واکنش به سخنان رئیس پلیس راهور ناجا؛
چرا ۴۶ درصد کشته‌شدگان در تصادفات شهری "عابران پیاده" هستند؟!
به عنوان رفتارشناس اجتماعی سوالم این است که چرا اگر یک موتورسوار یا راننده با یک عابر برخورد کند باید خسارت پرداخت کند و مجازات شود، ولی برای عابر پیاده هیچگونه مجازات و مانعی وجود ندارد؟
به گزارش ایلنا، «مجید ابهری» رفتارشناس اجتماعی در واکنش به سخنان رئیس پلیس راهور ناجا در یادداشتی نوشت: عدم توجه خانواده‌ها به قوانین راهنمایی و رانندگی باعث ایجاد الگوی نامناسب و غلط برای فرزندان می‌گردد. وقتی کودکی مشاهده می‌کند، والدینش در حین رانندگی با تلفن همراه صحبت می‌کنند و در مقابل پلیس و تبلیغات فرهنگی آن، این همه از عدم استفاده از تلفن همراه هنگام رانندگی صحبت می‌کنند به حال آن کودک و نوجوان چه اتفاقی می‌افتد. آموزش قوانین و ضوابط اجتماعی به ویژه در زمینه رانندگی، نظافت شهری، حفاظت از مبلمان شهری باید از کودکی آغاز گردد. در مهد کودک‌ها و مدارس باید به عنوان یک درس اصلی در نظر گرفته شود. قانون شکنی عابران، یکی از عوامل اصلی در تصادفات شهری است و این قانون شکنی در کجا لحاظ می‌شود؟
روز گذشته ریاست محترم راهنمایی و رانندگی جناب سردار هادیانفر در همایش پلیس راهنمایی و رانندگی آماری را اعلام کردند که موجب تأسف، تعجب و هشدار همه شهروندان و شهرنشینان است.ایشان ضمن بیانات خود اظهار داشتند که ۴۶ درصد از کشته‌شدگان در تصادفات شهری عابران پیاده هستند.
بی‌توجهی به قوانین راهنمایی و رانندگی، عدم عبور از خط کشی‌های ویژه عابرین و در بسیاری از اوقات مشاهده شده که بعضی از شهروندان به جای عبور از پل عابر پیاده، دقیقا از زیر آن رد می‌شوند. پل‌هایی که با هزینه‌های هنگفت از جیب هموطنانمان ایجاد گردیده، چرا آنقدر مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد.
یا بارها و بارها مشاهده شده که عابری از نرده‌های وسط خیابان به آن سوی خیابان پرش می‌کند. گویی به میدان ورزش پرش ارتفاع وارد شده است. نرده‌های وسط خیابان به معنی دیوار است. آیا کسی از دیوار خانه خود به کوچه می‌پرد پس چگونه به خود اجازه می‌دهد از نرده‌های وسط خیابان پرش کند و در همان هنگام یک راننده که در مسیر قانونی خود حرکت می‌کند با او برخورد نماید. در این موقع همه آن راننده را محکوم و سرزنش می‌کنند، چرا که طرف مقابل یا مجروح شده یا جان خود را از دست داده است. هیچ کس به عابر نمی‌گوید این همه خط‌کشی، این همه علائم رانندگی، این همه نشانه‌های بازدارنده برای چه کسی در شهر به اجرا در آمده است.
سوال اینجانب به عنوان رفتارشناس اجتماعی این است که چرا اگر یک موتورسوار یا راننده با یک عابر برخورد کند باید خسارت پرداخت کند و مجازات شود، ولی برای عابر پیاده هیچگونه مجازات و مانعی وجود ندارد.
گفتگو با تلفن همراه و عبور از عرض خیابان در همان موقع بدون توجه به اطراف باید مورد توجه قرار گیرد. برای عابران متخلف نیز ظاهرا جریمه در نظر گرفته شده ولی تا به حال مشاهده نکرده‌ایم که عابر متخلف جریمه شود.
۴۶ درصد عدد کمی نیست. باید بدانیم با مرگ یک فرد، نه یک خانواده بلکه چندین خانواده داغدار می‌شوند. فرزند بی سرپرست، همسر بیوه و والدینی داغ فرزند بر جگرشان می‌نشیند. آن هم به علت بی‌توجهی به قوانین و قواعد توسط یک فرد.
بارها در مقالات و سخنرانی‌ها اعلام کردم باید مثل بعضی از کشورها که در آن برای عابرین متخلف جرائم و مجازات در نظر گرفته می‌شود در کشورمان نیز باید توجه ویژه‌ای به این موضوع مبذول گردد.
نمی‌توانم بگویم آموزش توسط پلیس راهنمایی و رانندگی انجام نگرفته، چرا که این پلیس در حد مقدورات فرهنگی و انسانی خود انصافا تبلیغات و آموزش‌های مختلفی را برای قانون‌مداری شهروندان نظیر عبور از خط‌کشی انجام می‌دهد.
اما در مورد شهروندان ناظر به قانون شکنی عابران، فراموش نمی‌کنم که در حال تحصیل به عنوان دانشجو در کشور انگلستان بودم روزی ناگهان کاغذ یک شکلات را به خیابان پرتاب کردم، خانم مسنی آستین مرا گرفت و با عصا کاغذ شکلات را نشان داد و سپس فلش راهنمای عصا به سمت زباله حرکت کرد، باور نمی‌کنم که در طول عمر خود انقدر شرمنده شده باشم.
احساس مسئولیت اجتماعی توسط همشهریان و سایر شهروندان یکی دیگر از روش‌های پیشگیری از قانون شکنی عابران پیاده است. وقتی شهروندی با نگاه‌های محکوم‌کننده خود به شهروند قانون‌شکن نگاه کند و یا حداقل به او بگوید این پل عابر پیاده با پول شما برای خود شما درست شده است، لطفا از آن استفاده کنید، بسیار تاثیرگذار است.
مجلس شورای اسلامی در ابتدای کار خود باید به این موضوع توجه کرده و برای این عابران قانون شکن مجازات تعیین نماید. سپس همراه با اینگونه عوامل بازدارنده آموزش‌های فرهنگی و تربیتی در این زمینه تقویت گردد. نباید ما در جامعه بنشینیم که تمام کارها به وسیله پلیس انجام شود. پلیس راهنمایی و رانندگی واقعا با جان و دل خود تلاش می‌کنند تا حافظان امنیت و جان و مال شهروندان گردد. ما باید به اندازه یک شهروند متمدن در این راستا قدم‌هایی برداریم.
بی‌توجهی به قانون‌شکنی بعضی از شهروندان باعث گسترش تخلفات در زمینه مختلف آسیب‌های اجتماعی گردیده است که از جمله بارزترین آن تصادفات عابرین پیاده می‌باشد. متأسفانه گاهی اینگونه حرکات در مقابل چشمان گردشگران اتفاق می‌افتد که این خود اهانت بزرگی به فرهنگ اصیل ایران اسلامی می‌باشد. باید اینگونه حرکات یعنی قانون شکنی توسط عابران با جدیت مورد پیشگیری و مقابله و مجازات قرار گیرد.
به امید روزی که عابری جان خود را به خاطره بی‌اعتنایی به قوانین و قواعد شهری از دست ندهد.
