بازیگر هنرهای آیینی خراسان رضوی در گفت و گو با ایلنا :
جرم ما این است که هنرمندیم /پس از سال‌ها هنوز نمی‌دانم دیدن هنرهای آیینی جایز است یا نه
بازیگر هنرهای آیینی گفت: کشور ما با سابقه دیرینه فرهنگی هنوز نتوانسته است هنرها و آیین های برگرفته از نیایش ، یکتاپرستی، دوستی، اتحاد، میهن پرستی و عزاداری را جمع آوری کند و به دنیا بگوید ما مردمی هستیم که چنین پیشینه ای داشته ایم و متاسفانه هنوز درگیر این هستیم که آیا دیدن این هنرها جایز هست یا نه؟!
فاروق کیانی در گفت و گو با خبرنگار ایلنا گفت: بنده متولد ۲۰ اسفند ۱۳۳۰ در تربت جام هستم و فعالیت هنری خود را از سن ۱۴ سالگی یعنی در سال ۱۳۴۴ در تنها دبیرستان تربت جام آغاز کردم.
وی ادامه داد: اولین اجرای خود را با احمد شیرازی که از سپاه دانش بود و برانت کارتر که معلم گروه صلح بودند آغاز کردیم و مورد تشویق استاندار وقت و هنرشناسان قرار گرفت و در همان سال به تهران دعوت شدیم و در کاخ جوانان تهران و سفارت خانه ها به اجرا پرداختیم و تلویزیون ملی ایران برنامه های ما را به نمایش گذاشت و از آن سال به بعد در جشنواره های مختلف کشور دعوت می شدم و در سال ۱۹۷۸ میلادی در کشور کانادا بین ۵۵ گروه که از سراسر جهان آمده بودند مقام اول و عنوان بهترین بازیگر هنرهای آیینی جهان را از آن خود کردم و از جشنواره لفکادای کشور یونان مدال طلا گرفتم.
کیانی اظهار کرد: دارای درجه یک هنری کشور هستم و بیش از ۴۰۰ لوح دیپلم افتخار و تندیس جشنواره گرفتم و در چندین فیلم و سریال شرکت داشتم و در ۲۴ کشور جهان اجرا داشته ام و اکنون با ۷۰ سال سن و با ۱۱ عمل جراحی و با بیماری دیابت در خدمت دوستان و ملت ایران هستم و حاضرم تجربه خود را که برخاسته از آیین های اجتماعی و فولکور مردمی هست به جوانان بیاموزم تا به فراموشی سپرده نشود.
وی در مورد هنرش گفت: هنرهای آیینی از قبل وجود داشته و در مراسم های مختلف انجام می شده اما معنی خاصی نداشته و این حرکات بدنی بدون اندیشه و معنی خاصی بوده و افراد دور هم می چرخیدند و من توانستم با پیشنهاد هنرمندان و هنرشناسان حرفه ای حرکات زاید و بدون معنی را حذف و بقیه حرکات را ردیف کنم و آنها را بصورت داستان و روایت پشت سر هم و با معنی خاص و اندیشه لازم جمع آوری کنم و در کشورهای جهان برای ملت های مختلف به نمایش دربیاورم تا بدانند ایران یک ملت فرهنگی و دارای پیشینه خاصی است.
دارنده درجه یک هنرهای آیینی کشور گفت: آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم، در تمام جهان جوانان دنبال فعالیت ، ورزش ، شادی و موسیقی هستند اما متاسفم که جوانان ما آهنگ هایی گوش می دهند و حرکاتی انجام می دهند که با فرهنگ و جامعه ما تناقض دارد چون ما ، صدا و سیما ، رسانه‌ها و مسئولین نتوانستیم هویت خودمان را به صورت صحیح به جوانانمان معرفی کنیم و جوانان تنها مقصر نیستند بلکه مسئولان کم لطفی کردند و در این شهر نه محلی برای آموزش و نه مسئولی هست که به فکر این هنر باشد .
این استاد ممتاز جشنواره تئاتر فجر ادامه داد: من ۵۴ سال تمام زحمت کشیدم تا این هنر ماندگار شود و در این راه ناملایماتی زیادی کشیدم و با مشکلات زیاد توانستم این آیین ها را جمع آوری و نامگذاری کنم گرچه مردم خیلی خواستار یادگیری این هنر هستند اما افسوس که هیچ نهاد فرهنگی ای به فکر این کار نبوده است و کشوری با این سابقه دیرینه فرهنگی هنوز نتوانسته است هنرها و آیین های برگرفته از نیایش، یکتاپرستی، دوستی، اتحاد، میهن پرستی و عزاداری را جمع آوری کند و به دنیا بگوید ما مردمی هستیم که چنین پیشینه ای داشته ایم و متاسفانه ما هنوز درگیر این هستیم که آیا دیدن این هنرها جایز هست یا نه؟!
این برگزیده هنری آیین های محلی ایران زمین در پاسخ به این سئوال که آیا این هنر را هم به نسل های آینده منتقل کرده است یا خیر گفت: بیشتر عمر من در یادگیری نغمه‌های اساطیری و جلوه های کهن و جمع آوری اصالت ها و آیین ها سپری شده است و در این راه تلاش کرده ام تا بتوانم این هنر را به آیندگان منتقل کنم من در دانشگاه سوره تهران ۵۰ نفر را آموزش دادم که با این دانشجویان به سرپرستی حمیدرضا اردلان در کشورهای حوزه خلیج فارس به اجرا پرداختیم ، در بنیاد رودکی و زیر نظر مرکز نمایش های کشور ۱۰۰ نفر را آموزش دادم که ۴۰ نفر از آنان در تئاتر بزرگ شیخ صنعان که ۶۰ شب اجرا شد مرا همراهی کردند و خدا را شاکرم که در تربت جام هنرجویانی را توانسته ام تربیت کنم همچون غلام حسین قرائی و محمد عثمان محرمی و... که هر کدام دارای گروه های ۱۵ _ ۱۰ نفری هستند که در جشنواره های مختلف به اجرا می پردازند و افتخاراتی را کسب کرده اند و هم اکنون در تربت جام بیش از ۲۰ گروه آیینی هست که بالغ بر ۳۰۰ نفر می شوند و دو پسر دارم که هر دوی آنها به طور کامل این آیین ها را آموزش دیده اند و برای تدریس آماده اند.
چهره ماندگار هنرهای آیینی ایران و جهان در مورد اتفاقات هنری خود می گوید : اتفاقات زیادی برایم افتاده است دانشجویان و افراد و هنرمندان زیادی از سراسر جهان برای پایان نامه‌شان نزد من آمده اند و چند شبی مهمان من بوده اند مثلا دکتر کاتیا از سوئد استاد رقص مشرق زمین دو ماه در خانه من بودند و هنرهای آیینی را آموزش می دیدند و از دیگر اتفاقات هنری زندگی ام این است که به جشنواره ها و افتتاحیه ها و اختتامیه های مختلف دعوت می شدم و دستمزد که نمی دادند هیچ حتی کرایه رفت و برگشتم را هم نمی دادند.
کیانی می گوید: در وضعیت اقتصادی امروز تمام هنرمندان این شهر و جاهای دیگر به سختی امرار معاش می کنند و پیش خانواده خود شرمنده هستند به جرم اینکه هنرمندند و من بیش از ۴۰۰ لوح در این خانه دارم و خانمم چندین بار گفته است اینها هیچ ارزشی و سودی برای ما نداشته و ندارد.
