وحشت نکنید؛ اوج‌گیری سراب نیست
صدای شیپور وحشت اروپایی‌ها از ولخرجی‌هایی که چینی‌ها در دنیای فوتبال انجام می‌دهند، احتمالاً بیشتر از همه در کشورهای فوتبال‌خیز آمریکای جنوبی و آفریقا شنیده می‌شود.
به گزارش ایلنا، باشگاه‌های فوتبال در برزیل و آرژانتین، سنگال و ساحل عاج دهه‌هاست که حرفی برای گفتن ندارند چرا که بهترین بازیکنان‌شان خیلی زود با پیشنهاد حقوق‌های نجومی که تیم‌های پولدار اروپایی ارائه می‌کنند وسوسه می‌شوند و راه قاره سبز را در پیش می‌گیرند و این داستان تکراری سال‌هاست که به واقعیتی تلخی در دنیای فوتبال تبدیل شده است. واقعیتی که می‌گوید فوتبالیست‌های حرفه‌ای تا ابد مانند مزدورهایی هستند که به همان جایی می‌روند که بوی پول به مشام می‌رسد.
ماه ژوئن زمانی که اکسل ویتسل، هافبک بلژیکی زنیت سنت پترزبورگ روسیه تصمیم گرفت به جای یوونتوس قهرمان ایتالیا به تیم تیانجین کوانجیان بپیوندد، به این سوال که چرا چین را به سری A ترجیح داد، پاسخی صادقانه داد و گفت: در یک طرف یک باشگاه تاپ مانند یوونتوس بود اما در طرف دیگر یک پیشنهاد حیاتی برای خانواده‌ام وجود داشت که نمی‌شد آن را رد کرد.
گفته می‌شود که ویتسل برای هر سال از قرارداد 5 ساله‌اش 15 میلیون پوند حقوق خواهد گرفت که با احتساب پاداش‌ها این رقم در پایان 5 سال می‌تواند به 100 میلیون پوند برسد. خیلی‌ها چه در بلژیک چه در ایتالیا و در شبکه‌های اجتماعی مختلف تصمیم ویتسل 28 ساله را محکوم کردند اما آیا این بدترین نوع دورویی نیست؟ خود همان کسانی که او را به پول پرستی متهم کردند آیا می‌توانستند چشمان خود را به چنین پیشنهادی ببندند؟
برخی ادعا می‌کنند که رفتن به چین یک نوع خودکشی برای دوران بازیگری یک بازیکن به حساب می‌‌آید، یک نشانه از افول در حرفه‌اش برای پاسخ دادن به این عده هم می‌توان پائولینیو را مثال زد، هافبک برزیلی تاتنهام که از زمان رفتنش به گوانگژو نه تنها افت نکرده بلکه توانسته نظر مربی تیم ملی برزیل را برای دعوت از او جلب کند.
بازیکنانی مانند ویتسل هم الزاما از رفتن به فوتبال چین در حوزه فوتبال ملی ضربه نمی‌خورند و هرچقدر که تعداد ستاره‌های این لیگ بیشتر شود، احتمال افول بازیکنان حاضر در آن هم کمتر می‌شود. حتی این بحث وجود دارد که رفتن به جایی مانند سوپرلیگ چین می‌تواند برای لژیونرهای این لیگ مفید باشد چرا که آنها را از شر برنامه پرفشار بازی‌های اروپا خلاص کند و آنها را برای مسابقاتی مانند جام جهانی پرانرژی‌تر نگه دارد.
تنها بخش غافلگیر کننده ظهور سوپرلیگ چین به عنوان یک رقیب مالی جاه‌طلب در معروف‌ترین ورزش دنیا، تداوم ولخرجی آنها برای مدتی طولانی است.
واردات بازیکنان و مربیان سطح بالا یک بخش کلیدی از برنامه طولانی مدتی است که چینی‌ها برای تبدیل کردن سوپرلیگ‌شان به یک قطب فوتبالی در دنیا دنبال می‌کنند و ورود کسانی مانند لوییز فلیپه اسکولاری، فلیکس ماگات، آندره ویلاش بواش، مانوئل پیگرینی و فابیو کاناوارو به عنوان گروهی از بهترین مربیان و کارلوس توس، اسکار، جکسون مارتنیس و... به عنوان بهترین بازیکنان، گواه این موضوع است.
اشتهای چینی‌ها برای جذب بهترین‌های فوتبال اما ظاهراً تمامی ندارد و پیش‌بینی می‌شود که یکی از باشگاه‌های آنها سال آینده رکورد گران‌ترین خرید دنیای فوتبال را بشکند اما سوالی که اکنون مطرح می‌شود این است که چقدر طول می‌کشد سوپرلیگ چین به یک قطب مهم در دنیای فوتبال تبدیل شود؟
باشگاه‌های اروپایی تا الان تلاش‌های فراوانی برای گسترش کانون‌های هواداری‌شان در چین انجام داده‌اند اما آنها کم‌کم دارند متوجه می‌شوند که تلاش‌های‌شان نخواهد توانست مانع از اوج‌گیری قدرت مالی چینی‌ها برای رقابت با آنها در وسوسه کردن ستاره‌های دنیای فوتبال شود.
نویسنده: جیم هولدن
