وای از رکودی که تازه شود با رکود دگر!!

دود این آتش به پا شده در چشم هر سه ضلع تولیدکننده، توزیع کننده و مصرف کننده رفت و شکاف ایجاد شده را تعمیق بخشید.تنها امید این صنعت پس از این همه فراز و نشیب، به فروشنده ای بود که می توانست جانی تازه و رونقی حداقلی به بازار رخوت زده و ناامید ببخشد. چرا که عبور از این دوران گذار تنها به واسطه جذب مصرف کننده با بهره مندی از قابلیت های فروش مجازی و کمک گرفتن از شبکه های اجتماعی بود. تغییر در سبک زندگی و خرید مصرف کننده که منبعث از  شرایط خاص دوران کرونا بود،گرایش به سمت خریدهای غیر حضوری را رونق بخشید و فروشنده این صنف با سوار شدن بر این موج،توانسته بود نشانه های از امید را زنده کند. 

با در نظر گرفتن این نکته که در شرایط فعلی ، تولیدات برندهای ایرانی، مزیت رقابتی خاصی نسبت به برندهای خارجی فعال در کشورهای منطقه ندارند و از سوی دیگر تولید کنندگان ما که با بحران کاهش سرمایه در گردش و فقدان نقدینگی لازم دست به گریبان آن هستند، امکان  دامپینگ را نداشته و به همین دلیل نمی توانند برای نفوذ در بازارهای منطقه ، محصول را ارزان‌تر به مناطق هدف ارسال کنند. در مقابل این همه چالش، حجم گسترده کالاهای چینی با برندهای متنوع و مزیت های رقابتی چشمگیر آنها، جایی برای مانور چشمگیر ما باقی نگذاشته است. بنابراین در چنین فضایی ، صادرات به پایین ترین سطح رسیده و تنها امید بخش تولید، فروش داخلی‌ و کسب سهم بیشتر از این بازار مکاره است که آنهم تنها از مجرای خرده فروشان امکان پذیر است.

بازار لوازم خانگی با گردشی حدود شش تا هفت میلیارد دلاری‌، به خوابی عمیق رفته و گویی گرد مرگ بر آن پاشیده اند. هایپرها و برندشاپ ها عمدتاً در کلان‌شهرها فعالند و در این بازار کهنه و با سابقه، نوپا به حساب می آیند. مشتری این بازار هم طبق روال همیشگی  به‌طور عام به بورس لوازم خانگی مراجعه کرده و انتخاب هایش از میان برندهای رنگ و وارنگ به تایید و تاکید فروشنده محدود می شود‌. اما در این سو، فروشندگان خرد که زیر فشار هزینه های جاری و مالیات و پرسنلی کمر خم کرده بودند، راه گریز را در آن دیدند که ویترین خود را به فضای مجازی منتقل کنند. تبلیغ برای یک محصول، عرضه کالاهای اقساطی و معرفی تولیدات جدید همه و همه در صفحات پر رنگ و لعاب اینستاگرام انجام می‌شد.

در خلال این مدت که شاهد تحول در سبک کاسبی بودیم، ارتباط میان خریدار و فروشنده‌ها تنها از طریق پیام‌رسان‌های خارجی صورت می‌گرفت. ارتباط بین کسب‌وکارها از طریق واتس‌اپ و ارتباط بین خریدار و فروشنده از طریق اینستاگرام برقرار می‌شد. بازار بزرگی شکل گرفته بود که با یک جست‌وجوی ساده و  با یک هشتگ امکان مشاهده همه نیازمندی‌ها وجود داشت. اما متاسفانه دوباره چون همیشه تاریخ، به جای حل مساله، با پاک شدن صورت مساله و درآمدن از چاله و افتادن به چاه رو به رو شدیم. با محدودیت‌های اعمال‌شده در یک ماه اخیر عملا راه فروش تولیدات داخلی در پیام‌رسان‌ها مسدود شد و کسب‌وکارها که برای صفحات‌شان میلیون‌ها تومان هزینه کرده و به دنبال آن هزینه‌های زیادی هم برای بر پا کردن شو روم‌ محصولاتشان متحمل شده بودند، به یک بن بست خوردند. بانک اطلاعاتی عظیمی از تولیدکنندگان، فروشندگان و خریداران که با صرف وقت و هزینه بسیار زیاد، گرد آوری شده بود، با فیلترینگ گسترده و تمام وقت، امروز دیگر قابل دسترس نیست و اگر کاربری بخواهد به فعالیت خود در این فضا ادامه دهد باید از صفر شروع کند. در واقع آنها که برای پربازدیدتر شدن صفحاتشان زیر بار قرض و تسهیلات سنگین بانکی رفتند به امید آنکه از این مسیر تازه شاید روزنه امیدی روشن شود، به یکباره کاخ آرزوهایشان فرو ریخت. درست مثل یک زلزله که همه چیز را نابود می‌کند.

