یک فعال کارگری در بندر امام در گفت‌و‌گو با ایلنا:
کارگران در مناطق آزاد بردگی می‌کنند
پروین گفت: در حالی که کارفرمایان و پیمانکاران از سودهای بسیار بالا در منطقه آزاد بندر امام برخوردار هستند، برآیند شرایط ظالمانه و سخت کار در این منطقه را در چهره کارگران می‌توان دید.
امید پروین (فعال کارگری) در گفتگو با خبرنگار ایلنا، در توصیف وضعیت اسف‌بار کارگران در منطقه آزاد بندر امام گفت: از آنجا که منطقه ویژه اقتصادی بندر امام یک منطقه آزاد اقتصادی است، هزینه‌های تولید و فعالیت اقتصادی برای کارفرمایان و پیمانکاران در آن، بسیار پایین است. تجهیزات از خارج از کشور وارد می‌شوند و هزینه‌های گمرکی به آنها تعلق نمی‌گیرد و اگر هم بگیرد بسیار ناچیز است. بنابراین شرایط خیلی ویژه و ایده‌آلی برای کسانی که در اینجا سرمایه‌گذاری می‌کنند، وجود دارد اما در مقابل کارگران در اینجا نه کارگری، بلکه بردگی می‌کنند.
وی افزود: در گرمای بسیار طاقت‌فرسای حاکم بر اینجا بیشترین میزان حجم کار روی دوش کارگران قرار دارد، اما حداقل دستمزد به آنها تعلق می‌گیرد. حداقل حقوقی که برای این منطقه برای امسال درنظر گرفته شده، تقریبا بین 920هزار تومان تا 1میلیون و صد‌هزار تومان بوده‌است ولی آنچه در واقعیت در بسیاری از شرکت‌های خصوصی پرداخت می‌شود 850 هزار تومان است. حال این دستمزد را بگذارید کنار شرایط سخت محیط کار اینجا از قبیل وجود آلاینده‌های سمی و بعضا سرطان‌زا، ناایمن بودن سایت‌ها، گرمای شدید و ناآشنایی بسیاری از سرمایه‌گذاران با نوع صنعت این منطقه. در کنار اینها، این مساله هم وجود دارد که مناطق ویژه اقتصادی از شمول قانون کار خارج هستند و مقررات خاص خود را دارند که نارسائی‌های بسیاری دارند و عموما به ضرر کارگران است.
این فعال کارگری با ذکر این نکته که فعالان مطبوعاتی و رسانه‌ای باید به این منطقه بیایند تا از نزدیک شاهد وضعیت وحشتناک کارگران در اینجا باشند و در این‌زمینه اطلاع‌رسانی کنند، تاکید کرد: اینجا را باید در میدان تجربه کرد. کارگری بخواهد از وضعیت موجود انتقاد کند با انواع فشارها و تبعیض‌ها مواجه می‌شود. آنها که معترض به شرایط کاری غیرانسانی حاکم بر اینجا شوند انگ بی‌انضباط می‌خورند و از افزایش دستمزد مشابه دیگر کارگران محروم می‌شوند. مشکلات و فشارها در اینجا آنقدر زیاد است که مرور آنها حکم تکرار مکررات برایمان دارد. خانه کارگر اینجا هم، به‌عنوان تنها نهاد رسمی کارگری در این منطقه به سختی دارد فعالیت می‌کند و از آن تنها یک اسم باقی مانده‌است.
وی اظهار داشت: به عنوان نمونه، من خودم؛ عموما زبان به انتقاد از شرایط کار ظالمانه در اینجا می‌گشایم. نتیجه؛ انگ بی‌انضباط خوردن، آن هم نه به‌خاطر بهره‌وری پایین بلکه به‌خاطر فاش‌گویی و آشکارسازی استثمارکاری در اینجا. به من گفته می‌شود شما زیاد دنبال حاشیه هستی و با مدیریت بحث می‌کنی. پاسخ من این است؛ حاشیه حق پایمال‌شده من هست که شما باعث و بانی آن هستید.
وی افزود: طبق مقررات و اساس‌نامه این شرکت، سالیانه از سود حاصل شده از تولید، به‌اندازه یک درصد باید به تعداد پرسنل تقسیم شده و به عنوان پاداش و حق‌الزحمه بهره‌وری به آنها پرداخت شود. این یک‌درصد سود در طول این چهار سال فعالیت من در این شرکت، به کسی پرداخت نشده‌است. بعلاوه از مزایای ما نیز کاسته شده‌است.
پروین گفت: چهره و ظاهر جسمی کارگران آینه تمام نمای شرایط ظالمانه کار در اینجا هست. من خود 36 سال دارم و زن و دو فرزند دارم. 15 سال است بی‌وقفه مشغول به کار هستم. اما شرایط کار و میزان دستمزد امثال من توامان هم غم‌بار و هم مضحک است. به من یک میلیون و پانصد هزار تومان با این سابقه کار و فشار و سختی که دارد بابت سی روز کار کردن پرداخت می‌شود. برآیند این جفاها را شما می‌توانید در موی سفید شقیقه‌هایم و صورتم که به یک فرد شکسته میان‌سال می‌ماند، ببینید.
این فعال کارگری در پایان، اظهار داشت: خود شهر ماهشهر هم از کمترین امکانات آموزشی، درمانی و تفریحی برخوردار است. در اینجا، امکانات آموزشی مناسب برای خانواده‌هایی که فرزندان محصل دارند وجود ندارد. اکنون یکی از فرزندان من، کلاس ششم است. سطح کیفیت آموزشی اینجا آنقدر نازل است که گاهی فکر می‌کنم اگر خودم و همسرم در خانه به فرزندمان درس بدهیم به مراتب بازدهی بالاتری خواهد داشت چراکه حداقل از نظر بهداشت محیط آموزشی، خانه فضای بهتری دارد. حال این مشکلات را بگذارید کنار مصائب روزمره ناشی از ریزگردها و آلودگی هوا تا متوجه شوید به مردم خوزستان، به‌خصوص کارگران خوزستانی چه ظلمی دارد روا می‌شود.
