آیا آموزش و پرورش فرزند ناتنی دولت است؟

در بخشی از متن یادداشت " وارث پارسه " مُدرس دانشگاه در استان کهگیلویه و بویراحمد که به ایلنای یاسوج ارسال شده چنین آمده است:  

مسئولان آموزش و پرورش، میکرفون به دست در هر شهر و آبادی و ده کوره ای و در توئیتر گرفته تا اینستا و رادیو و تلویزیون و روزنامه، وبگاه و سایت و خبرگزاری و …، چنان با آب و تاب رتبه بندی را در قالب حرف های تکراری و کلیشه ای عنوان کرده اند، که آبرویی برای معلمان نمانده است. مقایسه کنید این رفتار آموزش و پرورش را با بقیه سیستم های سازمانی!!

افزایش حقوق و مزایای ناشی از رتبه بندی چه میزان است که صدای این دهل در یکسال و نیم اخیر گوش فلک را کر کرده است؟ این افزایش حقوق معلمان تا چه اندازه موجبات نزدیکی حقوق و مزایای سایر سازمان ها و شرکت ها می شود؟ همه می دانیم که سایرین یک شبه و بدون هیچ تبلیغات رسانه ای، هیچ هیاهویی، هیچ حضور خیابانی و بدون هیچ مدرک و سند و هیأت ممیزه ای و…. و با فشردن دکمه ای و شاسی ای، حقوق و مزایای آنان بصورت تصاعدی افزایش پیدا کرد. حق ایاب و ذهاب و مسکن و غذا و…. آنان هم کما فی السابق برقرار.

در یک سال و نیم اخیر، خبر رتبه بندی، خبر صبح و عصر و نیمروزی و شامگاهی و نیمه شبیِ بنگاه های کوچک و بزرگ خبرپردازی و خبرپراکنی و خبررسانی در همه جا و همه زمان، در فضای مجازی و غیرمجازی شده است و همه و همه از رؤسای قوای قبل و اکنون گرفته تا خزانه دار قبل و اکنون، تا نوّاب و عمّال و وزرا و وکلا و حتی مدیران میانی و عملیاتیِ بی خبر از همه جا، در اجرا و اعجازِ رتبه بندی داد سخن می رانند که باید در غم کرامت انسانی سر به زانوی غم نهاد و ناله و آهِ واسفا سر داد.

به عنوان یک معلم توصیه می کنم، جریان رتبه بندی را به اتاق های کار، سامانه ها و بخشنامه ها و آئین نامه ها و شیوه نامه های درون سازمانی مثل دیگر وزارتخانه ها ببرید. اگر چه خیلی خیلی دیر شده.

حضرات مسئول در آموزش و پرورش !!

این نیمچه انگیزه سازمانی معلمان را با اقوال و افعال خود از معلمین نگیرید. به توصیه های دلسوزان این ملک و آئین، لحظه ای بنگرید. به کالبد نحیف آموزش و پرورش رحم کنید. چرا دست به بوق و کرنا بردن شما این قدر عالی است؟ چرا معلمان برای احقاق حق خود باید این چنین در میدان بجنگند؟

شما که حتی از اجرای قوانین مصوب دولت، برای کارکنان خویش اجتناب می کنید و آنگاه که معلم ناگزیر به دادخواهی و تظلم خواهی در مراجع قانونی است، به جای دفاع از معلم مظلومی که به دنبال استرداد حق قانونی خویش، در پی قصور شما از تأدیه حقوق شان است، در دیوان عدالت اداری به جنگ تمام عیار با معلمان روی آورده و شمشیر را از رو بسته!

چرا بقیه وزارتخانه ها در دل قوانین و تصویب نامه ها و آئین نامه های دولت در پی پیداکردن کوچکترین روزنه ای جهت ایجاد حق برای کارکنان خود و به دنبال بهانه ای به منظور پرداخت پاداش و کارانه، مزایا و اضافه کار و… برای کارکنان خود هستند اما وزارت آموزش و پرورش نه تنها به دنبال پیگیری و مذاکره و چانه زنی برای تأمین و تخصیص اعتبار و احیاء قوانین بر زمین مانده نیست، بلکه بدنبال استتار قوانین و استنکاف از اجراء و اصرار بر اشتباه است. 

بخاطر اینکه در باب استتار و استنکاف مستندا عرض کرده باشم، تصویب نامه شماره۴۵۶۷۲ /ت۵۳۷۷۲ه مورخه ۱۳۹۶/۴/۲۰ هیأت وزیران که وزارتخانه های مخاطب، در جهت تأمین و تخصیص اعتبار و پرداخت به کارکنان خود پیشتاز شدند ولی وزارت آموزش و پرورش بعد از اینکه وزیر وقت متوجه سهل انگاری از ناحیه معاونت پشتیبانی و توسعه مدیریت خویش می شود، اگرچه دیرهنگام، اما دستور به اجرا نیم بند آن داده، که متأسفانه با استعفای وزیر، همان معاون (جناب الهیار ترکمن)، احکام حقوقی معلمان مشمول قانون که صادر شده بود را کأن لم یکن تلقی و لغو می کند و اکنون همان دسته از معلمان در راهروهای دیوان عدالت اداری به دنبال احقاق حق خود هستند.

در این میان جا دارد از قُضات شجاع و مستقل و باوجدانی که بر حق معلمین صَحه گذاشته اند، تشکر کنم.

این پرسش مطرح است چرا بقیه وزارتخانه ها، همین تصویب نامه هیأت وزیران را اجرا کردند ولی آموزش و پرورش نه؟ مگر چه تفاوتی بین دو کارمند با شرایط مشابه از یک مصوبه دولت هست؟ چرا آموزش و پرورش اجرا نکرده؟

به عنوان یک معلم به مسئولان آموزش و پرورش توصیه می کنم با باغبانان شکوفه های این مرز و بوم هم مسیر و همراه شوید تا آموزش و پرورش چون رودی جوشان و خروشان زمین های مستعد دیارمان را آبیاری کند. و اما مسئولین، برنامه ریزان اقتصادی و بودجه نویسان و بودجه ریزان! آیا آموزش و پرورش فرزند ناتنی دولت است؟! والسلام علی من اتبع الهدی.