به اسم بسکتبال، بسکتبال را نابود می‌کنند (یادداشت روز)

به گزارش ایلنا، روی صحبت من با رامین احمدی طباطبایی است. رییس فدراسیون بسکتبال که زمانی که بیرون از فدراسیون بسکتبال بود برای خود من چشم انداز دیگری داشت. بسکتبالیست و یک مدیر تحصیلکرده دارای تجربه کار در وزارت ورزش و جوانان که انتظار می رفت از انرژی اجتماعی بعد از انتخابات 23 دی استفاده کند و بسکتبال را در مسیری غیر از آنچه امروز به اسم بسکتبال در جهت تامین منافع عده ای پیش می رود، هدایت کند.  

در روزهای پیش و پس از انتخابات 23 دی 1396، صحبت های زیادی درباره توانمندی طباطبایی اینکه آیا وی قادر است فدراسیون بسکتبال را اداره کند، مطرح شد و امروز بعد از گذشت 15 ماه با هجمه های متعددی روبه روست که بیانگر شرایط نامطلوب بسکتبال و سستی در اداره صحیح این ورزش است.  

چرا رامین احمدی طباطبایی در دوران 15 ماه ریاست فدراسیون بسکتبال، نتوانسته است هر بار «موقعیت استثنایی» را که خود(غیرمستقیم) و دیگران(مستقیم) برایش ساختند، مدیریت کند؟ بعد از حاشیه های فراوان در تیم ملی، بیشترین هجمه ها به سوی رییس فدراسیون روانه شد با این حال چرا او فقط با گفتن اینکه «در امورفنی دخالت ندارد»، سعی در شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت دارد؟

در زمان طباطبایی، شاهد «اردوگاه سازی» جدید بعد از دوران فدراسیون قبلی هستیم با این تفاوت که در اردوگاه سازی جدید، انگشت اشاره به سوی بازیکنان باتجربه تیم ملی است و به بهانه جوانگرایی و بهانه های مختلف در فرصت های مقتضی، «موقعیت استثنایی» ایجاد می شود. به واسطه یک برنامه از پیش تعیین شده در مقاطع مختلف بازیکنانی چون مهدی کامرانی و سعید داورپناه را زودتر و نفراتی مثل حدادی را با در نظر گرفتن شرایط خاص این بازیکن دیرتر، وارد موقعیت استثنایی کردند.

هدف از ایجاد موقعیت استثنایی چیست؟

وقتی در تیم ملی موقعیت استثنایی ایجاد می شود کمتر کسی به اشکالات فنی در تیم ورود می کند. همه می خواهند بدانند کامرانی چه گفت یا حدادی چرا نیامد چون این حرفها مانع از پرسش هایی نظیر «چرا دوبار به ژاپن باختیم»؟ می شود بنابراین اذهان به سمتی می رود که تیم ملی مشکل فنی ندارد و این حاشیه هاست که به تیم ضربه می زند. (مسائلی در خصوص انضباط در ساختار، کنش، بینش و خِرَداجتماعی هم مطرح است که عمدتا انضباط به چه ترتیبی شکل می گیرد که در زمانی دیگر با شما مطرح خواهم کرد).

تیم ملی ضعف های فنی دارد آنوقت به سن و سال بازیکنان چسبیده ایم که چه بشود؟  

 به جای اینکه ضعف های فنی را به فضای عمومی و نقد بکشانیم، کنش ارتباطی مان ورود رییس کمیته ملی المپیک به ماجرای حامد حدادی شده و پای حوزه های دیگر را به بسکتبال باز می کنیم که در راستای «موقعیت استثنایی» صورت می گیرد و اهداف همان ها را تأمین می کند. این نه به نفع حدادی است و نه بسکتبال. با آن همه افتخارات حدادی چه می کنید؟

فدراسیون طباطبایی در موقعیت استثنایی ذوب شده و با قضیه حدادی به مثابه بیماری برخورد می کند که نیاز به پزشک (صالحی امیری) در بیرون از کلیت بسکتبال دارد.

چرا آقای طباطبایی صدای حامد و صدای جامعه بسکتبال را بیرون از «موقعیت استثنایی»، نمی شنوید؟ چرا درباره ارسلان کاظمی سکوت کردید؟ دلنوشته سعید داورپناه را بعد از قهرمانی با نفت خواندید؟ در قبال این دوری از ارسلان و این رابطه نابرابر بین بازیکنان و شما، نباید در مسأله تیم ملی که متعلق به همه در ذیل حقوق شهروندی ماست ورود کرد و رفتار مدنی داشت؟ 

این بازیکنان بخشی از فضای عمومی جامعه بسکتبال هستند که بیرون از موقعیت استثنایی مسائل عام بسکتبال را مطرح می کنند اما فدراسیون در قبال این بازیکنان مسئولیت های خود را انجام نمی دهد. آنها به دنبال متقاعد کردن شما نیستند اما آنچه را که درست است می گویند. مشکل شان هم این است که شما حرف های شان را نمی شنوید. فقط چند نفر دوروبر خودتان را می بینید و حرفهای آنها را می شنوید. کافی است بین همین ها با منطقه امنی که الان به کمک شما برای شان ساخته شده است کمی فاصله بیفتد آن وقت دوباره شروع می کنند به رد شدن از آدمها! نظیرش در زمان فدراسیون شما اتفاق افتاد. ندیدید؟

آقای طباطبایی شما انتخاب جامعه بسکتبال هستید( به غلط یا درست بودنش کاری ندارم) و یک قانون دارید که باید از همه حمایت کنید. آنچه دیگران برای شما در «موقعیت استثنایی» می سازند، قبری است که داخل آن مُرده نیست. برایش فاتحه نفرستید.

افشین رضاپور