هزینه 6 میلیاردی استقلال برای نیمکت و البته سکونشینی بازیکنانش!
تا وقتی تیمی در نتیجه‌گیری موفق باشد کسی به سراغ دلایل ناکامی‌ها نمی‌رود اما به محض آنکه تیم در مسیر سراشیبی قرار بگیرد یکی، یکی انتقادها پدیدار می شوند.
به گزارش ایلنا و به نقل از ایران ورزشی درباره استقلال این فصل نیز انتقادها کم نبوده و نیست که ماجرای اخیر و سستی باشگاه استقلال در پرداخت بدهی به عادل شیحی نگاه‌ها را بیش از پیش متوجه این باشگاه کرده است.به نوعی می‌توان چنین گفت که طعم شیرین پیروزی آبی‌ها با بازیکنان جوان و آینده‌دار در آبادان به کام هواداران این باشگاه تلخ شد و اگر نگاهی به صفحات مجازی بیندازیم به وضوح عمق ناراحتی را مشاهده خواهیم کرد. اما همه مشکلات استقلال ناشی از سوء مدیریت در ماجرای ممنوعیت فیفا نیست و مربیان را نیز باید در ضررهای مالی به وجود آمده سهیم دانست.
پس از آنکه مشخص شد استقلال نمی‌تواند از وجود تیموریان، جباروف و چشمی در نیم فصل دوم استفاده کند و پرده از حکم قاطع فیفا برداشته شد، پیکان انتقادها به سمت و سوی مدیران فعلی و مدیران سابق باشگاه استقلال رفت.
اما مساله استقلال در ضررهای مالی اخیر فقط مدیران نیستند و باید توجه ویژه‌ای هم به انتخاب‌های سرمربی‌های این تیم داشت. درفصول اخیر کم نبوده‌اند بازیکنانی که بدون کارآیی لازم به استقلال آمده‌اند، دستمزد گرفته‌اند و این باشگاه را به مقصد شهرهای خود ترک کرده‌اند.
این بازیکنان هم از داخل بوده‌اند و هم از خارج و تاسفبار اینکه اغلب این بازیکنان پس از بازی در استقلال و کسب شهرت و ثروت دیگر درخششی در دنیای فوتبال نداشته‌اند و عموما به شغل‌های دیگر روی آورده‌اند و از گردونه کنار رفته‌اند.
در سال‌های اخیر به وفور این موارد در استقلال رویت شده و بارها به آن اشاره کرده‌ایم که مربیان این تیم نیز باید در انتخاب‌های خود دقت بیشتری به خرج دهند تا این باشگاه که مشکلات مالی کم ندارد، در بخش اقتصادی خود با فشار کمتری مواجه شود. اما کو گوش شنوا؟!
در همین فصل جاری سرمربی استقلال و همکارانش با موافقت مدیران تا توانستند ریخت و پاش کردند. البته این اشکالی ندارد که در تیم بزرگی همچون استقلال بازیکنان بزرگی به خدمت گرفته شوند اما وقتی این هزینه‌های میلیاردی و چشمگیر ثمری برای باشگاه به همراه نمی‌آورد، موضوع حاد و قابل پیگیری می‌شود. برای نمونه در همین فصل که منصوریان روی نیمکت استقلال نشسته بازیکنانی به این تیم آمده و رفته‌اند که قراردادهای سرسام‌آوری بسته‌اند.
به این اسامی و دریافتی‌های‌شان نگاه کنید: «کنعانی‌زادگان 900 میلیون تومان، حاج‌محمدی، یک میلیارد و صد میلیون تومان، میثم مجیدی 700 میلیون تومان، آرش افشین 600 میلیون تومان، بختیار رحمانی یک میلیارد تومان، علی قربانی 650 میلیون تومان، فرشید باقری 950 میلیون تومان.» اینها بازیکنانی هستند که یا خیلی کم در استقلال بازی کردند یا اینکه اساسا در تفکرات سرمربی استقلال جایی نداشتند. دریافتی مجموع قراردادهای این بازیکنان رقم قابل توجهی را برابرمان قرار می‌دهد.
گرچه شاید مسوولان باشگاه استقلال مدعی شوند که دستمزد آنها به طور کامل پرداخت نشده است، که نباید هم بشود اما به طور کلی این تعداد بازیکنی که در استقلال فصل شانزدهم هرگز نتوانستند به توفیق برسند بسیار چشمگیر است و علیرضا منصوریان نیز به واسطه انتخاب‌های غلطی که داشته باید خود را هم در ماجراهای اخیر سهیم بداند.
او که بدون توجه به جایگاهش علیه مدیران سابق باشگاه استقلال مصاحبه کرده و حتی از یاد برده که همین بهرام افشارزاده بود که او را به‌عنوان سرمربی در استقلال مشغول به کار کرد، باید کلاهش را قاضی کند و یک بار صادقانه در پی یافتن پاسخ این سوال باشد که آیا نتیجه تصمیم‌های نقل و انتقالاتی او ضررهای مالی بزرگی را به استقلال وارد نکرده است؟ یک مربی حق دارد که فهرست خود را پر کند تا در طول فصل با مشکل کمبود بازیکن مواجه نشود اما همان مربی باید قبل از اینکه وارد بازار نقل و انتقالات شود درباره میزان توانایی‌های بازیکنان و اینکه اساسا می‌توانند گره‌ای از استقلال بازکنند نیز به نتیجه برسد.
از سویی سرمربی باید اشراف کامل به پرداختی‌های بازیکنان هم داشته باشد و مدیران باشگاه را در این راه یاری برساند تا مدیر برنامه‌های این بازیکنان که عموما فکر جیب خودشان هستند و نه منافع باشگاه‌ها، در مذاکرات رو در رو سر مدیر باشگاه کلاه نگذارند. هنوز نمی‌دانیم که علیرضا منصوریان آن روز که فرشید باقری در حال عقد قرارداد با بهرام افشارزاده بود، کجا سیر می‌کرد که این بازیکن با وجود دریافت مبلغ 120 میلیون تومان از باشگاه صبای قم از استقلال 950 میلیون تومان دستمزد طلب کرده است؟!
اگر منصوریان دلش به حال استقلال و سرمایه‌هایش می‌سوخت باید جلوی عقد چنین قراردادهایی را می‌گرفت نه اینکه فقط به باشگاه فهرست می‌داد و بازیکنان را با مدیران باشگاه تنها می‌گذاشت تا هرچه می‌خواهند طلب کنند و مدیران ناوارد هم در مقابل خواسته آنها تمکین کنند.
منصوریان که خود را اکنون غمگین نشان می‌دهد و از بسته شدن پنجره نقل و انتقالات به روی تیمش ناراحت است، درباره دستمزدهای دیگر بازیکنان هم کوتاهی کرده. شاید اگر منصوریان قدری دقیق‌تر به ماجراهای نقل و انتقالاتی استقلال نگاه می‌کرد بسیاری از این مشکلات اکنون سد راه استقلال نبود و بازیکنان با قیمت‌های واقعی به خدمت این باشگاه در می‌آمدند.
منصوریان که خود را از گوشت و تن باشگاه استقلال می‌داند هم مسوول است و اینگونه نیست که اکنون به واسطه بدهی‌هایی که استقلال به بازیکنان خارجی و داخلی دارد تنها مدیران را مقصر بدانیم و کادرفنی مبرا از هر گونه انتقادی باشند.
