کمی آهسته تر دعوا کنید؛ صدای پای ستاره می آید
ستاره تیم ملی ایران مقابل ونزوئلا کسی نبود جز علی قلی زاده.
به گزارش ایلنا، بازی با تاخیر آغاز شد. ورزشگاه مملو از صندلی های خالی بود و اندک هواداران در کنجی خزیده بودند و هر از چند گاهی صدایی از طرف آنها به گوش می رسید. تیم ملی با آرایشی متفاوت نسبت به دیدار با ترینداد و توباگو وارد زمین شد. هنوز به خودمان نیامده بودیم که اولین فرصت ایجاد شد.
علی قلی زاده در سمت راست به سان محمد علی کلی که در گوشه رینگ به هیچ کسی رحم نمی کرد و انوع و اقسام فنون را روی حریف پیاده می کرد؛ هر آنچه از فوتبال یاد گرفته بود را اجرا کرد و مدافع ونزوئلا را چند بار به دنبال سرنوشتش فرستاد و نهایتا توپ را ارسال کرد. یک تاثیر به موقع از بازیکن ونزوئلا و توپی که در محوطه شش قدم به سردار آزمون رسید و در حالی که همه خودشان را برای درج گل اول آماده کردند؛ توپ توسط گلر حریف به طرز غیر قابل باوری سیو شد و نتیجه 0-0 باقی ماند.
خیابانی با همه خیابانی هایی که در تاریخ دیده و شنیده بودیم متفاوت بود. کسی که از باخت های پیشین تیم ملی هم حماسه ای می ساخت این بار از دقیقه یک به یار دوازدهم تیم حریف تبدیل شد. تیم ملی دلچسب بازی نمی کرد اما نتیجه 0-0 بود. تیم حریف موقعیتی نداشت اما آقای گزارشگر معتقد بود تیم ملی در لاک دفاعی است. نهایتا گل اول حریف به ثمر رسید و به زعم آقا جواد در کمال شایستگی جلو افتادند. رامین و امیر حسابی در رقابت با وینگر اودینزه، کم آوردند و قافیه را واگذار کردند.
تیم ملی بی نظم بود. حرکت قابل توهی دیده نمی شد. امیری و سردار عصبی بودند. چهره هایشان درهم بود و مخوف. صفحات مجازی برای اولین بار تا پایان نیمه اول تاب نیاوردند و نقدها را استارت زدند و بذر نا امیدی پخش کردند. در همین بین سردار آزمون توپ ربایی کرد. به قلی زاده پاس داد. علی بازهم هوس هنرنمایی فردی به سرش زد. به جای دادن پاس به عرض آمد، زیر چشمنی دروازه را دید. شوت زد و تمام. 1-1 مساوی. بازنده به رختکن نرفتیم.
درگیری ها در فضای مجازی ادامه داشت. یکی کورکورانه از کی روش و تصمیماتش دفاع می کرد و دیگری بر او بی رحمانه می تاخت. عده ای منتظر اشتباه مدافعین مرکزی بودند و دسته ای دیگر به دنبال حماسه سازی از برد مقابل تیم دهم آمریکای جنوبی. در این میان علی قلی زاده همچنان دریبل می زد و کسی یارای مقابله با او را نداشت. از چپ، از راست. او در اواخر بازی تعویض شد اما نمایش کم نقصش خیلی ها را امیدوار کرد.
کی روش فن ها و آنتی کی روش ها همچنان در حال یقه چاک دادن بودند اما کسی حواسش نبود که قلی زاده حالا به رکورد 6 بازی ملی و سه گل زده رسیده است. آنها در فاصله 45 روز تا آغاز جام ملت ها به هم می تاختند و می تازند اما به یاد نمی آورند پسر 22 ساله اردبیلی به چه تهدید بزرگی برای ستاره برایتون تبدیل شده است. درست که استعدادش در یادگیری زبان، در پایین ترین شکل ممکن است اما تکنیک ناب و گل کوچیکی اش هر دلی را مجذوب خود می کند. خود خواه است و گه گاه مانند پیرمردهایی که آلزایمر دارند و فراموش می کنند قرصشان را هر هشت ساعت بخورند؛ از یاد می برد که چیزی به نام پاس دادن در فوتبال وجود دارد و می توان بقیه را هم در بازی راه داد. با همه این احوالات او محبوب است ولی دیده نمی شود.
در میان این همه نفرت و کینه مگر جایی برای دیدن شدن پدیده احتمالی تیم ملی در جام ملت ها هم هست؟ مهدوی کیا، نکیسا، دایی و عزیزی جام 96، سید جلال 2007، غلامرضا رضایی 2011، آزمون، پورعلی گنجی و وریای 2015 هم به یک باره در جام ملت ها آمدند و خوش درخشیدند و حالا نوبت علی قلی زاده هست. لطفا طدای دعوایتان را کم کنید تا صدای پای ستاره آتی فوتبال ایران را بشنوید؛ به جهنم خوش آمدی آقای قلی زاده
