آرسنال – چلسی؛ چاقویی که دسته خودش را می‌برد

به گزارش ایلنا، به‌ عنوان رقابتی بین دو مربی که عمر آن به تنها یک سال می‌رسد، مصاف آرسن ونگر و آنتونیو کونته، بیش از آنچه که انتظار می‌رفت به نبردهای میان آرسنال و چلسی - چیزی که عملاً داستان مهم‌ترین تغییر تاکتیکی صورت گرفته در لیگ برتر را طی این یک سال بازگو می‌کند - جذابیت بخشیده است؛ یک تغییر برای باشگاه‌هایی که خط دفاع 4 نفره جزء لاینفک سیستم بازی‌شان بود و آنها را به استفاده از خط دفاع سه نفره که قدرت آن روز به روز بیشتر می‌شود، متقاعد کرد.

شهرآورد امروز لندن، پنجمین مصاف میان ونگر و کونته از زمان ورود مربی ایتالیایی چلسی در لندن است. فصل گذشته در لیگ، آرسنال در ورزشگاه امارات پیروز شد و کونته در استمفوردبریج انتقام گرفت. ونگر اما در فینال جام حذفی و پس از آن در جام خیریه هم دوباره کونته را شکست داد. ماهیت این بازی‌ها اما نسبت به نتایج آنها چیزهای بیشتری درباره مصاف‌های این دو مربی می‌گوید. ماه سپتامبر سال گذشته چلسی در خانه آرسنال؛ شکی نبود که دو تیم با خط دفاعی سنتی 4 نفره بازی خواهند کرد. آرسنال بازی را با سیستم همیشگی‌اش 1-3-2-4 آغاز کرد و کونته هم با سیستم 1-4-1-4.

چلسی در ابتدای کارش با کونته مشکلاتی داشت و همین باعث شد ابهامات درباره آینده این مرد ایتالیایی در استمفوردبریج شکل بگیرد. عملکردی که آبی‌پوشان لندن در ورزشگاه امارات ارائه کردند بدترین نمایش‌شان در طول فصل بود. در آن بازی مسعود اوزیل و الکسیس سانچس با شروع‌های سرعتی‌شان در ضدحملات کابوس خط دفاعی چلسی شدند و بازی به نیمه نرسیده بود که توپچی‌ها از همشهری آبی‌پوش 3 بر صفر پیش افتادند. با این حال اتفاقاتی که بعد از آن 45 دقیقه رخ داد به داستانی معروف تبدیل شد. کونته سسک فابرگاس، هافبک اسپانیایی تیمش را برای اینکه از هو شدن توسط هواداران تیم سابقش در امان باشد بیرون کشید و مارکوس آلونسو را به میدان فرستاد. این جابه‌جایی تلاشی برای بازگشت به بازی نبود بلکه یک جلسه تمرینی برای بازی بعدی چلسی بود. این اولین باری بود که چلسی با سیستم 3-4-3 بازی کرد. چلسی در بازی‌ بعدی‌اش از همان سیستم استفاده کرد و هال‌سیتی را شکست داد و بعد از آن تمام بازی‌هایش تا پایان سال 2016 را برد و در نهایت با 96 امتیاز که دومین رکورد برای کسب بیشترین امتیاز در طول یک فصل از لیگ برتر بود، قهرمان شد. روند خیره کننده آبی‌پوشان لندن مدیون همان تغییر تاکتیکی بود که کونته در نیمه دوم شهرآورد لندن امتحان کرد و اتفاقاً یکی از واضح‌ترین نشانه‌ها از کارآمد بودن این تغییر تاکتیکی گل ضربه سری بود که مارکوس آلونسو در بازی برگشت برابر آرسنال در استمفوردبریج در ماه فوریه به ثمر رساند.

