علیرضا سیف‌الدینی در گفتگو با ایلنا:
هرگز به مخاطبم رشوه نمی‌دهم!
بسیاری نویسندگان با اشاره به برخی صحنه‌ها به مخاطب باج می‌دهند تا جذب اثر شود. اتفاقا اکثر رمان‌هایی که چنین وضعیتی دارند، فاقد ارزش ادبی هستند. من معتقدم خود موضوع رمان باید جذابیت داشته باشد، نه اضافاتی از آن دست.
ایلنا: علیرضا سیف‌الدینی که مدتی‌ست مشغول نوشتن رمان " خم " است، از کند پیش رفتن این رمان به دلیل ضرورت ارجاع‌های تاریخی‌اش می‌گوید که او را ناچار به تحقیق و تامل بر منابع تاریخی کرده است.
وی در گفتگو با خبرنگار ایلنا اظهار داشت: من به دنبال خود اتفاق‌های تاریخی نیستم. هرچند در رمانم به این اتفاق‌ها هم اشاره می‌شود اما برای من اتفاق‌هایی که کنار تاریخ رخ داده‌اند مهم‌تر است؛ اتفاق‌هایی که کمتر نوشته شده‌اند و یا تنها در کتاب‌های نادر می‌توان رد و نشانی از آن‌ها پیدا کرد.
این نویسنده ضمن بیان این مطلب که رویدادهای تاریخی را با حدس و تخیل ادغام می‌کند، درمورد آینده‌ی این رمان توضیح داد: با توجه به اینکه خیلی کند پیش می‌روم، فکر می‌کنم " خم " در سال آینده منتشر شود. اما متاسفانه با توجه به شرایط نشر در کشور نمی‌توان آینده‌ی روشنی را برای آثار مکتوب درنظر گرفت.
سیف‌الدینی در پاسخ به این سوال که " در حین نوشتن، چقدر به شرایط انتشار و کم و کیف آن فکر می‌کند؟ " گفت: طبیعتا اگر وضعیت بهتر بود و موانع موجود را نداشتیم، نویسنده در حین نوشتن خلاق‌تر و فعلال‌تر عمل می‌کرد. چراکه به هر تقدیر آدم به آینده‌ی خود و کارش فکر می‌کند؛ خصوصا نویسندگان و مترجمانی که همچون من از درآمد کارشان زندگی خود را می‌گذرانند!
وی ادامه داد: اما مشکل اینجاست که برای ما نویسندگان، " درآمد " روی هواست و اصلا نمی‌شود روی آن حساب کرد. به همین در همان قدم اول کار خود را با شک و تردید شروع می‌کنیم؛ اینکه آیا پیشنهاد فلان ناشر را بپذیرم یا نه؟ یا شروع به نوشتن فلان ایده‌ای که در ذهنم هست بکنم یا نه؟
نویسنده‌ی رمان " خروج " با اشاره به مساله‌ی خودسانسوری افزود: من معمولا باید و نباید‌های سانسور را به خودم تحمیل نمی‌کنم. البته برای من وضعیت کمی متفاوت است زیرا معمولا ضرورت رمان‌هایم ایجاب نمی‌کند که حکما به فضاها و یا اتفاق‌هایی اشاره کنم که با موازین سانسور جور درنیاید! به همین دلیل پیش نمی‌آید که بخواهم خودسانسوری کنم.
وی اضافه کرد: این وضعیت حتی برای برخی نویسندگان خارجی نیز وجود دارد. مثلا برخی از نویسندگان کشور ترکیه، با وجود آزادی بیان و… در هیچ کدام از آثارشان به سراغ مسائل مثلا " اروتیک " نرفته‌اند. دلیلش هم این است که موضوعیت آثارشان نمی‌طلبیده که چنین فضاها و تصاویری در آن روایت شود.
سیف‌الدینی با اشاره به سبک و سیاق نویسندگی‌اش توضیح داد: در بسیاری از موارد نویسندگان سعی می‌کنند با اشاره به برخی صحنه‌ها و فضاها مخاطب را به اثرشان جذب کنند. اتفاقا اکثر رمان‌هایی که چنین وضعیتی دارند، فاقد ارزش ادبی هستند زیرا در واقع سعی کرده‌اند با باج و رشوه دادن به مخاطب، به خلق اثر بپردازند. من هرگز این رویکرد را در آثارم نداشته و ندارم و معتقدم خود موضوع رمان باید جذابیت داشته باشد، نه اضافاتی از آن دست.
این نویسنده و مترجم درمورد سایر فعالیت‌های خود نیز گفت: اخیرا کتابی از اورهان پاموک ترجمه کرده‌ام با نام " رمان نویس ساده و فکور " که نشر نیلوفر آن را منتشر خواهد کرد. رمان " رندان " از اوغوز آتای و کتاب " شش گشت و گذار در جنگل‌های روایت " نیز ترجمه‌های دیگر من هستند که توسط نشر نگاه به منتشر خواهند شد.
