میوه نورس در سبد بسکتبال ایران
داستان لیگ حرفه‌ای بسکتبال هم به پایان رسید. آن‌هم با مجموعه دیدارهای فینال بین مهرام و دانشگاه آزاد که در کلاس بالایی برگزار شد و در پایان سند قهرمانی لیگ حرفه‌ای به‌سان لیگ ملی، به نام مهرام امضاء شد.
ایلنا- برگزاری لیگهای ملی و حرفه‌ای دو روی سکه را به بسکتبال ایران نشان داد. لیگ ملی فرصت مغتنمی برای جوانان بسکتبال ایران به شمار می‌آمد. این رقابت‌ها ظرفیت و توان باشگاه‌ها را در جنبه‌های مدیریتی و پرورش بازیکنان جوان، نمایان ساخت. از سوی دیگر با نگاهی اجمالی به لیگ ملی می‌توان عملکرد مربیان تیم‌ها را در غیاب بازیکنان حرفه‌ای سنجید. هرچند در این لیگ به جوانان فرصت خوبی داده شد اما از نظر شرایط رقابتی، تفاوت چندانی با لیگ حرفه‌ای نداشت.
شاید بتوانیم تفاوت لیگهای حرفه‌ای و ملی را در کیفیت بازیکنان خارجی تیم‌ها، به‌ویژه دو تیم حاضر در فینال تعریف کنیم. مهرام و دانشگاه آزاد مهره‌های ارزشمندی از خارج به ترکیب خود اضافه کردند. تاکوان دین و رایان ریچاردز نمایش خیره‌کننده‌ای در این دو تیم داشتند. فیلیپ ویدنف هم با شرایط خوبی به دانشگاه اضافه شد تا در کنار ریچاردز 20 تا 30 درصد قدرت دانشگاه را افزایش دهد. اگر حامد حدادی را هم بازیکن خارجی حساب کنیم، باید گفت او هم مانند همیشه بازیکن برجسته و طراز اولی بود.
مهرام، پرمهره‌ترین تیم بسکتبال ایران سابقه‌ای طولانی در این ورزش دارد والبته فعالیت حرفه‌ای تیم بسکتبال مهرام از 1385 آغاز شد. این باشگاه پیش از آن دارای تشکیلاتی آموزشی در سطح آماتور بود. با حضور مهرام در رقابت‌های حرفه‌ای، این تیم به یکی از قطب‌های بسکتبال ایران تبدیل شد و در کمتر از یک‌دهه افتخارات متعددی به دست آورد. حضور موفق در لیگ ایران، رقابت‌های غرب آسیا، جام باشگاه‌های آسیا، تورنمنت شیخ راشد، جام ویلیام جونز و... همه دستاوردهای مهرام در این مدت بود. آنها امسال هم شرایط بسیار خوبی داشتند. مهرام از چندسال پیش تغییراتی اساسی در ساختار خود به‌وجود آورد و بازیکنان جوان باتجربه‌ای را جذب کرد. مهرامی‌ها مدیریت خوبی هم دارند و با سرمایه‌گذاری مناسب همواره از مدعیان قهرمانی بسکتبال ایران و آسیا به شمار می‌آیند. باید این را هم اضافه کرد که مهرام استخوان‌بندی تیم ملی را تشکیل می‌دهد. نقطه ضعف این تیم را باید در باشگاه‌داری حرفه‌ای جستجو کرد. جایی که تیم قدرتمند بسکتبال ایران سالن اختصاصی ندارد و نمی‌تواند برای رقابت‌های خود بلیت‌فروشی کند. این میان حق پخش تلویزیونی هم موضوع مهمی است که مبحث جداگانه‌ای می‌طلبد. به هرحال قهرمان لیگ‌ملی و لیگ‌حرفه‌ای ایران حالا اجاره‌ای اداره می‌شود! به یقین مهرام با نگاهی حرفه‌ای‌تر و سرمایه گذاری بیشتر حتی می‌تواند در خارج از مرزهای قاره پهناور هم حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد.
در ترکیب مهرام برای لیگ حرفه‌ای، حامد حدادی و اوشین ساهاکیان مطابق انتظار ظاهر شدند و بازی‌های خوبی از خود به نمایش گذاشتند. گذشته از آنها آرمان زنگنه، سعید داورپناه، فرید اصلانی، سجاد مشایخی و مهراد آتشی هم مهره‌های ارزشمند و قابل اتکایی برای این تیم به حساب می‌آمدند.
