پایان ۶۰ سال برده‌داری مدرن در مزارع آباچا/ ایجاد نظام سرف‌گری علیه کارگران آفریقایی
کارگران مزارع «آباچا» شصت سال برده‌داری مدرن را تجربه کرده‌اند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، «آمَل بنتمَن» خبرنگار مستقل در حوزه کارگری است که به مشکلات معیشتی کارگران در آمریکای لاتین توجه می‌کند. این خبرنگار در گزارشی با عنوان «کارگران آباچا خواهان عدالت و پایان برده‌داری مدرن هستند»، شرایط کاری کارگران مزارع «آباچا» در کشور اکوادور را بررسی و آن را بسیار وخیم توصیف کرده است. این گزارش به زبان فرانسوی به رشته تحریر درآمده و در Equal Times ترجمه شده است. ترجمه این گزارش مفصل را که در این پایگاه خبری به زبان انگلیسی منتشر شده، در ادامه می‌خوانید:
«سوزان کوینز» پس از ۳۰ سال کارگری در مزارع «آباچا» (یک گونه از خانواده موزها و بومی فیلیپین است که در مزارع ذرت کشورهای اکوادور، فیلیپین و کاستاریکا نیز کشت می‌شود.) در دسامبر ۲۰۰۳ با جسارت وصف نشدنی نسبت به وضعیت شغلی خود اعتراض و بهبود شرایط کاری را مطالبه کرد. این زن در شرکت «فوروکاوا» اکوادور که متعلق به کارفرمای ژاپنی است، اشتغال داشت. کارفرما نه تنها درخواست این کارگر را نادیده گرفت، بلکه واکنشی سخت نسبت به مطالبه‌اش نشان داد.
خانواده‌ی سوزان در مزرعه شرکت سکونت داشتند؛ کارفرما برای اخراج آنها از مزرعه، پلیس را به محل سکونت آنان فرستاد. در آن بازه زمانی، «ماریا-گوادالوپه پرشیادو» دختر سوزان، سومین فرزندش را باردار بود. او درباره این حادثه توضیح داد: آن روز هولناک را با تمام جزئیات را به یاد دارم؛ گویا تمام حادثه دیروز اتفاق افتاد. توهین، تیراندازی و گازهای اشک‌آور پلیس فراموش شدنی نیست و از ذهن خانواده‌ی ما پاک نخواهد شد.
به گفته ماریا، با وجود اینکه برادران او هنوز به سن قانونی نرسیده بودند ولی از سوی پلیس دستگیر و روانه زندان می‌شوند. پلیس به پای همسرش شلیک می‌کند، هیچ خدمات درمانی در دسترس نبوده و او براثر جراحت ناشی از گلوله می‌میرد.
اکنون، سوزان ۶۰ساله است و آن روزها را به یاد می‌آورد. به گفته این زن، او احقاق حقوق خود را در دسامبر ۲۰۰۳ برای اولین بار مطالبه کرد. مدت‌ها طول می‌کشد تا سوزان از بغرنج بودن شرایط، آگاه شود؛ محیط کاری او نه تنها عادی نبود بلکه شرایط غیرمنصفانه بوده است. سوزان با تماشای گزارش‌های تلویزیونی از حقوق مسلم خود آگاه می‌شود؛ او به وسیله تلویزیون سیاه-سفید و کوچک خود که با باتری کار می‌کرده، گزارش‌های تلویزیونی را تماشا می‌کرده است. اگرچه او اطلاعاتی درباره احقاق حقوق به دست آورد اما به شدت از سوی کارفرما سرکوب می‌شود.
پس از اخراج وحشیانه اعضای خانواده‌اش از محل سکونتشان، سوزان ناچار است تا از کارفرمای خود درخواست کند تا به کار بازگردد؛ همچنین او باید ضمانت دهد که دیگر مطالبه‌ای در جهت بهبود اوضاع کاری خود ندارد.
شرکت ژاپنی فوروکاوا، شعبه اکوادور را در سال ۱۹۶۳ با هدف تولید آباچا برای بازارهای جهانی، تاسیس کرد. این الیاف، مقاومت بالایی دارد و برای ساخت محصولاتی مثل کیسه‌های چای، فیلترهای دستگاه‌های الکترونیکی، اسکناس، کاغذهای با کیفیت کاربرد دارد. آباچا در صنایع نساجی و خودروسازی نیز استفاده می‌شود. پس از شیوع جهانی ویروس کرونا، تقاضای این محصول به دلیل کاربرد در ساخت ماسک، افزایش یافت. آباچا، یکی از کالاهای اصلی صادراتی اکوادور محسوب می‌شود و شرکت فوروکا، اصلی‌ترین تولیدکننده این الیاف گیاهی است.
