عكاس باید ابتدا چشم خود را تربیت كند

ایلنا: سیدمحمد بهشتی معتقد است که عکاسان باعث تربیت نگاه و چشم مردم می‌شوند و لذا باید قبل از گرفتن یک عکس چشم خود را تربیت کنند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، سید محمد بهشتی در مراسم تجلیلی از بزرگان عکاسی ایران با اشاره به اینکه امروز با فنآوریهای سالهای اخیر دوربین در دست همه قرار گرفته است و به نوعی تقریبا همه عکاس شده‌اند، گفت: جناب سعدی در گلستان می‌گوید دو چیز طیره عقل است دم فرو بستن به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی. این به همه مربوط است به ویژه عکاسان. غیر از این دیدن به وقت ندیدن، شنیدن به وقت نشنیدن و این شامل هر چیزی است. سعدی چون اهل ایجاز بوده فقط یکی را گفته است.
بهشتی با تعریف خود از هنر عکاسی افزود: در خلاصه‌ترین تعریف عکاسان کسانی هستند به ما کمک می‌کنند نبینیم تا ببینیم و بیشتر قسمت اول اهمیت دارد. یک عکاس کمک می‌کند که ما خیلی مسائل را که مانع دیده شدن خیلی از مسائل دیگر می‌شود را نبینیم.
وی با تفاوت قائل  شدن بین عکاس و کسانی که دوربین به دست می‌گیرند، افزود: عکس را دوربین نمی‌اندازد بلکه عکس را عکاس می‌اندازد لذا باید سعی کنیم ابتدا خوب ببینیم اما گاهی عکاس به ما کمک می‌کند تا نبینیم، زمان‌هایی طولانی که دیدنی نیستند برای ما که اهل تامل نیستیم؛ این زمان‌ها برایمان علی‌السویه است و عکاس کمک می‌کند که آن لحظه‌ای که دیدنی هست را ببینیم و جایی که نباید را نبینیم. کسی که نباید ببینیم را نبیینم تا کسی را که باید بینیم بینیم.
بهشتی با تاکید بر اینکه عکاس چشم مخاطب را تربیت می‌کند، افزود: کار عکاس‌ها خیلی سخت است؛ زیرا اول خودشان باید ببینند و ریاضت بکشند که عکاسی باشند که نبینند تا چیزی که باید دیده شود، پرده از جلوی روی خود بردارد و آشکار شود. اگر خود اهل دیدن نباشد طبعا به ما خیلی کمک نمی‌‌کند نبینیم یا ببینیم. عکاس‌ها ممکن است فکر کنند که عکس یک فنآوری است که اگر یکسری فرمول بلد باشیم می‌توانیم عکسهای خوبی بیندازیم. در حالی که عکاس ابتدا باید چشمش را تربیت کند.
وی با اشاره به افزایش عکاسان گفت: امروز تعداد عکاسان جدی بسیار زیاد شده است و اگر مرتکب خطا شوند کار آن‌ها از طوفان کاترینا خطرناک‌تر می‌شود.
احمد مسجدجامعی نیز طی سخنانی با اشاره به تاریخچه عکاسی در ایران گفت: عکاسی تاریخچه زیادی در ایران دارد و به نوعی اولین عکس رسمی در ایران تصویر عزت الدوله همسر امیر کبیر است اما عکاسی ایران در دهه‌های اخیر یک رویکرد جدی پیدا کرده است و دوباره شروع شده است.
عکاسی امروز کم کم جایش را میان زندگی روزمره مردم باز کرد و هنری که زمانی به عنوان نماد اشرافیت و سیاست بود به تدریج بیانگر دردهای اجتماعی مردم شد. امروز دیگر عکاسی روایت بناهای رفیع نیست و جامعه از بالا به پایین نیست و اگر در سالهای همچون ۱۳۰۰عکاسی روایت ماشین و خیابانهای آسفالت بود و یا دردوره قاجاریه روایت ساختمانهای باشکوه و دربار است بیشتر عکس‌ها تصاویری بود که از بالای ساختمان‌ها بلند و از نگاه حاکمان بود اما امروز دیگر اینگونه نیست.
وی بااشاره  به اینکه امروز عکس‌ها روایتگر تصاویری هستند که در شرایط عادی نمی‌بینیم؛ افزود: شاید شما در شهر تهران سال‌ها زندگی کنید اما هرگز چوگان بازی خانم‌ها را نبینید اما یک عکاس این تصاویر را برای شما می‌اندازد تا ببینیم که در تهران چنین ورزشی وجود دارد و یا عکسهایی که از بافتهای فرسوده شکل گرفته است؛ به خوبی عنصر و هنر زیستن را در کنار هم می‌بینید زیرا عکس منهای آدمیزاد شکل نمی‌گیرد و آدم‌ها و خیابان‌ها و آهن‌ها نسبتی با هم برقرار می‌کنند، در این نسبت معنا ظاهر می‌شود در این میان  یک عکس یک شعر می‌شود و یا تبدیل یه یک اتفاق می‌شود اما مهم این است که امروز عکاسی از نگاه رسیمی فرا‌تر رفته است.