بازار پرنده فروشان و تصمیم هیجانی شهرداری زاهدان

پرنده فروشی در ایران قدمتی کهن دارد و در تاریخ کوتاه شهر زاهدان هم این حرفه ریشه دوانده و خیابان سعدی بازاری آشنا برای پرنده بازان کل کشور است.

متاسفانه وقتی صحبت از پرنده می‌شود همه یاد جوانان و نوجوانان کبوتر باز بی ملاحظه ای می افتند که هر روزه با بی مبالاتی همسایه ها را آزار می دهند.

در بازار زاهدان صدها پرنده خرید و فروش می شود که یکی از آنها کبوتر است. در میان کبوتران هم نژادهای اصیل ایرانی و حتی بومی سیستان وجود دارد که جزیی از زیست بوم ایران زمین هستند.

انواع و اقسام کبوترهای نوک قنار با زاد و ولد محدود ریشه ای کهن در این سامان دارد که به لطف عاشقان پرنده تاکنون به حیل مختلف محفوظ مانده است. گذشته از همه اینها بخش زیادی از چرخش مالی کشور، استان و زاهدان در این حوزه صورت می پذیرد. در این اقتصاد ناپایدار که به اجبار میهمان ناخوانده کرونا اسفناکتر هم شده، تعطیلی یکی از مشاغل رسمی کشور با هیچ منطق عقلی سازگاری ندارد. 

اگر بنابر جابجایی پرنده فروش هاست که ابتدا باید محل آن تعیین شود و سپس با اندیشیدن تمهیدات مناسب و در زمانی از قبل تعیین شده انتقال بدون آسیب رسیدن به سرمایه بازاریان صورت پذیرد. پلمب مغازه ها یعنی مرگ تعداد بیشماری پرنده.

آیا این موضوع برای فعالان محیط زیست مهم نیست؟ پرنده هایی در بازار پرنده فروشان عرضه می شود که امکان حیات در طبیعت نداشته و به دلیل اهلی شدن نیاز به مراقبت انسانی دارند و مهمتر از همه اینکه جابجایی به این راحتی ها نیست.

هر انتقالی باعث مرگ نیمی از پرنده ها و هدررفت سرمایه پرنده فروشان می شود. پرنده هایی که به آب و هوای یک مغازه یا اقلیم عادت می کنند برای تطبیق با محیط جدید مشکلات عدیده ای دارند.

پرنده فروشان هنگام خرید به اندازه کافی خسارت می بینند. این ضرب الاجل برای تعطیلی زود هنگام یک فاجعه انسانی، مدیریتی و محیط زیستی ست. 

اکنون علاوه بر شهرداری باید شورای شهر هم پای تصمیمات عجولانه شهردار منتخب خود بایستد. اداره امور شهری به دلیل وسعت حوزه های مختلف تخصص می خواهد و بهتر است شهرداری یا شورای شهر قبل از اتخاذ تصمیمات عجولانه با اهل فن و یا لااقل با ذینفعان جلسه مشترک بگذارد و به جای احساساتی اندیشیدن به تعامل بیندیشند.

سلطانعلی عابدی