صدها کارگر در این مزارع کار می‌کنند، در حالی که شرایط کاری آنها همانند قرن‌های گذشته است. کارفرمای ژاپنی، زمین‌های خود را به پیمانکاران واگذار می‌کند، پیمانکار نیز با توجه به حجم محصولات تولیدی، دستمزد کارگران را پرداخت می‌کند. این نوع اشتغال که به عنوان «کار واسطه‌ای» شناخته می‌شود در کشورهای آمریکای لاتین رایج است. همچنین کارفرمای مادر به وسیله عقد قرارداد با پیمانکار از انجام وظایف قانونی خود، شانه خالی می‌کند. کشاورزان بیمه تامین اجتماعی و قرارداد دائم ندارند و از مزد ناچیز برخوردار هستند. دریافتی کشاورزان، پاسخگوی معیشت نیست، آنها در فقر مطلق، دست و پا می‌زنند.
شرایط کاری و زندگی کارگران کشاورز چگونه است؟
«پاتریشیا کاریون» از وکلای حقوق بشر در ارتباط با این موضوع توضیح داد: وزارت کار اکوادور ملزم به بازدید و بازرسی‌های میدانی است تا شرایط استاندارد کارگاه‌ها را تایید کند. به گفته این فعال حقوق بشر، دو احتمال در ارتباط با وزارت کار این کشور آمریکای لاتین وجود دارد. نخست اینکه، دولتمردان اکوادور نسبت به وضعیت مزارع کشاورزی آگاه هستند ولی اقدامی انجام نمی‌دهند. دوم اینکه، بازرسان وزارت کار تنها از ۳۲ مزرعه که شرایط مناسبی دارند، بازدید کرده‌اند.
وزارت کار اکوادور ادعا می‌کند، بازرسی‌های میدانی خود را از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰ انجام داده و کارفرمایان متخلفی که از کودکان در مزارع بهره‌کشی می‌کنند را جریمه کرده است.
به سختی می‌توان باور کرد که بازرسان بازدیدهای خود را به درستی انجام داده‌اند. ۱۲۰۰ کارگر که از تبار آفریقایی_اکوادوری هستند، شرایط نامساعدی دارند. این امکان وجود ندارد که در بررسی‌های دقیق، تمامی ۱۲۰۰ نفر، جامانده باشند. کارگران در کلبه‌های سیمانی قدیمی زندگی می‌کنند، کلونی‌های کارگری، آب و برق ندارد؛ همچنین امکانات بهداشتی، رویایی برای کارگران است. چاه‌های منطقه غیرقابل استفاده هستند، به همین دلیل کارگران مجبور به تامین آب آشامیدنی خود از نهری هستند که با زباله‌های آباچا، آلوده شده است.
بر اساس گزارش‌های منشتر شده از سوی حامیان حقوق کارگران، شرایط موجود مختص این کمپ کارگری نیست، بلکه تمامی کمپ‌های کارگری شرکت فوروکاوا، چنین ویژگی‌هایی دارند.
علاوه بر شرایط رقت‌انگیز زندگی کارگران، آسیب‌های ناشی از کار و خطر قطع عضو هر لحظه آنها را تهدید می‌کند اما کارفرما از ارائه دستکش، ماسک و لباس کار مناسب خودداری می‌کند. لبه‌های الیاف آباچا به شدت تیز و برنده است و به راحتی بدن انسان را می‌برد. سیستم دیزلی این شرکت فرسوده است و عمر ناوگان حمل نقل شرکت به ۵۰ سال می‌رسد؛ این موضوع باعث بروز سوانح رانندگی شده است.
اعتراض به برده‌داری نوین
۱۲۳ کارگر در سال ۲۰۱۸ تصمیم گرفتند تا شرایط خود از طریق مجاری قانونی پیگیری کنند. این گروه از حمایت انجمن‌های صنفی کارگری برخوردار نبودند و از مجامع بین‌المللی حامی حقوق بشر، درخواست کمک کردند. سازمان‌های حقوق بشر نسبت به مندرجات در گزارش «آمبودزمان» احساس نگرانی کردند و از دادخواست علیه دولت به دلیل سهل انگاری علیه مبارزه با برده‌داری مدرن شرکت‌ها، حمایت کردند.
کنوانسیون تکمیلی لغو برده‌داری و نظام سرف‌داری(برده‌داری) در ۲۵ سپتامبر ۱۹۲۶ به تصویب رشید. در این مقاوله‌نامه آمده است: هیچ‌کس را نباید در بیگاری بردگی نگاه داشت؛ برده‌داری و تجارت برده باید در تمامی اشکال آن ممنوع شود.
با این حال برخی آمار و گزارش‌ها نشان می‌دهد که امروزه شمار بردگان بیشتر از هر دوره تاریخی دیگری است. این تعداد غالبا کسانی هستند که برده وام‌ها و بدهی‌هایشان هستند. «پاتریشیا کاریون» استدلال می‌کند، که ناتوانی کارگران برای احقاق حقوق سبب می‌شود که آنها برده‌داری مدرن و نظام سرف‌داری را تجربه کنند.
