کمک‌رسانی به 20 گروه کپرنشین در حاشیه شهر تهران/ از تهدیدها فرصت بسازیم

به گزارش خبرنگار ایلنا، واقعیتی بیخ گوش ما تنها چند کیلومتر دورتر از شهر تهران و برج‌های سر به فلک کشیده و مراکز تجاری رنگارنگش طی سال‌ها شکل گرفته که اگر امروز فکری به حال آن نکنیم فردا خود و فرزندانمان باید تاوان سختی برای این بی‌توجهی و غفلت بپردازیم.

بازدید از محل زندگی گروهی از شیعیان پاکستانی با همراهی اعضای اردوی جهادی الکفیل آغاز شد که پس از فرمان مقام معظم رهبری مبنی بر آتش به اختیار بودن در امور فرهنگی ندای رهبر را لبیک گفتند و با شناسایی و سرکشی به اینگونه افراد سعی در از بین بردن چهره تلخ فقر در تهران دارند.

به فاصله اندکی پس از خودروهای حامل بسته‌های غذایی، فرهنگی و پشتی برای حسینیه فقیرانه این کپرنشینان حرکت می‌کردیم. زمانی که ناباور و مبهوت بر فراز تپه‌ای در میان کوره‌های آجرپزی اطراف ورامین ایستاده بودم و به کپرها نگاه می‌کردم هنوز هم نتوانسته‌ بودم عمق فاجعه را درک کنم.

شاید بزرگترین مشکلی که شیعیان پاکستانی با آن مواجهند نداشتن شناسنامه بوده و علی‌رغم آنکه بیش از چهار دهه از سکونت آنان در ایران می‌گذرد، تشکیل خانواده داده، بچه‌دار شده‌اند و حتی نسل دوم آنها نیز متولد شده، هنوز نه به عنوان مهاجر و نه پناهنده در ایران پذیرفته نشده‌اند.

شاید کمترین کار برای کمک به این اتباع پاکستانی شناسایی هویت این افراد باشد، چراکه بدون اوراق شناسایی اگر کارفرمای ایرانی آنها را به کار گیرد باید پاسخگوی مراجع مربوطه باشد ولی در صورتی هویت آنان مشخص باشد می‌توان از نیروی کار آنها استفاده کرد. دیگر مشکل اساسی که این افراد به دلیل نداشتن شناسنامه با آن مواجهند، بحث تحصیل و درمان آنهاست.

مسوول اردوی جهادی الکفیل در تشریح نحوه فعالیت و شناسایی این حاشیه‌نشینان گفت: شناسایی ما چند روش دارد اولین روش برای شناسایی این افراد این است که با توجه به سابقه فعالیت ما خودِ مردم این گونه موارد را معرفی می‌کنند. در روش دیگر ما خودمان محدوده را جست‌وجو می‌کنیم به طور مثال روز گذشته حدود ساعت 10 صبح تا 7 غروب در این منطقه جست‌وجو کردیم تا توانستیم این گروه را شناسایی کنیم.

سیدامیر عبدالملکی با تشریح اهداف گروه جهادی الکفیل از این اقدام ‌تصریح کرد: هدف ما در وهله نخست خروج اسلام از دایره زیارت و عزاداری بوده و عمل به دیگر تکالیفی است که دین به عهده ما گذاشته است.

وی ادامه داد: مهمترین وظیفه رسیدگی به وضعیت مردم خصوصا مسلمان‌ بوده و دیگر هدف ما دستگیری از مستمندان و باز کردن گره کار فقر است.

عبدالملکی با بیان اینکه انتظار کمکی از دولت نداریم، ادامه داد: نه تنها دولت بلکه هیچ مجموعه و نهاد دیگری تاکنون یک ریال به ما کمک نکرده و هدف از راه‌اندازی این اردو لبیک به ندای رهبری بوده است.

وی ادامه داد: گروه جهادی الکفیل در هر منطقه‌ای با توجه به نیازهای آن ورود می‌کنند و اردوهای مختلف اعم از پزشکی شامل پزشک زنان و ماما، اطفال، دندانپزشکی که بیش از صد نفر هستند با یونیت‌ها و پرتابل های متحرک به این مناطق می‌آیند و خدمات خود را ارائه می‌دهند و افرادی که نیازمند مداوای بلندمدت باشند برای درمان به بیمارستان منتقل می‌شوند

عبدالملکی افزود: غیر از کمک‌های پزشکی و بهداشتی غذای گرم نیز بین این افراد توزیع شده و همچنین اردوهای فرهنگی و ورزشی برای کودکان شامل بسته‌های فرهنگی لوازم التحریر و اسباب‌بازی می‌شود.

وی با اشاره به این مطلب که با توجه به کپرنشین بودن این افراد، تیم‌های تاسیساتی نیز در اردوهای جهادی حضور داشته و در صورت نیاز به لوله‌کشی، برق کشی و یا مقاوم‌سازی محل زندگی آنان اقدام می‌کنند.

عبدالملکی با اشاره با بخشی از وصیت‌نامه حضرت امام در مورد اینکه مرزهای جغرافیایی برای مسلمانان معنا ندارد، گفت: این افراد دیگر مهمان نیستند بسیاری از آنها در ایران متولد شده و بیش از 40 سال در این منطقه ساکن بوده و در بخش‌های کشاورزی و تاسیساتی منطقه فعالیت دارند.

وی در مورد تداوم سرکشی و رسیدگی از این مردم نیز گفت: زمانی که چنین گروه های شناسایی می‌شوند، با برون‌سپاری نیازها و شناسایی افراد خیر همان منطقه بخشی از فعالیت‌ها و اقدامات خود را به خیرین منطقه می‌سپاریم.

عبدالملکی ادامه داد: به‌طور تقریبی هر هفته دو اردوی جهادی برای رسیدگی به این افراد برگزاری می‌شود و البته ما تنها گروهی نیستیم که در این زمینه فعال هستیم بلکه ما آغازکننده کمپینی بودیم که براساس آن هر هیات یک گروه جهادی را تشکیل می‌دهد و هیات‌های سراسر کشور با رصد مناطق اطراف خود و شناسایی ضعفا نسبت به برطرف کردن نیازهای آنها اقدام می‌کنند.

عبدالملکی با بیان اینکه طی مدت فعالیت اردوی جهادی الکفیل بیش از صد مورد از حاشیه‌نشینی شناسایی شده، گفت: تنها در این منطقه‌ بیش از 20 گروه از کپرنشینان وجود دارد.

پس از چندین ساعت مشاهده از دیدن این حجم فقر و مشکلات و معضلات طاقت از دست می‌دهم و بر احوال این جماعت که سال‌هاست مهمان ما هستند، می‌گریم. در این بین دخترکی 7، 8 ساله از این حاشیه‌نشینان دلیل ناراحتی و گریه ام را جویا می‌شود و من از پاسخ درمی‌مانم چه جوابی باید به کودکی بدهم که از لحظه تولد در این بیغوله ها سرگردان بوده و حتی نمی‌تواند دلیل اندوه مرا درک کند.

زیباترین صحنه‌ای که در این اردوی جهادی با آن برخورد کردم، لحظه‌ای بوده که این کودکان به صف ایستاده بودند و با شادی کودکانه و معصومانه یا علی می‌گفتند و این تنها صحنه‌ای بود که در آن روز فراموش نشدنی لبخند را مهمان لبان خشکیده من کرد. و چه نیکو است که از این تهدید فرصت بسازیم.