صعود آسان با مربی نامحبوب
قلعه‌نویی و اصرار عجیب به یک اشتباه: جای خالی نوراللهی
تیم ملی در آستانه حضور در جام جهانی قرار دارد و البته لیست تیم ملی نیز با ابهامات زیادی مواجه است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، امیر قلعه نویی خوش‌شانس بود که اتفاقات شکل گرفته باعث شد تا نیمکت تیم ملی به وی هدیه شود و او نیز در یکی از آسان‌ترین شرایط صعود، اکنون در حال برنامه ریزی برای نطق بزرگ برای با کلیشه " صعود به جام جهانی با سرمربی ایرانی" قرار دارد.
اما اتفاقی که مشخص است این است که تیم ملی با مشکلات بزرگی مواجه است و برخلاف سالیان گذشته نیز محبوبیت آن با کاهش بزرگی مواجه شده است. کاهش علاقه‌ای که مسلما امیر قلعه نویی نیز از دلیل آن به خوبی آگاه است و همین مساله که کمتر کسی به ضعف‌های تیم ملی می‌پردازد و برخلاف سالیان گذشته به قول خودش طومار چند صد صفحه‌ای انتقادات علیه وی شکل نمی‌گیرد نیز از مشخصه‌های آن است.
شاید همین مساله هم عاملی باشد که برخلاف گذشته اکنون کمتر شاهد این موضوع هستیم که نقد بزرگی به لیست تیم ملی نیز وارد شود. وگرنه موضوع کاملا مشخص انتخاب‌های عجیب و یکنواختی عملکرد فنی تیم ملی است. شاید اگر اوضاع مثل گذشته بود، کمتر رسانه‌ای به طور مثال به موضوع غیبت‌های سریالی احمد نوراللهی در لیست تیم ملی بی توجه بود و اصلا موضوع را به این شکل پیگیری نمی‌کرد تا به نتیجه برسد.
نوراللهی اکنون یکی از ستاره‌های تیمش در لیگ امارات محسوب می‌شود که هر هفته اخبار مربوط به درخشش او تیتر یک رسانه‌ها و فضای مجازی می‌شود اما قلعه نویی از چندی قبل به واسطه ناراحتی او از سکونشینی و ترک استادیوم آزادی ترجیح داد تا نام او را از فهرست اردوهای تیم ملی قلم بزند. مساله‌ای که باید در نگاه اول پرسید سرمربی تیم ملی با چه درک تاکتیکی و فنی می‌تواند بازیکنی با کلاس احمد نوراللهی را به سکو تبعید کند. مساله دوم که قهر نوراللهی است نیز قطعا جای بررسی دارد اما مساله مهم همین سکونشین کردن یکی از بهترین بازیکنان این پست است که باید ابتدا زا سرمربی تیم ملی پرسید که بر اساس چه مساله و فلسفه‌ای بوده که شرایط را به اینجا کشانده است. آیا او قدرت و توانایی و جسارت این اقدام را در خصوص ستاره‌های دیگر تیم ملی را نیز دارد و آیا ستاره‌هایی مثل سردار آزمون و مهدی طارمی، علیرضا بیرانوند و ... نیز رفتاری متفاوت نسبت به آنچه که نوراللهی انجام داد، در صورت سکونشینی نشان خواهند داد و در صورت رقم خوردن چنین مساله‌ای آیا قلعه نویی تصمیم به عبور از نام آنها نیز خواهد گرفت؟
پس چیزی که مشخص است موضوع قهر و ترک سکوهای استادیوم آزادی به واسطه آنچه که حق خودش نمی‌دانست نبود و باید ابتدا از سرمربی تیم ملی پرسید که بر پایه چه فلسفه تاکتیکی و عقلانی چنین تصمیمی گرفته و موضوع بعدی نیز آیا در قبال دیگر ستاره‌های تیم ملی نیز چنین گاردی را دنبال خواهد کرد؟
صعود در گروهی که تیم‌های امارات، قرقیزستان، کره شمالی، قطر و ازبکستان حاضر هستند و شرایط حضور در جام جهانی از همین گروه حداقل برای دو تیم میسر است، مسلما دستاورد بزرگی محسوب نخواهد شد. موضوعی که اکنون باید بیش از هر چیزی در دستور کار قرار گیرد، پروژه محبوبیت دوباره تیم ملی است که مسلما با امیر قلعه نویی و کاریزمای نامحبوب او روی نیمکت از هر زمانی دور از دسترس‌تر است.