کارگران مزارع فوروکاوا، ساعت ۳ صبح از خواب بیدار می‌شوند و تا ساعت ۸ شب، مشغول به کار هستند. متوسط درآمد آنها حدود ۸۰ تا ۱۰۰ دلار در ماه است. تمامی اعضای خانواده از کودک تا بزرگسال در فعالیت‌های تولیدی شرکت می‌کنند و هزینه روزانه زندگی یک خانواده باید کمتر از یک دلار باشد. آنها مجبور هستند تا مایحتاج خود را به صورت اعتباری خرید کنند تا شرکت آن را تسویه کند. کارگران ناچار هستند تا کار بیشتری در طول روز انجام دهند تا اعتبار بیشتری از کارفرما اخذ کنند. کارفرمای ژاپنی به کارگران اجازه نمی‌دهد تا محصولات دیگر در مزارع آباچا بکارند؛ به عبارت دیگر، آنها استقلال غذایی ندارند.
بنا بر گفته کارگران، کارفرما معتقد است که تمامی زمین‌ها متعلق به اوست و کارگران تنها باید کار کنند. اگر کارگران میوه می‌خواهند، باید این محصول کشاورزی را بخرند.
سال ۲۰۱۹، مدیرعامل این شرکت در کلمبیا، تعهد در قبال کارگران را نپذیرفت. او مدعی بود که این کارگران با شرکت‌های پیمانکاری قرار دارند؛ همچنین هرگونه نقض حقوق بشر را از سوی وی رد شد. مدیرعامل این شرکت اظهار می‌کند که حادثه دسامبر ۲۰۰۳ را به یاد ندارد.
کاریون درباره دادگاه رسیدگی به شکایت کارگران می‌گوید: ۱۴ ژانویه، آخرین جلسه دادگاه برگزار شد. ما با یک قدرت ناشی از تبانی دو قدرت سیاسی و اقتصادی مبارزه کردیم. اگر این پرونده در ارتباط با مشکلات سفیدپوستان بود، به طور حتم از سوی مطبوعات مورد توجه قرار می‌گرفت.
بنا بر اظهارات «روسانا تورس» محقق علوم اجتماعی در دانشکده علوم اجتماعی آمریکای‌لاتین، استعمار نژادی، تاثیر بسزایی در زندگی مردم منطقه دارد.
با وجود یک پیروزی تاریخی، بسیاری از کارگران محتاط هستند
۱۵ ژانویه ۲۰۲۱، رای نهایی پرونده در ارتباط با شکایت کارگران اعلام شد. پیش از اعلام نظر نهایی، فضا بسیار متشنج و قابل لمس بود. هنگامی که قاضی رای صادره را به نفع کارگران اعلام کرد، فریاد شادی و صدای دست‌زدن کارگران، سالن دادگاه را پر کرد. در حقیقت، این یک پیروزی بزرگ برای کارگران جهان خواهد بود و در تاریخ ثبت خواهد شد. کارگران توانستند برده‌داری در مزارع کشاورزی را ثابت کنند و با طرح دعوی علیه یک شرکت بزرگ اقتصادی به پیروزی برسند. نکته حائز اهمیت این است که تبعیض علیه آنها از میان برداشته خواهد شد.
قاضی با رای صادره خود، کارفرمای ژاپنی را مکلف به پرداخت خسارت کارگران کرد. بر اساس احکام صادره، شرکت فوروکاوا مجبور به عذرخواهی عمومی از تمامی کارگران است. دادگاه همچنین مسئولان وزارت کار کشور اکوادور را مجرم شناخت، آنها در اجرای وظایف محوله خود کوتاهی کرده بودند. همچنین به سبب کوتاهی در انجام وظایف خود، به برده‌داری مدرن به مدت ۶۰ سال، دامن زده بودند.
تا به این لحظه حکم به صورت شفاهی اعلام شده و مجرمان هنوز احکام کتبی را دریافت نکرده‌اند. کارفرمای ژاپنی ملزم به ایجاد شرایط کاری پایدار و فراهم کردن امکانات رفاهی، درمانی و آموزشی است.
کارگران در نهایت امیدوارند که به زمین دسترسی داشته باشند تا تعاونی خود را برای «صادرات مستقیم به بازارهای بین‌المللی» راه‌اندازی کنند. بعید به نظر می‌رسد، این شرکت بانفوذ از زمین‌های خود چشم‌پوشی کند. کارگران دیگر نمی‌خواهند از سوی کارفرما مورد بهره‌کشی قرار بگیرند و خواهان زندگی جدید هستند.
ترجمه: علی خسروجردی
