«قراردادهای موقت» یک بحران جهانی در روابط کار/ اشتغال جوانان در کرونا به مراتب ناامیدکننده‌تر شده است

به گزارش خبرنگار ایلنا، «ماریا خوزه کارمونا» خبرنگار حوزه کارگری، گزارشات متعددی درباره روابط کار و حقوق کارگران نوشته است. او در گزارشی با رویکرد انتقادی، وضعیت اشتغال نیروی کار جوان و قراردادهای مستمر را شرح می‌دهد. ترجمه این گزارش مفصل که در Equal Times منتشر شده را در ادامه می‌خوانید: 

روابط کار مثل بسیاری از مولفه‌ها تحت تاثیر پاندمی کرونا قرار گرفته، ترویج قراردادهای موقت و کاهش امنیت شغلی از نشانه‌های این موضوع است. «پاکوی» و «اینگرید»، کارگران ۲۵ و ۲۱ ساله‌ای هستند که نسبت به شرایط فعلی بازار کار اعتراض دارند؛ یکی از آن‌ها درباره شرایط خود توضیح داد: «کارفرما تصمیم داشت تا مدت زمان قرارداد ۶ ماهه‌ام را افزایش دهد ولی به دلیل پاندمی کرونا منصرف شد.» 

استقلال مالی ناشی از اشتغال آرزوی نیروی کار جوان است اما کووید آن را نقش بر آب کرد. شرایط اشتغال نیروی جوان را باید دراماتیک توصیف کرد. بر اساس گزارش‌های سازمان بین‌المللی کار، نرخ بیکاری کارگران ۱۵ تا ۲۴ساله نسبت به افراد بالای ۵۵ سال در کشورهای عضو اتحادیه ۳ برابر بیشتر است. افزایش نرخ بیکاری جوانان نه تنها شکاف بین‌نسلی را افزایش می‌دهد بلکه این مولفه را میان این گروه و نسل‌های گذشته را نشان می‌دهد. 

کشورهای نواحی جنوبی اروپا به مهارت، تجربه و کیفیت نیروی انسانی بسیار توجه می‌کنند؛ به همین دلیل، نیروی کار جوان بسیاری از نیروی کار جوان و کم سابقه در مشاغل فصلی و غیررسمی اشتغال دارند. افراد تحصیل‌کرده جویای کار که نسبت به اشتغال در آینده امیدوار بودند، دیگر چشم‌اندازی برای دست‌آوردن یک موقعیت شغلی ندارند. بر اساس آمار و ارقام منتشر شده از سوی سازمان بین‌المللی کار، ۴۰ درصد از جوانان دیگر نسبت به آینده امید ندارند؛ همچنین ۱۴ درصد از شرایط آتی خود واهمه دارند. یک کارگر جوان می‌گوید: بهبود و عادی‌شدن شرایط در حال حاضر امکان‌پذیر نخواهد بود، ما نه تنها نسبت به آینده ناامید هستیم بلکه آن را سیاه می‌دانیم. 

نرخ بیکاری همسایگان اسپانیا نشان می‌دهد، جوانان بیشترین جمعیت بیکار را به خود اختصاص داده‌اند؛ این میزان حدود ۴۰ درصد برآورد شده است. در شرایط پاندمی کرونا همچون بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸، جوانان نیاز به حمایت والدین خود دارند. 

به گفته «ادواردو ماگالدی» سخنگوی بخش جوانان اتحادیه‌های صنفی اسپانیا، چالش‌های اقتصادی جوانان از سال ۲۰۰۸ کلید خورد؛ از آن برهه زمانی به بعد، قراردادهای موقت رواج یافت و سبب تمایز میان گروه‌های مختلف شغلی و دستمزد آن‌ها شد. اگرچه محرومیت جوانان از برخی مولفه‌ها مشهود بود اما این موضوع چندان مورد توجه قرار نگرفت. بحران‌های اقتصادی همواره نیروی کار جوان را هدف قرار می‌دهد؛ متولدین سال‌های ۱۹۸۱ تا ۱۹۹۵ تحت تاثیر آثار منفی بحران اقتصادی ۲۰۰۸ قرار گرفتند. از آنجایی که فرصت شغلی مهیا نبود، بسیاری تصمیم گرفتند تا باردیگر وارد دانشگاه شوند. برخی از شرکت‌ها نیز به منظور حفظ منابع مالی خود از شرایط سوءاستفاده کردند و نیروی کارآموز موقت استخدام کردند. 

