نفت‌تهران بازنده بازی‌بزرگ بود، نه تراکتورسازی!
معمای‌تبریز می‌تواند معادله‌ای جدید را ایجاد کند، اینکه نفتی‌های تهران باید شاکی پرونده بازی عجیب هفته‌پایانی در تبریز باشند یا تراکتورسازانی که قهرمانی را در چند دقیقه از دست رفته دیدند!
تراکتورسازان تبریزی بازی 3 بر یک برده در یادگار امام را بعد از اخراج آندو تیموریان با تساوی 3 بر 3 عوض کردند ولی در دقایق پایانی این دیدار اتفاقاتی عجیب و غریب در ورزشگاه یادگار امام رخ داد که در تاریخ فوتبال ایران بی‌سابقه بود.
اینکه کسی از روی سکوها یا از ناظران فدراسیون یا هر عنوان دیگری به سمت نیمکت تراکتوری‌ها رفته و در حالیکه شبکه‌های اینترنتی، رادیو و تلویزیونی هم قطع شده، اعلام کند نتیجه دیدار سپاهان و سایپا در فولادشهر 2 -2 شده و تراکتورسازی با تساوی مقابل‌نفت هم می‌تواند عنوان قهرمانی را کسب کند، غیرقابل هضم به نظر می‌رسد؛ یعنی در ذهن نمی‌نشیند که با یک جمله تمام معادلات به هم بخورد. تونی دست به تعویض بزند، آقای‌گل لیگ را بیرون بکشد یا حامد لک خود را روی زمین بیندازد و وقت‌کشی کند. این اتفاق را در کجای معادلات فوتبالی می‌توان جای داد؟!
حتی اگر به تونی گفته‌اند سپاهان مساوی کرده و تراکتور با یک تساوی هم قهرمان می‌شود، باز هم نباید دست به چنین تغییراتی می‌زد و تیمش را خلع‌سلاح می‌کرد، آن‌هم بعد از 10 نفره شدن و خوردن 2 گل!
اتفاقا باید از دریچه‌ای دیگر به این بازی نگریست. به نظر نفت هم می‌تواند شاکی این پرونده باشد، چراکه تیم علیمنصور از بی‌تدبیری آندو و اخراج‌اش نهایت بهره را برد و بازی 3 بر یک را به تساوی 3 -3 کشاندند تا فاصله‌ای با فتح این بازی نداشته باشد.
در دقایق پایانی بازی، جام‌قهرمانی بیشتر در چنگ تهرانی‌ها بود تا تبریزی‌ها و حتی اصفهانی‌هایی که از کمترین بخت قهرمانی بین 3 مدعی برخوردار بودند اما روی‌آوردن تراکتوری‌ها به بازی تاخیری و دستورات‌تاکتیکی‌تونی برای حفظ بازی، هم جریان بازی را عوض کرد و هم آتش حملات مرگ‌بار آتش‌بار نفت‌را.
البته نباید از تدابیر سرمربی نفتی‌ها غافل شد، جایی‌که علیمنصور وقتی تیم‌اش 2 گل عقب افتاد با اضافه‌کردن علی قربانی و ارسلان مطهری چنان ورق را به نفع نفت برگرداند که تیم‌اش حتی می‌توانست بازی را با پیروزی پشت سر بگذارد ولی شاید او هم تحت‌تاثیر جوی قرار گرفت که به دلیل شایعات و فضای عجیب روی سکوهای یادگار ایجاد شده بود.
علیمنصور اینجا باز هم کم‌تجربگی کرد. شاید اگر مربی باتجربه‌تری روی نیمکت‌نفتی‌ها بود از فرصت 8 دقیقه‌ای باقی‌مانده نهایت بهره را می‌برد و تیمش را با جام از تبریز به تهران بر می‌گرداند ولی علیمنصور مرد این روزها نبود، همانطور که پیش از این هم با پاس‌همدان و البته تیم‌ملی امید چنین نمایشی را از خود به یادگار گذاشته بود.
تصمیم‌گیری در شرایط بحرانی خلا‌ء‌بزرگی در کارنامه‌ورزشی سرمربی نفتی‌های تهرانی است. او باید شجاعتی بیشتر از خود نشان می‌داد، نه اینکه به نتیجه بازی راضی شده و حتی به تونی تبریک بگوید...
به هر حال به‌زودی پرده‌ها به کناری می‌رود و معمای‌تبریز هم حل خواهد شد، ولی به نظر بازنده این بازی‌بزرگ نفت‌تهران بود، نه تراکتوری که بازی برده را با تساوی عوض کرده تا کار به اما و اگر بکشد و چشم و دل‌شان به فولادشهر باشد.
تیمی که قهرمانی می‌خواهد نباید کوچک‌ترین توجهی به حریف روبرو یا دیدارهای همزمان داشته باشد، کاری که سپاهان کرد و بدون‌توجه به بازی‌تبریز 2 گل در کیسه سایپا کاشت تا کار به اما و اگر کشیده نشود. فرکی می‌دانست فقط به «برنده» جام می‌دهند نه «مربیان مردد»!
به نظر نفتی‌ها باید معترض اصلی این پرونده‌بزرگ باشند و آن را پیگیری کنند که چه اتفاق‌هایی دست به دست هم داد تا بازی از هیجان افتاد و بخت‌بزرگ نفتی‌ها برای کسب نخستین قهرمانی در لیگ‌برتر از دست رفت...
یادداشت: مهدی شمشیری