کارگران صنعت پوشاک بنگلادش؛ امیدوار به تغییرات پیش‌ِ رو
بنگلادش، دومین صادرکننده بزرگ پوشاک در جهان است و اقتصاد آن به کارخانه‌های پوشاک وابسته است، اما مشتریان نگران خشونت و اختلال اقتصادی در این کشور پس از سرنگونی دولت بنگلادش در ماه گذشته هستند.
به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از پایگاه سولیداریتی سنتر، با تغییر غیرمنتظره در رهبری سیاسی بنگلادش، کارگران صنعت پوشاک این کشور می‌گویند: ما امیدواریم اما در مورد تأثیر تحولات این کشور بر دستمزد، شرایط کار و حقوق اساسی مدنی، مانند آزادی تشکیل اتحادیه‌ها هنوز علامت سوال‌های فراوانی وجود دارد.
یکی از کارگران صنعت پوشاک در مصاحبه‌ای می‌گوید: امیدواریم اتفاق مثبتی بیفتد. پس از سقوط دولت بنگلادش توسط قیام مردمی، برخی از کارخانه‌های پوشاک دوباره از نو باز شدند در برخی کارگاه‌ها نیز همچنان به خاطر مشکلات، کار تعطیل است.
پس از هفته‌ها اعتراض مسالمت‌آمیز دانشجویان و کارگران که با سرکوب مرگبار دولت سابق بنگلادش مواجه شد، شیخ حسینه، نخست‌وزیر، در نیمه تابستان امسال مجبور به ترک کشور شد. در درگیری‌های بنگلادش برای تغییر دولت بیش از ۶۰۰ معترض کشته شده‌اند.
بنگلادش، دومین صادرکننده بزرگ پوشاک در جهان است و اقتصاد آن به کارخانه‌های پوشاک وابسته است، اما تولیدکنندگان می‌گویند که مشتریان نگران خشونت و اختلال اقتصادی در این کشور پس از سرنگونی دولت بنگلادش در ماه گذشته هستند.
در سال ۲۰۲۴ بیش از ۴ میلیون کارگر صنعت پوشاک، ۸۵ درصد از ۵۵ میلیارد دلار صادرات سالانه بنگلادش را به خود اختصاص دادند که این حاکی از حیاتی بودن این صنعت برای بنگلادشی‌هاست.
اختلالات اخیر، از جمله قطع اینترنت، کارخانه‌ها را نیز تعطیل کرد، اما برخی از کارگران پوشاک پس از سرنگونی دولت، دوباره به کارخانه‌ها و کارگاه‌های کوچک و بزرگ خود بازگشتند.
یکی دیگر از کارگران اظهار می‌کند: «ما فقط آرزو می‌کنیم که بخش پوشاک ما رونق بگیرد و پس از سقوط دولت راستگرای شیخ حسینه وضعیت معیشتی ما بهتر شود. امید ما این است که همه کارخانه‌ها باز بمانند.»
آزادی تشکل‌ها؛ کلید گمشده‌ی بهبود مزد
اغلب کارگران می‌گویند: سرکوب دولت علیه کارگرانی که به دنبال تشکیل و عضویت در اتحادیه هستند، کارگران پوشاک را از دستیابی به دستمزدهای عادلانه و شرایط کاری ایمن و ثبات شغلی که به دنبال دستیابی به آن هستند، بازداشته بود.
در دولت جدید، کارگران پوشاک به دنبال یک تغییر اساسی هستند: توانایی اعمال آزادانه تشکل‌ها در چهارچوب شناخته شده بین المللی به‌منظور تشکیل اتحادیه‌های مستقل و چانه زنی جمعی برای دستمزد و شرایط کار در چهارچوب یک قانون کار جدید از مطالبات آن‌هاست.
یکی از رهبران اتحادیه که به دلیل تلاش برای دفاع از حقوق کارگران تهدید شده است، می‌گوید: ما می‌خواهیم بتوانیم از حقوق صنفی‌مان به‌طور کامل و بدون فشار جریانات نزدیک به قدرت استفاده کنیم.
اگرچه اکثر کارخانه‌ها تولید را از سر گرفته‌اند، اما کارگران پوشاک می‌گویند که دستمزد ماهانه آن‌ها باید همچنان افزایش یابد.
در حالی که بسیاری از کارگران پوشاک در ماه ژوئیه دستمزد بیشتری دریافت کردند، رهبران اتحادیه به مرکز همبستگی (سولیداریتی سنتر) می‌گویند: در بسیاری از کارخانه‌های دیگر، به‌ویژه کارخانه‌هایی که کوچک بوده و کارگران اتحادیه ندارند، حقوق افزایش نیافته است.
پاییز گذشته، کارگران پوشاک برای بار سوم در اعتراض به‌عدم پرداخت دستمزدهای بالاتر دست به تظاهرات زدند. آنان نیز مانند دانشجویان و معلمان و کشاورزان به طرز وحشتناکی سرکوب شدند. دولت دستمزدها را به ۱۱۳ دلار در ماه افزایش داد، مبلغی که به گفته رهبران اتحادیه‌ها نصف هزینه‌های زندگی را پوشش نمی‌داد، پرداخته شد. اغلب اتحادیه‌های صنعتی به جای دستمزد ۱۰۰ دلاری، پیشنهاد دوبرابر این یعنی دستمزد ۲۰۰ دلاری را برای کارگران پوشاک به صورت ماهانه پیشنهاد داده بودند.
کارگران معتقد بودند که باتوجه به تورم این کشور، بسیاری از هزینه‌ها از جمله مواد خوراکی تا دوبرابر افزایش یافته و این دستمزد که در سال‌های پس از کرونا سرکوب شده، برای امرار معاش آنان مکفی نیست.
