مسیر فتح جام ملت‌ها از روی نعش منتقدین و خبرنگاران نمی‌گذرد

به گزارش ایلنا، تیم ملی فوتبال ایران در حالی حرکت هروله وار خود را برای حضور در جام ملتها دنبال میکند که کماکان دیوار بلندی از بی‌اعتمادی مابین سرمربی تیم ملی و بخش عمده‌ای از عوامل داخلی وجود دارد.

در ماه‌های اخیر معمولا روال بدین شکل بوده است که منتقدین مرد پرتقالی هر اتفاق ریز و درشتی را مورد دست آویز قرار داده و حملاتی را متوجه وی نموده‌اند. از طرفی کی‌روش تیز نشان داده است که هیچ نقد و انتقادی را بی‌پاسخ نمی‌گذارد. او با واژه‌ای به اسم محافظه کاری و مدارا بیگانه است. البته در میان مجادلات گسترده و پرشماری که با سایر فوتبالی‌ها داشته است بعضاً با اشتباهات محاسباتی هم روبرو شده و قافیه را باخته است شبیه آنچه در مورد حمید استیلی و تیم امید رخ داد و یا دعوای دو سر باخت با برانکو و پرسپولیس که دود آن نهایتاً به چشم فوتبال ایران، پرسپولیس و تیم ملی رفته و باز هم خواهد رفت. اما آنچه در این میان اهمیت دارد نه روحیه ستیزه‌جویی کی‌روش و نه فرصت طلبی یا حقانیت منتقدان تیم ملی و جام ملتهاست. جامی که اگر این بار هم روی خوش نشانمان ندهد می‌رود تا به حسرتی نیم قرنی تبدیل گردد.

سرمربی تیم ملی در این هشت ساله گذشته دوئل‌های زیادی را تجربه کرده است. مخاصمه‌هایی که وقت و انرژی هنگفتی را از وی تلف کرده در حالی که میشد با حاشیه کمتر به موفقیت بیشتری رسید.

دعوای همیشگی او با اهالی فوتبال اتفاق مناسبی نبوده و نیست. او بعد از هشت سال حضور در ایران نیاز مبرمی به کسب یک جام خوشرنگ دارد جامی به دور دستی جام ملتها که در چند دهه اخیر با فوتبال ما قهر بوده است.

به طور قطع و یقین مسیر فتح جام ملت‌ها از روی نعش منتقدین و خبرنگاران نمی‌گذرد. اگر امروز پرسشگری را با مشت و فحاشی پاسخ دهیم فردا با رقبای از همیشه آماده‌تر آسیایی چه خواهیم کرد؟ با این شیوه که کادرفنی تیم ملی در پیش گرفته‌اند تا دی ماه دوست و همراهی به جز فدراسیون نشین‌ها و وزارت ورزشی‌ها باقی نمی‌ماند

کاش مدیر ابقا شده فدراسیون فوتبال در این فرصت کوتاه بتواند حواشی پیرامون تیم ملی را به کمترین میزان رسانده و تیم ملی با تمرکز بالا به استقبال جام ملت‌ها برود. مدیری که توانست با تلاش فراوان صندلی خود در خیابان سئول را حفظ کند آیا توان برقرای صلح و آشتی در میان اهالی فوتبال را دارد؟

یادداشت: مهدی فاطمی