۳۵ سال سرسختی با بدنی سوخته

به گزارش خبرنگار ایلنا، دی‌ماه با روز پیشگیری از سوختگی آغاز می‌شود، اما مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران سوخته (ققنوس) معتقد است؛ هیچ توجهی در کشور به موضوع پیشگیری از سوختگی نمی‌شود، در حالی که اگر به موضوعات پیشگیری توجه شود و آموزش‌های لازم در این زمینه به مردم ارائه شود و قانون‌گذاری مشخصی صورت بگیرد؛ ۷۵ درصد سوختگی‌ها رخ نمی‌دهد و ۷۵ درصد بیماران کمتر می‌شود. به گفته او آمار در مورد سوختگی در ایران خیلی دقیق نیست و به شکل تقریبی اعلام می‌شود، اما حداقل ۲۰۰ هزار نفر در سال می‌سوزند که ۳۰ درصد از افرادی که می‌سوزند را کودکان شامل می‌شوند.

وقتی فردی در یک حادثه دچار سوختگی می‌شود تا پایان عمر زندگی‌اش درگیر مشکلات ناشی از این حادثه تلخ است و اگر این اتفاق در کودکی برای فرد بیفتد، سال‌‌های بیشتری از عمرش را درگیر این مشکلات است. در ادامه گفتگوی ایلنا با فردی که در کودکی دچار حادثه سوختگی شده را می‌خوانید:

دچار مشکلات حرکتی شدم

«مریم» ۳۷ سال دارد و از حدود ۳۵ سال پیش که در یک حادثه دچار سوختگی شده تا به امروز گرفتار مشکلات ناشی از این حادثه دردناک است. او می‌گوید: چیزی از روز حادثه را به خاطر نمی‌آورم و حتی نمی‌دانم چه اتفاقی برایم افتاده که دچار سوختگی شدم و هر چیزی که از این حادثه می‌دانم براساس گفته‌هایی است که از دیگران شنیده‌ام. وی ادامه می‌دهد: «کمتر از دو سال داشتم که این اتفاق برایم افتاد و من دقیق یادم نیست، فقط آنقدر می‌دانم که در آشپزخانه کتری روی گاز بوده است و من به سمت گاز رفته‌ام و کتری آب جوش روی من می‌ریزد و قسمت‌هایی از بدنم می‌سوزد و آنطور که پزشکان به والدین من گفته‌اند حدود ۳۰ درصد سوختگی داشته‌ام.»

این خانم جوان با اشاره به مشکلات ناشی از سوختگی که در این سال‌ها با او همراه بوده است، تصریح می‌کند: «در آن حادثه صورتم نسوخته بود، اما بخش‌هایی از گردن، دست‌هایم، پا، قفسه سینه و کمرم دچار سوختگی شد، در این سال‌ها اولین مسئله‌ای که این حادثه برایم ایجاد کرده بود، مشکلاتی بود که از نظر ظاهری برایم درست شده بود. آن اوایل با مشکل چسبندگی‌ روی پوستم مواجه شدم و دچار محدودیت حرکتی شده بودم.»

سوختگی تا آخر عمر، بیمار را درگیر می‌کند

وی که سال‌هاست با مشکلات ناشی از سوختگی دست و پنجه نرم می‌کند، تاکید می‌کند: «سوختگی تا آخر عمر فرد را درگیر می‌کند و از یک جایی به بعد دیگر خسته می‌شوی یا با آن کنار می‌آیی، من سعی کردم از یک زمانی به بعد با آن کنار بیایم. چسبندگی‌هایی که ایجاد شده بود را با جراحی‌های مختلف درمان کردم، اما جای سوختگی را نتوانستم از بین ببریم. البته جراحی‌های مختلفی را انجام دادم اما تاثیر چندانی نداشت و یا مقطعی بود و دوباره پوست به حالت قبل خود باز می‌گشت و یا کمی بهتر می‌شد، اما آن را به طور کامل از بین نمی‌برد، من با آن کنار آمدم که این مشکل برای من وجود دارد و تا آخر عمر همراه من خواهد بود.»

«مریم» درباره نگاه خانواده و جامعه به حادثه‌ای که در دوران کودکی برای او اتفاق افتاده است، می‌گوید: «خداراشکر خانواده همراهی داشتم و تمام تلاش‌شان را برای بهبود این وضعیت کرده بودند و اینگونه نبود که بخواهند از خانواده طرد شوم یا مشکلی برایم ایجاد شود. درست است که چهره‌ام آسیب ندیده، اما گردن و دست‌هایم در این حادثه آسیب دیده بود و اگر کمی آثار سوختگی از زیر آستینم پیدا می‌شد با نگاه‌های مختلفی از سوی مردم در جامعه مواجه می‌شدم. در واقع در جامعه با مشکلات بسیاری مواجه شدم، در مدرسه در کلاس‌هایی مختلفی که می‌رفتم یا در اتوبوس و مکان‌های عمومی مشکلات خیلی زیادی داشتم؛ سوال‌های مختلفی از من می‌پرسیدند و اولین چیزی که درباره این حادثه از من پرسیده می‌شد، این بود که با اسید سوختی و نگاه‌های ترحم‌آمیز به من می‌شد و اگر می‌فهمیدند که من در کودکی دچار این حادثه شده‌ام حس گناه را به سمت خانواده می‌بردند و قضاوت‌های بیجا و نگاه‌های ترحم‌آمیز نسبت به من داشتند.»

