لطف کنید و دلجویی نکنید!
محمود گودرزی گفته است باید از ورزشکارانی که کسی از وزارت ورزش به استقبال آنها نرفته است، دلجویی شود!
به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، وزیر ورزش دستور داده از ورزشکارانی که برای استقبال از آنها مسئولی حضور نداشته است دلجویی شود! این مصداق بارز عذر بدتر از گناه است. جایی که نیازی به دلجویی هم احساس نمی‌شود. چه قهرمانان و پهلوانان معلول و جانباز ما آنقدر طی روزهای اخیر مورد تحسین و احترام از سوی مردم قرار گرفته‌اند که دیگر نیازی نیست آقایان به زحمت بیفتند. خجالت‌آور است که وقتی ورزشکار پارالمپیکی کشورمان از پله برقی فرودگاه پایین می‌آید هیچ یک از مسئولان وزارت ورزش را نبیند.
کمی به عقب برگردیم؛ مراسم استقبال از کیمیا علیزاده؛ بانوی قهرمانی که با مدال برنز خود که نخستین مدال یک بانوی ایرانی در المپیک بود دل همه را شاد کرد. مسئولان وزارت ورزش به خوبی می‌دانستند باید برای استقبال از وی سنگ تمام بگذارند؛ حتی برای اینکه فقط خودی نشان داده باشند. اما تبعیض تا کجا؟ چرا برای ساره جوانمردی کسی نیامد؟ مگر مدال او برای مسئولان وزارت ورزش کم ارزش‌تر از مدال کیمیاست؟ مگر نه اینکه رهبر معظم انقلاب و البته رئیس جمهور محترم از قهرمانان پارالمپیکی تقدیر کردند؟ آقایان کجا بودند؟ چرا قدرشناسی یادشان رفت؟
می‌گویند یک ناهماهنگی باعث شد کسی از مسئولان وزارت ورزش به استقبال سیامند رحمان و ساره جوانمردی نرود. چرا این ناهماهنگی باید برای قهرمانان پارالمپیکی اتفاق بیفتد؟ چرا برای استقبال از المپیکی‌های‌مان از چند روز قبل برنامه‌ریزی می‌کردید؟ ناهمانگی فقط مختص ورزشکاران پارالمپیکی است؟
نباید تفاوتی قائل بود؛ واقعیت این است. ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی برای ما افتخار آفریدند و ما باید قدردان آنها باشیم نه اینکه یک عدم هماهنگی را بهانه‌ای برای توجیه رفتار تبعیض‌آمیز خود قرار دهیم.
شاید همه حرف‌ها را خود ساره جوانمردی زده است. کوتاه اما پرنفوذ. آنجا که از موضع عزت نفس سخن گفته است: «مسئولین چه بیایند و چه نیایند ما دوستشان داریم و افتخار می‌کنیم که مسئولین کشورمان هستند و با نیامدنشان ذره ای از تلاش و انگیزه ما کم نمی شود چه بسا این انگیزه برای حضور قوی تر در میادین بزرگتر بیشتر می شود» این بخشی از صحبت‌های جوانمردی در فرودگاه است. مسئولان وزارت ورزش باید بدانند که او نیازی به دلجویی ندارد. بنابراین لطف کنید و دلجویی نکنید. این خیلی بهتر است!
به عکس زیر نگاه کنید. برای این پدر که به آسمان نگاه می‌کند و با نگاهش خدا را شکر می‌کند و برای این دختر قهرمان بزرگوار چه لذتی بالاتر از آغوش گرم پدر وجود دارد؟ پس شما را به خدا سکوت کنید. رفتار عجیب و غریب خود را توجیه نکنید. همین.
