نیم نگاهی هم به تاریخ‌سازی فوتبال هفت نفره بیندازید
تبعیض فاحش بین نسل پر ادعای بی‌افتخار با قهرمانان واقعی!
بی توجهی محض به افتخارآفرینی ورزشکارهای بی‌ادعایی همچون اعضای تیم ملی فوتبال هفت نفره، تناقض و تبعیض بزرگی در ورزش ایران به وجود آورده است.
به گزارش ایلنا، در دنیای فوتبال، پیروزی‌ها و شکست‌ها به وضوح قابل مشاهده‌اند. اغلب، نام‌آوران و ستاره‌ها موفقیت‌های تیم‌ها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند. اما در این میان، قهرمانانی وجود دارند که بی‌صدا و بی‌ادعا به پیروزی‌های بزرگ دست پیدا می‌کنند. این داستان درباره تیم ملی فوتبال هفت‌نفره ایران است؛ تیمی که در جام جهانی ۲۰۲۴ اسپانیا با شکوهی مثال‌زدنی و بدون گل خورده، عنوان قهرمانی را از آن خود کرد.
این موفقیت تاریخی درحالی به دست آمد که اکثر ملی‌پوشان فوتبال هفت‌نفره ایران در شرایطی دشوار و در نبود امکانات کافی قرار داشتند و حالا جایگاه این قهرمانان در جامعه فوتبال ایران جای سؤال است.
تیم ملی فوتبال هفت‌نفره ایران با هدایت علی رعدی، با تمام قوت و شایستگی در این مسابقات درخشید و از مرحله اولیه تا فینال، حریفان خود را یکی پس از دیگری شکست داد. در آخرین جدال، آنها موفق شدند اوکراین، یکی از قدرتمندترین تیم‌ها را شکست دهند و از این نظر، نه‌تنها قهرمان جهان شدند، بلکه تاریخ‌ساز نیز شدند. این در حالی بود که، هیچ یک از بازیکنان این تیم به اندازه کافی شناخته شده نبودند و حتی گزارشگران در حین بازی نیز به سختی قادر به نام بردن از آنها بودند.
این قهرمانی به راحتی می‌تواند با افتخارات تیم ملی بزرگسالان مقایسه شود. جایی که به‌رغم تمام امکانات و پاداش‌های کلان، هیچ‌گاه در میدان‌های جهانی به موفقیت‌های چشم‌گیری دست نیافتند. به یاد داریم که در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، تیم ملی بزرگسالان ایران با یک برد مقابل ولز به پاداش مجوز وارادات خودرو دست یافتند، گویی که انگار نه انگار این تیم در همان مسابقات با ۶ گل از تیم ملی انگلیس شکست خورد!
چنین تضادی در موفقیت‌ها و وضعیت بازیکنان، بار دیگر دست به دست هم داده تا واقعیت تلخی از بی‌توجهی‌های جامعه ورزش به رشته‌هایی که قهرمانان واقعی در آنها حضور دارند، نمایان شود. به عنوان نمونه، محمدحسین کنعانی‌زادگان، یکی از ملی‌پوش‌های تیم ملی فوتبال بزرگسالان، در مصاحبه‌ای که داشت، به موضوعات حاشیه‌ای و نوع زندگی بازیکنان فوتبال اشاره کرد و مؤید آن شد که این مسائل در حال حاضر بیشتر از قهرمانی‌های واقعی توجه جامعه را به خود جلب کرده است.
تیم ملی فوتبال هفت‌نفره نه‌تنها توانست قهرمانی را بدون گل خورده کسب کند، بلکه نشان داد که واقعیات ورزشی در ایران چگونه می‌تواند تاریخی باشد. این تیم در شرایط غیرحرفه‌ای و بدون حمایت‌های مالی مناسب، با قهرمانی خود یادآور این موضوع شد که هنوز هم در دل فوتبال ما، قهرمانان بی‌ادعا وجود دارند که نه در مقابل دوربین‌ها، بلکه در میدان‌های ورزشی زندگی خود را وقف افتخارآفرینی برای فوتبال کشورشان کرده‌اند.
همین بازیکنان هفت‌نفره برای یک کشور دیگر بازی می‌کردند و قهرمان می‌شدند، به احتمال بسیار زیاد بهترین پاداش‌ها و احترام‌ها را دریافت می‌کردند. این بی‌توجهی به قهرمانان بی‌ادعا و ایرانی به واقع، نیاز به بازنگری عمیق در سیاست‌های فدراسیون فوتبال و نظام هدایتی ورزش ایران دارد.
با این حال، امید است که با درخشش تیم ملی فوتبال هفت‌نفره ایران، مسئولان به اهمیت حمایت از این رشته‌ها و ورزشکاران بی‌ادعای آن پی ببرند و روزگاری مملو از افتخار را برای آنان رقم بزنند. به راستی، قهرمانان بی‌ادعا، نه‌تنها پتانسیل بالایی برای افتخارآفرینی دارند، بلکه نیازمند نگاهی عمیق‌تر و حمایتی واقعی از سوی جامعه و نهادهای مسئول هستند. بی‌شک، آنها شایسته‌اند که نام‌شان در تاریخ بماند و در دل هواداران جاودانه شوند
قهرمانی تیم فوتبال هفت‌نفره در جام جهانی 2024 اسپانیا یکی از اتفاقات خوب ورزش ایران در روزهای اخیر بود. با این وجود، مصاحبه اخیر مهدی بخشی بازیکن تیم فوتبال هفت‌نفره، شیرینی این موفقیت را کمی تلخ کرد. بخشی در صحبت‌هایش به مشکلات زیاد بازیکنان تیم ملی فوتبال هفت‌نفره و شخص خودش اشاره داشت و گفت: «مستأجر هستم و دو ماه دیگر قرارداد خانه‌ای که در آن هستیم، به پایان می‌رسد. صاحبخانه پولی را به مبلغ اجاره اضافه خواهد کرد، در حالی که من هیچ پولی ندارم. شرایطم خیلی سخت است؛ آن‌قدر که بچه‌های تیم با کادر حرف می‌زدند و می‌گفتند که اگر قرار است کار فراهم شود، ابتدا برای من صورت بگیرد، سپس برای بقیه.
آخرین جایی که مشغول به کار بودم، 4، 5 سال قبل در یکی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای بود. در این مدت طلای همسرم را فروختم و در تاکسی اینترنتی کار می‌کردم. شرایط آن‌قدر سخت بود که نمی‌خواستم در اردوهای متصل به اعزام یا اردوهای نهایی شرکت کنم. حتی با علیرضا طارمی یکی از مربیان تیم ملی صحبت کردم که به اردو نروم، اما او گفت بروم، چون شنیده که خبرهای خوبی در راه است و پس از قهرمان شدن در جهان قول می‌دهد که شغلم درست شود.»
