عجیب و غیرقابل باور؛ بولت چگونه در سه روز درمان و قهرمان المپیک شد

به گزارش ایلنا، مولر-ولفارت 75ساله در زندگینامه‌اش که در نشریه بیلد منتشر می‌شود، از بزرگترین چالش دوران پزشکی‌اش صحبت کرده است. او نوشته: «ما تنها سه روز فرصت داشتیم. من تازه پنج‌شنبه به ریو رسیدم و یوسین باید یکشنبه مسابقه می‌داد. اما در جریان درمان او احساس خوبی داشتم و حس می‌کردم که تمامی آمپول‌ها با دقت و در نقطه درستی زده می‌شود.»

او در نهایت به این دونده جاماییکایی می‌گوید که بلند شود و چند قدم بردارد. بولت می‌گوید: «انجامش دادی! جایش درست شد!» منظور او این بود که مولر-ولفارت آمپول را به نقطه صحیحی از رگ او تزریق کرده بود.

بولت در آخرین روز مسابقات دو صدمتر، به مولر-ولفارت زنگ می‌زند و می‌گوید مشکل عضلانی دارد، اما این پزشک می‌گوید که این چیزی طبیعی است و درد او 48 ساعت بعد از بین خواهد رفت. او این ماجرا را چنین به خاطر می‌آورد: «گفتم: یوسین، به حرکت ادامه بده، درد هر ساعت کمتر می‌شود و بعد از بین می‌رود. امشب دیگر دردی نداری. هیچ ورزشکار دیگری مانند بولت به من احترام نگذاشت و از کار من قدردانی نکرد. او کفش‌های طلایی معروفش که با آن در سال 2009 رکورد جهانی را شکسته بود به من داد. او همچنین می‌خواست مدال طلای المپیک ریو را به من بدهد. من به او گفتم: مدالت را نگه دار، تو این مدال را خودت به دست آورده‌ای.»

بولت سپس چند عکسش که به‌صورت کلاژ کار شده بودند را به همراه پیراهنش به مولر-ولفارت می‌دهد و می‌گوید: «تقدیم به بزرگترین پزشک تاریخ».

این پزشک همچنین نوشته که دوستی بلندمدتی با بولت دارد: «از تابستان 2002 با هم دوست هستیم. در آن هنگام یک جوان 16ساله خجالتی جاماییکایی که مشکل ستون فقرات داشت به مونیخ آمد. از آن به بعد دیگر دوست هم هستیم.»

از مولر-ولفارت پرسیده شد که آیا ارزشش را دارد که بولت به دوران ورزشی‌اش ادامه دهد و او گفت: «او می‌تواند به تمرینات ادامه دهد اما من تحت این شرایط مسوولیت را می‌پذیرم: اینکه ما مرتبا در تماس باشیم، او مرتبا به مونیخ بیاید و هر زمان که با مشکلی برخورد کرد، بلافاصله به من خبر بدهد. بولت عضوی از خانواده من شده است. او بسیار فراتر از یک ورزشکار صرف است که به پزشک مراجعه می‌کند. اولین بار که او را دیدم تصور نمی‌کردم بهترین دونده سرعت تاریخ شود. هر بار که هم را ملاقات می‌کنیم، او چنان من را در آغوش می‌کشد که انگار این آخرین بار است که هم را می‌بینیم.»