داستان بازی فینال اما مانند یک فیلم سینمایی مهیج که در لحظات آخر حساب و کتاب‌ها را به هم می‌ریزد، پیش می‌رود. حالا بخش پایانی این فیلم را یک بار مرور کنیم. مهدی اسماعیلی زمانی به میدان می‌رود که بازیکنان اصلی مهرام یکی پس از دیگری 5 فوله شدند و هاشمی ناگزیر از میدان دادن به او می‌شود. با حضور مهدی چه اتفاقی می‌افتد؟ 2 پرتاب آزاد با خطای بازیکنان دانشگاه نصیب او می‌شود. آنها می‌دانستد اسماعیلی پرتاب‌های خوبی ندارد. آن‌طرف برخی هواداران مهرام چشمانش را بستند تا ناکامی فوروارد قدرتی تیم‌شان را زیر سبد دانشگاه نبینند. پرتاب نخست... نفس‌ها در سینه حبس شده... شاید خود مهدی هم چشم‌هایش را بسته باشد... سبد دانشگاه فرومی‌ریزد!... هیاهوی سالن... هواداران دانشگاه برای تیم‌شان سنگ تمام گذاشته‌اند... پرتاب دوم.... ثانیه‌های سخت... زمان روی اسکوربورد ثابت مانده.... برای اسماعیلی انگار دنیای بیرون هم ساکن شده... او به چیزی جز حلقه نگاه نمی‌کند.... چه‌کسی از غوغای درون‌اش باخبراست؟... پرتاب دوم... نفس‌ها حبس... توپ به تخته می‌خورد... در صدم ثانیه اما درون سبد می‌لغزد و تمام! نمی‌توان گفت شانس در خانه مهرام را نزد. آنها این پیروزی را مدیون مهدی اسماعیلی‌اند. او کاری کرد کارستان.
آنچه درباره دانشگاه باید گفت این‌که آنها امسال تیم بسیار خوبی داشتند. مهره‌های ارزشمندی به ترکیب این تیم اضافه شدند تا دانشگاهی‌ها برای دومین بار در فینال لیگ حاضر شوند. دانشگاه آزاد سال 1371 برای نخستین بار به فینال لیگ ایران رسید اما آن‌سال هم مغلوب شهرداری اصفهان شدند. دانشگاه پس از 23 سال آمده بود تا این‌بار جام بگیرد اما بازهم در واپسین ثانیه‌ها ناکام ماند. این تیم در سال‌های اخیر روند کج‌دار و مریزی را طی کرد تا مهران حاتمی به این تیم آمد و 3 سال پیش هم نوبت به دیگر مهران بسکتبال ایران، شاهین‌طبع رسید تا سکان هدایت دانشگاه را به دست بگیرد. او ساختار جدیدی برای دانشگاه ترسیم کرد و روح تازه‌ای در ارکان این تیم دمید. امسال هم آنها هزینه کردند تا 2 یار خارجی خوب به ترکیب دانشگاه اضافه شود. شاهین‌طبع به این ترتیب مدعی قهرمانی شد و عملکرد‌ش هم خوب بود. باید اعتراف کرد اگر شانس با او یار بود، شاید عصر دوشنبه، تیم دیگری در حکیمیه جشن قهرمانی می‌گرفت. شاهین‌طبع مدیریت فوق‌العاده‌ای هم روی تیم‌اش دارد و این فاکتور هم به او و دانشگاه کمک زیادی کرد. نکته مثبت او بازی دادن به چهره‌های جوانی مانند شهریان و مرادی‌نسب بود. کاری که واقعاً شهامت می‌خواست و شاهین‌طبع این شجاعت را داشت. ضمن این‌که نباید از حضور محمد دادگان و محمدرضا پهلوان روسای پیشین فدراسیون فوتبال و عبدالعظیم عزیزخانی کنار تیم بسکتبال دانشگاه چشم پوشید. آنها به خوبی از این تیم حمایت کردند. دانشگاه برابر مهرام هم جانانه جنگید و کار را به بازی هفتم کشاند اما در آن دیدار مغلوب نیمکت مهرام و حوادث دنیای ورزش شد.
به هرحال هردوتیم برای پیروزی جنگیدند و لحظه‌ای پا پس نگذاشتند و سستی نکردند. آنها از باخت نترسیدند و هردو درپی پیروزی بودند. این موضوع باعث شد دیدار هفتم دانشگاه آزاد ومهرام که در حکم دیدار پایانی لیگ حرفه‌ای بسکتبال بود، بسکتبال ایران را احیاء کند. این بزرگترین دستاورد فینال لیگ‌حرفه‌ای ایران بود و به همین دلیل باید هردوتیم را ستود.