اتلتیکو مادرید با وارث دیگو سیمئونه حالش خوب است

به گزارش ایلنا، اسپانسرها جشن می‌گیرند و جایزه بهترین بازیکن را به کسی می‌دهند که بیشترین اثر را در جریان مسابقه داشته بدون اینکه نگاهشان را به گل یا پاس گل محدود کنند. مثل برد ۵ بر صفر هفته قبل اتلتیکومادرید در زمین وایادولید که جولیانو سیمئونه ۹۰ دقیقه در زمین بود یا پیروزی ۲ بر یک دو هفته پیش برابر آلاوس که آنتوان گریزمان گل تساوی را از روی نقطه پنالتی زد و الکساندر سورلوث تیم را به پیروزی رساند اما سیمئونه کوچک ثابت کرد خویشاوندسالاری در فوتبال مدرن جایی ندارد.

مقابل آلاوس بین دونیمه به زمین آمد در حالی که تیم با دردسر مواجه شده بود و اتلتیکو نمی‌توانست بر بازی مسلط شود. با آمدن او به آهستگی اما با اطمینان شرایط بازی تغییر کرد و کنترل مسابقه به دست تیم دیگو سیمئونه افتاد، دو گل میزبان که تا دقیقه ۷۶ عقب بود، نتیجه این تغییر بود و جولیانو قطعاً می‌تواند جوایز بیشتری به دست آورد. سیمئونه بزرگ پسرش را در تیم حفظ کرده بود اما شاید چندان مورد توجه نبود اما به خاطر داشته باشید او فقط ۲۱ سال دارد و از جمله بااستعدادترین بازیکنان آکادمی به حساب نمی‌آید ضمن اینکه فصل قبل در همین آلاوس جایی در ترکیب اصلی نداشت تا وقتی که از بقا مطمئن شدند.

ورود کوچکترین عضو خانواده سیمئونه اتفاق مهمی برای اتلتیکومادرید در این فصل بوده. درست است که ۱۴ بازی انجام داده و فقط یک گل زده و سه پاس گل داده اما اگر کمی عمیق‌تر نگاه کنید، سه تا از این چهار مشارکت در گل را در چهار حضور آخرش در ترکیب اصلی اتلتیک داشته و جالب اینکه در شش حضور جولیانو در ترکیب اصلی، اتلتیکو تنها یک گل خورده است.

جولیانو با الهام‌بخشی تیم در برد ۳ بر یک مقابل لگانس از هواداران متروپولیتانو دلبری کرد در حالی که فقط نیم ساعت در بازی بود و پدیده برد ۲ بر صفر مقابل لاس پالماس بود و بعد بازی با آلاوس و وایادولید. روی هر سه مشارکتش در گل سرسختی و تسلیم‌ناپذیری نشان داد و یک توپ از دست رفته را در کناره‌ها رها نکرد.

در واقع بعد از فیفا دی اکتبر در هر مسابقه برای اتلتیکو بازی کرده و شش بار در ترکیب اصلی بازی‌های لیگ بوده. در دو باخت مقابل لیل و رئال بتیس، کمترین زمان به جولیانو رسید و او روی هم ۳۳ دقیقه بازی کرد. بعد از آن نقطه عطف، اتلتیکو 6/2 امتیاز در هر بازی لالیگا گرفته در حالی که قبلش متوسط 88/1 امتیاز داشت، کمتر گل خورده‌اند و بیشتر گل زده‌اند.

این پیشرفت فقط حاصل کار او نیست اما از هر که می‌خواهید از هواداران اتلتی بپرسید و از حس مثبت‌شان درباره تأثیرگذاری او می‌گویند. در برد ۶ بر صفر مقابل اسپارتاپراگ بازیکن تازه تیم ملی آرژانتین یک پاس گل داد اما بیشتر از آن فعالیتش در بیرون محوطه جریمه به چشم آمد. در واقع هر کدام از بازیکنان خط حمله اتلتیکو از او استعداد بیشتری دارند اما چیزی که از آن بی‌بهره‌اند و جولیانو دارد، عزم و اراده و به قولی یک چاقو میان دندان‌ها است.

جولیانو مثل پدرش می‌جنگد و حضورش به هم‌تیمی‌ها انگیزه و توان می‌دهد، او آنها را از خواب بیدار می‌کند و به فعالیت وا می‌دارد. وقتی پرس می‌کند، بقیه تیم را با خود همراه می‌کند و وقتی به عقب بر می‌گردد، به خط دفاعی هیجان و قدرت می‌بخشد. مثل یک آنزیم فوتبالی، تیم را به شوق می‌اندازد، به چربی‌ها حمله می‌برد و آنها را تبدیل به انرژی می‌کند.

این فصل به چولو سیمئونه ابزار ساختن یک خط حمله سرحال و شاداب را دادند و استعداد و تکنیک در سرلوحه کار جذب تیم قرار گرفت. تا ماه گذشته کمتر از این تیم دیده بودیم و به نظر می‌رسید سیمئونه بزرگ دیگر نمی‌تواند در آتش انرژی بازیکنان چوب بیندازد و چه کسی در این شرایط می‌توانست بهتر از جولیانو به پدرش کمک کند؟ هر جا به او می‌گویند می‌رود با همان سرسختی و تسلیم‌ناپذیری و آنچه پاهای خسته کوکه و گریزمان به سختی انجام می‌دهند، جولیانو مشتاقانه از آن استقبال می‌کند.