سه ماه بعد دو تیم دوباره در ورزشگاه ویمبلی برای مصاف در فینال جام حذفی انگلیس برابر هم قرار گرفتند و این بار ونگر بود که به این نتیجه رسید که باید سیستم بازی تیمش را به 3-4-3 تغییر دهد. اگرچه شکی نبود که موفقیت کونته در استفاده از خط دفاعی سه نفره الگوی الهام بخش ونگر برای استفاده از این سیستم بازی بود، سرمربی فرانسوی توپچی‌ها حاضر نشد اعتراض کند که تغییر تاکتیکی تیمش برای فینال جام حذفی الگوبرداری از همتای ایتالیایی جوانش بوده است. او برای اولین بار در 20 سال مربیگری‌اش در شمال لندن، از خط دفاعی 3 نفره استفاده کرد و شکی نبود که او قصد دارد راهی را طی کند که کونته در آن قدم گذاشته بود. ونگر اگرچه حاضر به اعتراف به این موضوع نشد، اما از کسی که 20 سال از او جوان‌تر بود یاد گرفت که خط دفاعی سه نفره بیشتر به کار تیمش می‌آید. پیرمرد فرانسوی با همه عیب و ایرادهایی که هواداران آرسنال از او می‌گیرند و به عقب بودن از جدیدترین متدها و تاکتیک‌های مربیگری متهم می‌شود، همیشه آماده امتحان کردن ایده‌های جدید بوده است. در واقع ونگر نه تنها از سیستم بازی چلسی الگو برداری کرد، بلکه با استفاده از همین سیستم بازی توانست آبی‌پوشان لندن را شکست دهد. عملکرد آرسنال در فینال جام حذفی به مراتب بیش از آن چیزی که نتیجه پایانی بازی (برد 2 بر یک توپچی‌ها) نشان می‌داد، قاطعانه بود. سرعت دنی ولبک در خط حمله باعث باز شدن بازی در یک سوم دفاعی زمین چلسی شد و در همان حال مسعود اوزیل و الکسیس سانچس، انگولو کانته و نمانیا ماتیچ را به یک سوی میدان می‌کشاندند و گرانیت ژاکا و آرون رمزی، در جهت دیگر بر میانه میدان مسلط شدند. از همه مهم‌تر این بود که خط دفاعی سه نفر آرسنال استحکامش را حفظ کرد و فضای پشت سر مدافعان کناری جلوزن توپچی‌ها هم به خوبی پوشش داده می‌شد و دیگر جا ماندن آنها در ضدحملات حریف نگران‌کننده نبود.

در جام خیریه هم آرسنال با تاکتیکی مشابه پا به میدان گذاشت و حالا به نظر می‌رسد خودش را برای استفاده دوباره از این سیستم برای بازی امروز آماده کرده است، اگرچه شایعاتی هم بوده مبنی بر اینکه بعد از باخت شرم‌آور 4 بر صفر هفته گذشته در خانه لیورپول، ممکن است ونگر هوس کند دوباره از خط دفاعی 4 نفره استفاده کند بخصوص بعد از جدا شدن الکس اوکسلاد چمبرلین – کسی که به لیورپول رفت – و کایران گیبس که هر دو همکاری تحسین‌برانگیز و موثری با مدافعان کناری جلوزن آرسنال داشتند و حالا دیگر نیستند.

واقعیت این است که در لیگ برتر هنوز هیچ تیمی نتوانسته پاسخی قاطع برای خنثی کردن سیستم 3-4-3 ارائه کند، جز اینکه خودش هم از آن استفاده کند و این هفته مأموریت تاکتیکی کونته این است که در همان سیستمی که خودش مسبب محبوبیت آن در لیگ برتر شد، نقطه ضعفی پیدا کند و از طریق آن به همشهری قرمزپوش ضربه بزند.

آرایش تاکتیکی آرسنال با خط دفاع سه نفره ضعف‌های زیادی دارد که مهم‌ترین آنها عدم ثبات در عملکرد مدافعان میانی‌اش است و مشکلات جدی حاصل از عدم پشتیبانی هافبک‌ها از این مدافعان. کونته در این بازی از آلوارو موراتا در خط حمله چلسی استفاده خواهد کرد اما مطمئناً او از استفاده از سسک فابرگاس مقابل تیمی که دو ماه پیش در ویمبلی خط میانی آبی‌پوشان لندن را تحت سلطه گرفته بود، ابا خواهد داشت. در غیاب فابرگاس، بدون شک ادن آزار، مهره کلیدی چلسی خواهد بود. با فارغ شدن از مسوولیت‌های تدافعی و سپردن مسوولیت کنترل به‌یرین به مارکوس آلونسو، هافبک بلژیکی چلسی امروز اجازه دارد بیش از پیش به سمت مرکز میدان حرکت کند و میان خطوط فضاهای خالی پیدا کند. اگر آرسنال همان عدم یکپارچگی وحشتناکی که یکشنبه هفته گذشته در خانه لیورپول به نمایش گذاشت را امروز دوباره به معرض نمایش بگذارد، آزار به‌عنوان یک هافبک اضافی در قلب میدان خواهد توانست بازی را به سود چلسی اداره و در عین حال به‌عنوان یک مهاجم اضافی به تیمش برای استفاده از موقعیت‌ها برای رسیدن به گل کمک کند که همه اینها نتیجه آزاد گذاشته شدنش از سوی کونته است. آزادی عمل دادن به بااستعدادترین بازیکنان تیم، چیزی بوده که آرسن ونگر شاید بیشتر از دیگر همتایانش در لیگ برتر برای آن اهمیت قایل است و حالا به نظر می‌رسد کونته هم دارد به آن پی می‌برد. از این رو به نظر می‌رسد چرخه درس‌های آموزنده  مربیان دو تیم شهر لندن برای یکدیگر و تأثیرگذاری یکی روی دیگری، همچنان ادامه دارد.

نویسنده: مایکل کاکس