پشیمانی بزرگ برای ایگواین؛ یک انتقال اشتباه

به گزارش ایلنا، ناتوانی تیم گتوزو برای دوام آوردن در 90 دقیقه بازی و حفظ انگیزه و ریتم بازی‌‌اش در دقیقه یک تا لحظه به صدا درآمدن سوت پایان بازی؛ خوردن گل‌های مفت هم برای میلان دیگر عادی شده است. میلان واقعاً از نظر روانی نیاز دارد که خودش را تقویت کند با وجود این در بازی‌اش مقابل آتالانتا نکات مثبتی هم بود.

روسونری توانایی زدن گل را دارد و می‌توانست گل‌های بیشتری هم به آتالانتا بزند، مثل دیگر بازی‌هایش در این فصل. برای سومین بار میلان در یک بازی دو گل زد و این بار مقابل تیمی که فصل گذشته میلان را در سن‌سیرو با دو گل زده و هیچ گل خورده شکست داد. پس عملکردی که تیم گتوزو این بار ارائه کرد نشانه‌ای از پیشرفت بود اما آنها باز هم می‌توانستند بازی را با اختلافی زیاد ببرند. یک بار دیگر گونسالو ایگواین نشان داد که چرا اصرار میلان به جذب او از یوونتوس به صورت قرضی به‌عنوان بخشی از پروسه معاوضه‌اش با لئوناردو بونوچی، اشتباه نبوده است. روسونری در فصول اخیر فقدان یک مهاجم با توانایی‌های او را برای رهبری خط حمله‌اش احساس می‌کرد. ایگواین در این فصل در 5 بازی‌اش برای میلان 3 گل زده است و با حفظ این روند احتمالاً فصل را به‌عنوان یکی از گلزنان طراز اول سری A با 20 گل زده به پایان می‌رساند. موفقیت او اما ممکن است به خاطر بازیکنانی که اطرافش هستند محدود شود و این مهاجم آرژانتینی تا همین الان هم نشانه‌‌های واضح از این موضوع را در زمین بازی بروز داده است.

با بردن اسکودتو در دو فصل متوالی به همراه یوونتوس، طبیعی است که مهاجم سابق ناپولی و رئال مادرید بخواهد عضو تیمی باشد که بازی‌هایش را می‌برد و به همین دلیل بود که او ناپولی را بعد از سه فصل ناکامی برای کسب جام ترک کرد تا به یوونتوس ملحق شود. ایگواین به بردن عادت کرده است و او در نخستین مصاحبه‌اش بعد از پیوستن به میلان هم به این موضوع اشاره کرد: «من می‌خواهم هواداران را خوشحال کنم، همینطور باشگاهی که به من اعتماد کرد. من می‌‌خواهم برای این پیراهن چیزی مهم ببرم.»

اما او با این گروهی که الان در آن قرار دارد چه چیزی می‌تواند ببرد؟

بعد از تساوی یک بر یک میلان مقابل کالیاری، اسکای اسپورت گزارش کرد که وقتی قصد داشته از ایگواین مصاحبه بگیرد، او با ناراحتی بسیار زیاد از این کار سر باز زده و به سمت رختکن رفته است. مسلماً او نمی‌خواست بعد از ناکامی تیمش برای بردن یک بازی دیگر صحبت کند. باید به این نکته اشاره کرد که فصل گذشته لئوناردو بونوچی هم چندین بار چنین واکنش‌هایی را پس از ناکامی میلان برای کسب پیروزی مقابل تیم‌های پایین جدولی نشان داد. بونوچی پس از یک سال حضور در میلان به یوونتوس برگشت تا رویایش برای بردن لیگ قهرمانان را محقق کند. اینها انگیزه‌هایی هستند که بازیکنان را مجاب می‌کند تلاش کنند و به نظر نمی‌رسد که میلان فعلی چنین انگیزه‌‌ای را برای بازیکنانش ایجاد کند. با شرایط فعلی، میلان هنوز در سطحی نیست که بتواند بازیکنانی در سطح بونوچی و ایگواین را مجاب به ماندن در این تیم کند.

با توجه به شخصیت جنارو گتوزو و افتخاراتی که او در دوران بازیگری‌اش کسب کرده است، این وضعیت فعلی میلان تعجب‌آور است چون تیم‌های او ماهیت درنده او را در زمین بازی منعکس نمی‌کنند. ما دیدیم که یوونتوس آنتونیو کونته چطور انگیزه و عطش تمام نشدنی سرمربی‌اش برای تبدیل شدن به قدرتی سلطه‌ناپذیر در رقابت‌های داخلی را به نمایش گذاشت، یا اتلتیکومادریدی که لجاجت و سرسختی سرمربی‌اش دیه‌گو سیمئونه را ارائه می‌کند. اینکه ایگواین با کمی صبر و حوصله بیشتر می‌تواند گل‌های بیشتری بزند درست اما میلان هم نباید برای رسیدن به گل فقط و فقط به او دل ببندد و نیاز دارد گلزنان دیگری هم داشته باشد اما فعلاً به نظر نمی‌رسد انگیزه سایر بازیکنان این تیم برای بردن بازی قابل رقابت با عطشی باشد که ایگواین دارد.