آنقدر بیکار داریم که به کار کودکان نیازی نباشد

به گزارش خبرنگار ایلنا، کار کودکان نه در قوانین داخلی و نه بر اساس ضوابط بین‌المللی پذیرفته نیست، اما همواره مواردی از کار آنها وجود داشته و در مقاطعی شاهد افزایش تعداد کودکان کار بوده‌ایم. عمدتا شاید کودک کار ما را یاد دستفروشی پسر یا دختر بچه‌ای بیندازد که در خیابان؛ گل، آدامس یا فال می‌فروشد اما در یک سال اخیر رسانه‌ای شدن حوادثی که برای کولبران نوجوان در مرزهای غربی کشور رخ داده، حساسیت درباره کار کودکان را که به نظر اغلب کارشناسان ناشی از فقر است، افزایش داده است.

فتح‌الله بیات (رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانکاری کشور) می‌گوید: کودکانی که سر چهارراه‌ها گل، آدامس یا فال می‌فروشند و نوجوانانی که مسیر سخت کوهستانی را برای حمل اجناس می‌پیمایند، همگی از فقر معیشتی رنج می‌برند. بررسی‌ها نشان می‌دهد آنها یا سرپرستی ندارند یا سرپرست خانواده‌شان توان لازم برای تامین معاش آنها را ندارد. در واقع، از بحث سوءاستفاده از کودکان برای کار که بگذریم، دلیل کار کودک و نوجوانی که باید تحصیل کند و آینده خود را بسازد، فقر است.

او ادامه می‌دهد: در کارگاه‌های بزرگ صنعتی که مشمول قانون کار و بازرسی‌های مداوم هستند، نشانی از کودکان کار نمی‌بینیم، اما در کارگاه‌های کوچک زیرزمینی و خارج از نظارت، کار کودکان فراوانی قابل توجهی دارد. بر این اساس کار کودکان را نمی‌توان در مواردی مانند دستفروشی و کولبری خلاصه کرد و این معضلی است که متعاقب شدت گرفتن فقر، تشدید می‌شود.

این فعال کارگری جلوگیری از کار کودکان را وظیفه نهادهای دولتی دانسته و می‌گوید: برای از بین بردن اشکال‌ مختلف کار کودک قوای سه گانه باید هم‌فکری و همکاری کنند. باید از خانواده کودکان کار حمایت شود تا کودکان مجبور نباشند برای امرار معاش خود و خانواده کار کنند.

او تاکید می‌کند: رفع مشکل کار کودکان موضوع پیچیده‌ای نیست. نیروی کار در ایران به اندازه کافی هست و حتی بیکاری بالا نشان می‌دهد ما نیروی مازاد هم داریم، پس نمی‌توان گفت به کار کودکان احتیاج است. در واقع نه از نظر اقتصادی و نه از نظر قانونی کار کودکان پسندیده نیست و باید جلوی آن را گرفت.