از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۳، بالاترین نرخ بیکاری اروپا ثبت شده است. قراردادهای موقت، دستمزد کمتر و شرایط نامطلوب روابط کار در این بازه زمانی بیداد کرد اما عصر طلایی اشتغال نیروی جوان را باید سال ۲۰۱۶ دانست؛ در این سال، گروه‌های جوان نسبت به بزرگسالان شرایط بهتری را تجربه کردند. 

سازمان بین‌المللی کار در گزارشی نوشت: جوانان ۱۵ تا ۲۴ساله در میان گروه‌های سنی باید بیشترین تلاش را کنند تا به یک موقعیت شغلی نایل شوند. انتظار می‌رود، دستیابی به اولین موقعیت شغلی و استقلال مالی برای آن‌ها کمی زمان‌بر باشد. برآوردها نشان می‌دهد، ۲۶ سالگی زمان آغاز اشتغال رسمی نیروی کار جوان باشد. 

به گفته «آریانا پِرِز» رئیس بخش منطقه آمریکای ایبری (سرزمین‌هایی که اغلب مردم آن اسپانیایی یا پرتغالی زبان هستند. دو کشور پرتغال و اسپانیا در برخی از تعاریف گنجانده شده‌اند) در بنیاد «اس‌ام»، بسیاری از جوانان دو بحران شغلی را تجربه کرده‌اند اما هیچگاه رونق و شکوفایی اقتصادی را تجربه نکرده‌اند. در این شرایط، دو گزینه مهاجرت یا پناهندگی از سوی جوانان مطرح می‌شود. اگرچه آخرین نظرسنجی بنیاد «اس ام» از تمایل نیمی از جمعیت جوان اسپانیا برای مهاجرت حکایت می‌کند اما تمامی گروه‌های اجتماعی از این فرصت برخوردار نیستند. 

پرز درباره فرصت‌های مهاجرت باور دارد: تنها خانواده‌هایی که در دهک‌های متوسط به بالا قرار دارند، قادر به تامین هزینه‌های مهاجرت فرزندان خود هستند بنابراین دهک‌های اقتصادی پایین یا متوسط رو به پایین از چنین فرصتی بی‌بهره هستند و آن را گزینه پیش‌روی خود نمی‌دانند. علاوه بر این موضوع، افراد خانواده‌های کم برخوردار مجبور می‌شوند تا تحصیلات اجباری خود را به طور ناگهانی رها کنند که تبعات ناگواری به بار می‌آورد. بسیاری تصور می‌کنند از بین رفتن موقعیت‌های شغلی تنها پیامد وضعیت موجود است که سلامت روحی جوانان را تهدید می‌کند اما مولفه‌هایی مثل آموزش، آزادی اجتماعی و برابری اجتماعی نیز با بحران روبرو هستند. 

پیش از پاندمی ویروس کرونا، یک نفر از هر ۵ جوان نسبت به زندگی آینده خود احساس نگرانی می‌کرد که این موضوع ناشی از نابرابری اجتماعی بود. یک جامعه‌شناس درباره وضعیت نیروی کار جوان می‌گوید: بسیاری نه تنها از آموزش و اشتغال محروم هستند بلکه زمینه‌های دسترسی به این مولفه‌ها برای آن‌ها فراهم نیست. در گذشته، سیستم آموزش عمومی به برابری فرصت‌ها کمک می‌کرد اما از زمان شیوع کووید ۱۹، تمامی موارد به خانواده‌ها متحمل شده که موضوعی غیرعادلانه است. شرایط کنونی غیرمنصفانه است زیرا اکثر خانواده‌ها در ابتدایی‌ترین سطوح قرار دارند. 

سال ۲۰۱۳، اروپا بیکاری ۲۳.۸ درصدی را تجربه کرد که بیشترین نرخ در تاریخ قاره سبز به حساب می‌آید. در سال گذشته میلادی، این میزان به ۱۷.۶ درصد رسید که نسبت به ۷ سال گذشته افزایش چشمگیری دارد؛ انتظار می‌رود روند صعودی افزایش نرخ بیکاری ادامه داشته باشد. اگر منابع مادی برای مدیریت این بحران تخصیص داده نشود، اشتغال جوانان برای همیشه غروب خواهد کرد.