سمفونی ماهی‌های شیشه‌ای

ایلنا: جدید‌ترین مجموعه داستان محمدمهدی رسولی در کتابخانه فرهنگسرای فردوس نقد و بررسی خواهد شد.

در این جلسه که با حضور نویسنده برگزار می‌شود، محمدرضا گودرزی و خلیل نیک‌پور به نقد اثر می‌پردازند.

سمفونی ماهی‌های شیشه‌ای، نه داستان کوتاه از حماسه‌ای که تکرار نمی‌شود... جنگ آنجا که خون و کشتار نیست، حد فاصل انسانیت و تنفر، عشق و انسانیت...

داستان آنچه قاصد گفت چنین آغاز شد: باران مثل سیل از آسمان می‌ریزد. ‌ به ساعتم نگاه می‌کنم: سه ‌و بیست ‌و پنج دقیقه. قبل از اینکه در حیاط را ببندم، دوباره صدای مادر را می‌شنوم: «امیر، مادر جون، صبر می‌کردی بابات می‌اومد با چ‌تر می‌رفتی.» می‌گویم: «طوری نیس... خداحافظ.» و در را پشت سرم می‌بندم. آب باران از جوی وسط کوچه لبریز شده. کوچه خلوت است. فقط صدای ریزش باران و تق‌وتوق‌ ناودان‌های حلبی‌ست که آب باران از میان گلوی زنگ‌زده‌شان می‌گذرد و می‌ریزد روی سنگ‌فرش کوچه. یقهٔ کتم را بالا می‌دهم و از کوچه می‌زنم بیرون. شلغم فروش پیر زیر طاقچهٔ نانوایی کز کرده. دست‌هاش را تو جیب کت گشادش چپانده و از پشت بخار گرم شلغم‌ها، تار و کم‌رنگ دیده می‌شود. به خیابان که می‌رسم، باران شدید‌تر شده و نیزه‌هاش گل‌ولای باغچه‌های کنار خیابان را به هم می‌دوزد، منتظر ماشین می‌شوم. درست سه روز گذشته، باید خیلی زود‌تر از این‌ها می‌رفتم. بالاخره تصمیم گرفته بودم بروم و کار را یکسره کنم، اما چطور؟ از صبح با خودم کلنجار رفته بودم