در جاده‌های سراسر کشور ۵۰۶ تصادف رخ داد و در این تصادفات ۶۱۷ نفر از هموطنان جان خود را از دست دادند؛ بیشتر تصادفات جاده‌ای در استان‌های سیستان و بلوچستان، کرمان، فارس، اصفهان، خوزستان و خراسان رضوی اتفاق افتاده و براساس اظهار رییس مرکز پلیس تردد در جاده‌های کشور نسبت به مدت مشابه در سال گذشته به دلیل شرایط آب و هوایی و جوی سه درصد کاهش داشته است.
به عناوین خبر عنایت فرمایید، سفرهای نوروزی به دلیل شرایط جوی ۳ درصد کاهش داشته و در مقابل تعداد تصادفات رانندگی افزایش یافته ومتاسفانه تعداد جانباختگان رقمی است که تن هر ایرانی یا هر انسانی که روی این کره خاکی زندگی می کند را می‌لرزاند. رقم رسمی ۶۱۷ نفر جان باخته در تصادفات رانندگی و چند برابر آن مصدوم و مجروح و قطع عضو و از دست دادن سلامتی که عمری گرفتاری به دنبال خواهد داشت. اگر این آمار را به خانواده‌ها تعمیم دهیم، چندهزار نفر در ماتم این حادثه‌ها نشسته‌اند؟
به خاطر دارم قبل از انقلاب اسلامی در روزگارانی که سفر با اتوبوس بیشتر از امروز مورد توجه بود، وقتی حادثه‌ای پیش می‌آمد که جان مسافران به خطر افتاده بود، اولین قدمی که راننده یا کمک راننده در صورت حیات و یا دست اندرکاران شرکت مسافربری انجام می دادند این بود که با گل و یا رنگ نام شرکت مسافربری را که این اتوبوس متعلق به آن بود پنهان می کردند تا مردم با دیدن نام شرکت مسافربری در ذهنشان آن شرکت بدنام خطرآفرین باقی نماند و حداقل این دغدغه برای شرکت مسافربری مطرح بود که باید نزد مردم خوش‌نام بماند تا بتواند به کار خویش ادامه دهد و مردم با دیدن نام شرکت در حادثه به سراغ شرکت رقیب نرفته و خاطره ناشایست از شرکت نداشته باشند چرا شرکت مسافربری به نامش اهمیت می‌داد، زیرا رقیب را در کنار خویش می دید و سعی می کرد خوشنامی‌اش را حفظ کند تا با یک حادثه میدان را به رقیب تحویل ندهد!
امروزه که با این آمار بالای جان‌باخته در حوادث رانندگی مواجه هستیم، چرا کسی به فکر فرو نمی‌رود که حداقل رنگی به نام کارخانه خود کشیده و ننگ خود را با رنگ پاک کند؟ چرا چنین نمی‌کند؟ چون رقیبی ندارد و رقابتی درکار نیست؛ دوکارخانه خودروسازی خود را مرجع نیاز مردم می‌دانند و هر ارابه مرگی با هرشرایطی تولید می‌کنند. مردم نیز اجبار دارند با صف و نوبت و قرعه‌کشی و هزار زحمت از کارخانه تحویل بگیرند و هیچ گونه اختیاری ندارند که انتخابی داشته باشند.
کارخانه هم در برابر مشتری التماسی و در نوبت ایستاده و در قرعه کشی شرکت کرده به دید کاسبی نگاه می کند که اتومبیل را از کارخانه به قیمت اجباری تعزیرات خریداری کرده و پس از تحویل باچندین درصد سود آن را به دیگری واگذار می‌کند و سود قابل توجهی به دست می‌آورد. پس لازم نیست دقت کند و استانداردی را رعایت نماید و با حداقل امکانات خودرو را عرضه می‌کند و خریدار نیز آش کشک خاله را با هر شرایطی تحویل می‌گیرد و درصورت استفاده هرروز در صف خدمات پس از فروش ایستاده تا رفع نقص کند .
