روابط عمومی‌ها بعد از رئیس و هیئت مدیره باید نفر اول باشند

به گزارش ایلنا، رحیم خستو در مراسم روز ارتباطات و روابط عمومی که در محل سالن جلسات شورای اسلامی شهر کرج برگزار شد، گفت: عموماً سازمانها دارای اهداف درون و برون سازمانی هستند که تحقق آنها نیازمند ارتباط با مردم است. تاریخ روابط عمومی در ایران طی صد سال گذشته دارای فراز و نشیب های فراوانی بوده است که به نسبت به نیازها تغییر ماهیت داده و به شکل کنونی رسیده است.

وی افزود: در مقطعی چنین جلوه گر شد که روابط عمومی باید پاسخگوی مباحثی باشد که از درون رسانه ها مطرح می شود، سپس به سمت تبلیغات پیش رفت و در تحولات بعدی کارکردهای تعاملی با مردم و افکار عمومی را یافت. البته اینکه این تعامل واقعاً دوسویه است یا خیر نیازمند بحث است. مادامی که نپذیریم مردم به عنوان دریافت کنندگان خدمت و نهادها به عنوان ارائه دهندگان خدمت هم سنگ و هم وزن هستند، نتیجه دلخواه کسب نمی شود.

این مسئول تصریح کرد: در بسیاری از سازمانها این تفکر که این دو وزنه با هم برابرند، وجود ندارد. واقعیت آن است که روابط عمومی یک سویه تبلیغاتی جواب نمی دهد اما در مجموع کسب موفقیت در این عرصه نیازمند چند ابزار است که یکی از آنها هنر با تمام ابعاد و اشکالِ آن به عنوان زبان و بیانی برای تعامل با مردم می باشد. عنصرِ مورد نیاز دیگر تکنیک ها است که مقوله ای تخصصی می باشد و مبحث بعدی تئوری ها که چگونه به مردم نگاه کنیم. به راستی جایگاه مردم کجاست؟ آیا مردم صاحب حق و ولی نعمتان هستند یا صرفاً پذیرندگان کالاها از جانب نهادِ قدرت و حاکمیت هستند.

به گفته خستو، موفقیت یک سازمان مستلزم آن است که مردم را بپذیرد و باور کند. روابط عمومی متاسفانه در تاریخ سیاسی و اجتماعی به سطح نازلی افت کرده و به سمت تبلیغاتی و تشریفاتی و بازاریابی منحرف شده که جواب نمی دهد. مهمترین وظیفه روابط عمومی ها بیان رویکردها و سیاست های سیستم اجرایی و انتقال آن به مردم و متقابلاً دریافت واکنش مردم را دریافت،  دسته بندی و سپس به ساختار مدیریتی و دولتی منتقل نماید. اکنون سیاست های ما بر اساس نیازهای مردم نیست و باید بررسی کرد که چگونه می توان این ارتباط را برقرار کرد.

روابط عمومی باید راه نفوذ در قلبِ مردم را پیدا کند

عضو شورای اسلامی شهر کرج در بخش دیگری از سخنانش با بیان اینکه روابط عمومی باید راه نفوذ در قلبِ مردم را پیدا کند، خاطر نشان کرد: روابط عمومی به شدت نیازمند دانشِ روز است و روابط عمومی ها باید مخاطب را بر اساس سلایق، جنسیت، دانش، تحصیلات، قشربندی و... شناسایی و دسته بندی کنند و بی شک بدون شناخت از ارزش ها و ضمیر ناخودآگاهِ مخاطب نمی توان الگوی رفتاری و واکنش مناسبی داشت. برای مثال چرا هنرمند و فیلمی در دل مردم جای می گیرد و مردم با ستار های آن آن می خندند و می گریند اما همین مخاطب فیلم دیگری را تماشا می کنند و دو روز دیگر فراموشش می کند؛ این به آن جهت است که یکی اعتماد مخاطب را جلب کرده و دیگری به این مهم توجه نداشته است.

این استاد ارتباطات اذعان داشت: ما و مردم در تقابل با هم نیستیم که بخواهیم همدیگر را فریب بدهیم. بسیاری از مشکلات در جامعه وجود دارد که باید روابط عمومی آنها را شناسایی و دسته بندی کرده و سپس به مدیران انتقال دهد. مردم از تکرار عکس مدیران خسته شده اند و اولویت اخبار را باید نیاز مردم مشخص کند نه نیازِ مدیران. مردم در انتخابات شوراهای اسلامی بر اساس اولویت های قومی رأی ندادند و به لیست امید اعتماد کردند؛ حال سوال اینجاست آیا مطالبات مردم بعد از فضای انتخابات دسته بندی شده است یا خیر؟ و چه تغییری در نیازها ایجاد شده است؟ اگر اقداماتی نداشته ایم که خیانت کرده ایم و اگر کرده ایم چرا تبلور نداشته است؟ حقیقتاً تغییر رویکردها در حوزه بودجه، محیط زیست، فرهنگ و هنر و غیره بوده اما آیا به مردم منتقل شده است؟ 

خستو گفت: در ایران پیاپی نهاد موازی ایجاد می‌کنیم و این آسیب در حوزه روابط عمومی نیز مشهود است. ما روابط عمومی داریم، میز خدمت و سامانه 137 راه اندازی می‌کنیم؛ مگر روابط عمومی محل انباشت مطالبات نیست؟ پس علت تشکیل نهادهای موازی چیست؟