جراحی‌های ترمیمی شامل بیمه نمی‌شود

وی درباره هزینه‌های درمان که در این سال‌ها پرداخت کرده است، تصریح می‌کند: «وقتی فردی دچار سوختگی می‌شود تا زمانی که دوره نقاهت را در بیمارستان است با دفترچه بیمه مقداری از هزینه‌ها پرداخت می‌شود، اما مسئله اصلی سوختگی این است که بیمار زنده مانده و دوره نقاهت را گذرانده‌است و حالا می‌خواهد کارهای دیگری را انجام دهد. بابت جراحی‌ها حتی اگر بیمه تکمیلی هم داشته باشیم، می‌گویند جراحی زیبایی است و مانند عمل جراحی زیبایی بینی این موضوع را می‌دانند و هزینه‌ای بابت آن از سوی بیمه پرداخت نمی‌شود، در صورتی که اصلا اینطور نیست و متاسفانه جراحی‌های ترمیمی اصلا شامل بیمه نمی‌شود. مسئله دیگری که بعد از دوره نقاهت با آن مواجه شدم پزشکانی بودند که حاضر نبودند عمل ترمیمی را انجام دهند. حول و حوش ۲۲ سالگی یک پزشک بعد از اینکه چند بار من را عمل کرد و با توجه به اینکه به نتیجه‌ای که می‌خواستیم نرسیدیم به من گفت تو سخت‌ترین مریض من هستی و هر کاری می‌کنم درست نمی‌شوی و با این کلمات، ناامیدی را به من القا می‌کرد. تازه این دکتری بود که می‌گفتند در عمل‌های زیبایی قهار است و با کلی اصرار قبول کرد که من را عمل کند.»

مریم خاطرنشان می‌کند: «تقریبا ۶ الی ۷ سالی است که از آخرین عمل ترمیمی‌ام می‌گذرد، چراکه راهی بیهوده است هم از نظر اینکه هزینه‌های زیادی دارد و هم پزشکانی که ممکن است نپذیرند و اگر بپذیرند ممکن است به نتیجه مطلوب نرسانند. من جراحی‌های زیادی انجام داده‌ام و در نهایت هم می‌بینم که به نتیجه مطلوب نرسیده‌ام.»

وی درباره داروها و درمان بیماران سوخته می‌گوید: «در پوست من مدام گوشت اضافه ایجاد می‌شد و باید یک پماد مخصوص را استفاده می‌کردم که در حال حاضر دیگر این پماد وارد کشور نمی‌شود و آن زمان هم که من استفاده می‌کردم و این دارو وارد کشور می‌شد که حدود ۱۰ سال پیش است این پماد را به قیمت زیادی خریداری می‌کردم. خانواده خیلی وقت‌ها برای تامین این هزینه‌ها با مشکل مواجه می‌شدند. گاهی اوقات برخی از بیماران که وضع مالی بهتری داشتند، اگر پمادی را تا نصفه استفاده کرده و دیگر نمی‌خواستند به بیمار دیگری می‌دادند که وضع مالی مناسب‌تری نداشت، چراکه بسیاری از بیماران توان مالی خرید این پمادها را نداشتند.»

وی ادامه می‌دهد: «الان بعد از دوره نقاهت از لیزر استفاده می‌کنند، پانسمان‌های مختلف استفاده می‌کنند، اما هیچکدام از این‌ها را بیمه قبول نمی‌کند و همه این موارد باید از جیب بیمار پرداخت شود و البته الان با یک بحران دیگری هم مواجه هستیم و آن هم مربوط به کمبود این داروهاست.»

مردم آنقدر که سرطان را می‌شناسند، سوختگی را نمی‌شناسند

او که عضو انجمن ققنوس است درباره آموزش‌های پیشگیری از حوادث آتش‌سوزی می‌گوید: «آموزش پیشگیری از حوادث آتش سوزی از مهمترین موضوعاتی است که در کشور ما به آن توجه نمی‌شود من بارها با این موضوع مواجه شده‌ام که مردم آنقدر که سرطان، دیابت و بیماری‌هایی از این نوع را می‌شناسند، سوختگی را نمی‌شناسند. من به وضوح در بین دوستان و آشنایان می‌بینیم که یک موضوع ساده مانند اینکه اجازه ندهند کودک در آشپزخانه بیاید را توجه نمی‌کنند و یا اینکه با کودک در بغل کنار گاز می‌روند و به راحتی این کار را انجام می‌دهند و اصلا برای آن‌ها باورپذیر نیست که یک غفلت کوچک می‌تواند آینده آن بچه را طور دیگری رقم بزند مردم اصلا این مسئله را نمی‌شناسند و نمی‌دانند که آتش سوزی چقدر به آن‌ها نزدیک است. در مهمانی‌ها می‌بینیم که یک لیوان چای را در لبه میز می‌گذارند و کودکان هم آنجا بازی می‌کنند این موضوعات اگر چه ساده هستند اما بسیار خطرناک هم هستند و متاسفانه مردم به آن آگاه نیستند.»

وی تاکید می‌کند: «به واسطه همین روز اول دی ماه که چند روزی است از آن می‌گذرد و روز پیشگیری از سوختگی سالی یک بار رسانه‌ها به این موضوع توجه دارند ولی بعد دوباره رها می‌شود. تا موقعی که مردم به این نتیجه نرسند که یک موضوعی نیاز آن‌ها است به سمت آن نمی‌روند و باید رسانه این اهمیت را ایجاد کند.»

گفت‌وگو: نجمه رحمتی