این شرایط را چه کسانی برای مردم فراهم آورده‌اند؟ آیا مردم خوب ما شایسته این همه تحقیر هستند؟
تصادفات جاده‌ای باید آنالیز و مشخص شود چند تصادف و چند نفر از جانباختگان در ارابه‌های کشتار جمعی سوار بوده‌اند که از حداقل امنیت برخوردار نیستند، ترمز آن مشکل داشته، ایربگ کار نکرده، لاستیک‌های خورو مشکل داشته، خودرو از ورق نازک ساخته شده و توان مقاومت ندارد.
با انجام نشدن این آنالیز شرکت‌های خوردو سازی را از گل مالیدن روی نامشان بی‌نیاز می‌کنند و بعد از تعطیلات به مردم گزارش شود که بیشترین تصادف مربوط به اتومبیل الف از کارخانه ب بوده است و پلیس راهور با قدرت اعلام می‌کند این مدل اتومبیل فلان کارخانه بیشترین حوادث جاده‌ای را داشته و بیشترین کشتار دسته‌جمعی را به جامعه تحمیل کرده است. وزارت صمت هم با توجه به گزارش ارائه شده ورود پیدا کرده و اجبار می‌کند کارخانه ای که خودرو تولیدش بیشترین خطر را در جاده‌ها آفریده دیگر حق ادامه کار ندارد! مگر اینکه در تولید اتومبیل خود دقت بیشتری کرده و از تولید مدل‌های حادثه آفرین جلوگیری یا ورود مدل‌های خطرآفرین را به جاده‌ها ممنوع کند.
دلیل اینکه این مصیبت برای جامعه ما تکرار می‌شود اینست که بازار رقابت در تولید خودرو بسته شده چرا که به هر بهانه‌ای از واردات اتومبیل جلوگیری شده و حتی قانون مصوب مجلس شورای اسلامی که لازم‌الاجراست نیز نادیده گرفته شده و مردم همچنان مجبور هستند تولیدات کارخانه‌های داخلی را با قیمت‌های سرسام‌آور خریداری کنند و حسرت اتومبیل‌های باکیفیت را داشته باشند .
ذکر این نکته توهین به تولید داخل و حمایت از خودروهای خارجی نیست بلکه هدف تاکید براین نکته مهم است که تولیدکنندگان داخلی می‌توانند خودروهایی تولید کنند که در صف رقابت با تولیدات کارخانه‌های خارجی قرار گیرند و این توان در مهندسان و کارگران و دست‌اندرکاران تولید اتومبیل در ایران وجود دارد اما حلقه مفقوده در تولیدات داخلی ما حذف رقابت و مشتری‌مداری برای خرید محصولات داخلی است.
در صورتی که بازار رقابت داغ بود و مصرف‌کننده حق انتخاب داشت و انتخاب خود را در میان ده‌ها تولیدکننده با توجه به شرایط و امتیازات محصول جستجو و خورویی را انتخاب می کرد که همه شرایط رفاهی و ایمنی و خدمات پس از فروش را داشته باشد کارخانه به اجبار در تولید خود تجدید نظر کرده خودرویی را تولید می کردند که جذب مشتری و رضایت مصرف‌کننده را به دنبال داشته باشد.
در این بازار است که تولید کننده خودرو در برابر هر حادثه ای که جان سرنشینان آن به خطر بیفتد بر خود می‌لرزد که مبادا نقص فنی تولیدات کارخانه باعث مرگ هموطنان شده و این حادثه به فروش کارخانه لطمه وارد کند و حتما به موضوع رسیدگی و با تحقیق و بررسی اعلام می‌کند که مقصر این حادثه راننده خواب آلوده و بی تجربه و یا عامل دیگری بوده و کارخانه تولیدکننده در این حادثه مقصر شناخته نشود.
رسیدن به این مرحله حتما دست یافتنی است مشروط براینکه فرهنگ تولید رقابتی را در صنعت خورو به کار گرفته و به مردم حق انتخاب دهیم.
علی متقیان، تایر نیوز