در شرایطی قرار گرفته ایم که گویا شوک روانی به مردم وارد شده و انگیزه خرید به کل از بین رفته است. کسی حس و حال خرید ندارد. مردم یا به بازار نمی‌آیند یا اگر گذرشان به بازار می‌افتد، تردیدها مانع از نهایی شدن خرید آنها می شود مگر آنکه برای رفع نیاز ضروری اقدام کنند.

هر چند مقام های مسئول بر این نکته تاکید می کنند که دیگر راهی برای بازگشت به این اپلیگیشن ها نیست و باید کسب و کارها به سمت پلتفرم های داخلی بروند اما در میان توده مردم بر سر استفاده از یک پیام‌رسان داخلی به اجماع نرسیده اند . ماهیت پیام‌رسان‌ها به وجود اجماع درباره آن وابسته است. اگر کاربران به هر دلیلی متقاعد به استفاده از یک پیام‌رسان نشوند؛ نمی‌توان روی ایجاد بازار بزرگ مجازی توسط آن به عنوان پلترفمی جایگزین حساب کرد. پس از فیلتر شدن تلگرام، مهاجرت گسترده‌ای به واتس‌اپ و اینستاگرام صورت گرفت. اما با فیلتر شدن این دو اپ فراگیر، مردم برای کوچ اجباری به اپ‌های داخلی به جمع‌بندی نرسیده‌اند. اعتماد به اپ‌های داخلی به شدت پایین است و بسیاری از مشتریان در بدترین شرایط نیز حاضر به استفاده از این پیام‌رسان‌ها نیستند. سال 95 شورایعالی امنیت ملی فعالیت در پیام‌رسان‌های خارجی از جمله واتس‌اپ و اینستاگرام را ممنوع اعلام کرد. اما از آنجا که اطلاع‌رسانی مناسبی صورت نگرفت و زیرساخت انتقال کسب‌وکارها به پیام‌رسان‌های داخلی به درستی فراهم نشد، عملاً این مصوبه با شکست همراه شد. امروزه افکار عمومی بر این باور است که چگونه شورایعالی امنیت ملی  فعالیت در پیام‌رسان‌های خارجی را ممنوع کرده بود، اما تمامی مقامات و مسئولان و رهبران عقیدتی و سیاسی در این پیام‌رسان‌ها فعالیت داشتند؟ شاید اگر صفحه مسئولان داخلی به دنبال تصمیم این شورا بسته می‌شد مقدمات کوچ سریعتر فراهم می‌شد.

از تمام این حرف و حدیث ها که بگذریم واقعیت غیر قابل انکار اینست که قطع اپلیکیشن‌ها به‌طور مستقیم بر بازار فیزیکی اثر گذاشته است. فروش در بازار فیزیکی 30 تا 40 درصد کاهش یافته است. تعداد قابل توجهی از خریداران با کمک اپلیکیشن‌ها، کالا را انتخاب و سپس برای تایدد و خرید نهایی،حضوری مراجعه می‌کردند. مردم دنبال راه‌های دور زدن مسدودسازی‌ها هستند. حتی مشاهده شده برخی از فروشندگان که صفحات پربازدیدتری داشتند،مبادرت به راه اندازی کانال در تلگرام و آموزش و به روز رسانی فیلترشکن برای کاربران خود دارند. در سوی دیگر بازی ، به نسبت روزهای اولی که فیلتر آغاز شد، دسترسی مردم به اپلیکیشن‌های فیلترشده 50 درصد بیشتر شده است. این آمار از تعداد بازدید پست‌ها و استوری‌های اینستاگرام مشخص می‌شود. اخیرا نیز تعدادی از فروشندگان در  بانه ،  استارلینک را 48 تا 60 میلیون تومان برای دور زدن این محدودیت ها به فعالین بازار معرفی می کنند . قطعاً برای بازاری که راهی جز توسعه بسترهای تعاملی با مشتری و افزایش فروش ندارد، هر اقدامی حتی غیر قانونی پذیرفته و مقبول است حتی اگر منجر به مجازات مرتکب شود. پس تا دیرتر نشده و بازار راه خود را از مسیر قوانین جدا نکرده، اتخاذ راهکاری برای برون رفت از این بحران، به جد تاکید می شود.

احسان فدایی 

کارشناس صنعت لوازم خانگی