تولید و بسط امنیت؛ با وحدت

در این یادداشت می‌خوانید:

یک. شمیم دل انگیز هفته وحدت امسال نیز همچون یکایک سال های سه دهه اخیر فضای کشورمان را عطرآگین نموده است. عطر شامه نواز و مطبوع و دلپذیر این انسجامِ درون و بین مذهبی آنچنان خواستنی است که همه و همه از هر گروه و قشر و طایفه‌ای ، خود را در معرض آن قرار می دهند تا از آن ، که نشان از رسول نازنین و وحدت آفرین اسلام حضرت ختمی مرتبت (ص) دارد ، فیضی ببرند و به وجد و نشاط دست یابند. چه، همگان بر این واقعیت خوشایند آگاه‌اند که به وجد حاصل از فرو شدن در حال و هوای میلاد آن منادی حقیقی وحدت، و آن محبوب قلب ها، وجدی است معنوی و عارفانه و لاجرم لذتی را در اذهان و دل ها پدید می آورد که می توان آن را بر صدر سلسله مراتب لذت های معنوی جای داد.

دو. وحدت، به ویژه وحدت میان مسلمان شیعه و سنی و بالاخص در زمانه‌ای که دگم اندیشان و منحرفان فکری با کنش و رفتار و قدم و قلم خود می‌کوشند تا چهره‌ای ملکوک و بغایت زشت و ناپسند و غیر واقعی از سیمای رحمانی و ستودنی و دوست داشتنی این سردار برکت و همدلی و همزبانی اسلام عزیز به نمایش بگذارند، آثار و برکات پرشمار و پر معنای فراوانی دارد که یکی از مهمترین آنها ایجاد و بسط و تقویت ” امنیت “ است . چه، به باور رهبر فرزانه و وحدت آفرین انقلاب حضرت آیه ا... خامنه‌ای، امینت هم ناشی از وحدت است. اگر وحدت نباشد امنیت به خطر می افتد و ایجاد ناامنی می شود (26/1/79).

سه. امنیت حاصل از وحدت هم متاثر از "عوامل درونی" است و هم حاصل کارکرد ”عوامل بیرونی“ مراد از عوامل درونی آن است که به سبب نزدیکی و انسجام دو گروه اصلی مسلمان ، یعنی شیعیان و سنیان، نفرت ها، کینه ها، بدبینی ها، سوء تفاهم‌ها و بسیاری دیگر از احساسات منفی از میان بر می خیزند و جای خود را به دوستی و رفاقت و هم گامی و هم حسی و خوش بینی و واقع نگری می دهند. ناگفته هویدا است که این گونه احساسات مثبت و خوشایند، درون را سرشار از آرامش می سازد ، قلوب را تسکین می بخشند و ذهن و زبان را از هر نوع رنجش و ناامنی پیراسته می‌سازد. اما ، اثر عوامل بیرونی بگونه ای دیگر است. وقتی شمار پر شماری از مسلمانان، خود را همدل و همگام و هم بخت ارزیابی کنند و خود را در سنگر و صف و جبهه واحدی ببینند از یکسو خود احساس اعتماد به نفس فوق العاده می نمایند و لاجرم این احساس، امنیت اجتماعی آنان را دو چندان می سازد و از دیگر سو ، دشمنان قسم خورده نیز از چنین انسجام و اتحاد و ائتلافی به وحشت می افتند و حداقل از اعمال برخی تهدیدهای خصمانه و ناجوانمردانه خود دست بر می‌دارند و بدین ترتیب ” امنیت ملی “ مسلمانان مضاعف می گردد. حتی به تعبیر دیگر شاید بتوان ، وحدت را نوعی ”موازنه تهدید“ تلقی کرد که وزنش از هر نوع تهدید بیرونی دشمن، فزون تر است و لاجرم اثراتش برای مسلمانان بی بدیل تر.

چهار. بر اساس شمار فراوان از یافته‌ها و تحلیل‌های علمی، وقتی در درون جماعتی انسجام و وحدت رو به فزونی می نهد و واگرایی و گسلش سیر نزولی پیدا می کند، از میزان شیوع کجروی‌ها و انحرافات اجتماعی فرو کاسته می شود. این ادعا را می توان در چارچوب بسیاری از رویکردهای جامعه شناسی و روان شناسی اجتماعی تبیین کرد. که در بسیاری از آن رویکردها اذعان شده است که به هنگام وحدت، فشار هنجاری برای روی‌گردانی از کجروی افزایش می یابد و بر میزان ” همنوایی“ برای دست یازیدن به کنش های هنجارمند و اخلاقی افزوده می شود .

مخلص کلام!

وحدت، به ویژه وقتی در سایه وجود نازنین ترین مخلوقات شکل بگیرد، تماماَ رحمت و برکت است. این رحمت از یک سو معنوی و رحمانی و عارفانه است و از دیگر سو اجتماعی و روانی و بشری، بسط چنین وحدتی مستلزم اراده همگانی است؛ اعم از شیعه و سنی. هر کسی می تواند با قلم و قدم و نیت و اراده در این میان سهم و نقشی داشته باشد.

بیائید هر یک نقش خود را آنگونه که مورد پسند رسول رحمه للعالمین است ایفاد کنیم.