چهره زشت فوتبال ایران در غیاب تماشاگران/ بهانه «تماشاگرنما» ته کشید
با وجود برگزاری بدون تماشاگر فوتبال ایران و ته کشیدن بهانه تماشاگرنماها زشت‌تر شده است.
به گزارش ایلنا، فوتبال ایران انگار قبل از هر چیز و هرکس به ابتذال کشیده شده و خودش را پرچمدار بداخلاقی کرده است؛ چهره کریه، زشت و رقت‌انگیز آن سال‌ها پشت واژه «تماشاگرنما» پنهان بود. برای سال‌های سال، تماشاگران با فحاشی، شکستن صندلی، جنجال و رفتارهای هولیگانی، علت تباهی و تمام بدبختی‌های فوتبال ایران قلمداد می‌شدند تا هیولای کرونا توفیق اجباری شد و باورهای غلط در تمام زمینه‌ها را یکجا بلعید.
پاندمی کرونا، خیلی زود حقیقت فوتبال ایران را عریان و آشکار کرد. ویروس کرونا که ذاتاً بخش‌های آسیب‌پذیر بدن را هدف قرار می‌دهد، در فوتبال هم به بخش‌های ضعیف و آسیب‌پذیرش حمله کرد و نقطه ضعف فوتبال را هدف گرفت.
فوتبال ایران بدون تماشاگر، نه‌تنها ذره‌ای پاک و منزه نشد که زشت‌تر و کریه‌تر از قبل مقابل چشم حیرت‌زده ما قرار گرفت. حمله به داور، پخش واژه‌های زشت از میکروفن تلویزیون، هجوم نیمکت‌نشین‌ها به داخل زمین، درگیری میان کمک مربیان، جنجال و تنش، همه و همه، محصول دوران پساکرونا است که دیگر «تماشاگرنماها» یا لیدرهایی با رفتار هولیگان‌گونه راهی به ورزشگاه نداشتند و ندارند. مصاحبه‌های جنجالی، درگیری در راهروهای استادیوم یا کنار اتاق داوران با شدتی به مراتب بیشتر از قبل هر هفته تکرار می‌شود؛ دیگر فدراسیون فوتبال، کمیته انضباطی و اخلاق نمی‌توانستند تماشاگران را عامل تشنج و ملتهب شدن بازی‌ها معرفی کنند.
چیزی که این روزها در ایران با نام لیگ یا جام حذفی می‌بینیم، تنها از نظر شکل و ظاهر به فوتبال شباهت دارد. نه کیفیتی هست و نه هیجانی، نه رقابتی هست و نه تاکتیک و تکنیکی؛ بلبشویی میان دو گروه است با نام فوتبال!
بگذارید این بلبشو را با فوتبال مقایسه کنیم؛ یکشنبه شب سیتی – چلسی از تلویزیون پخش شد؛ چند ساعت پس از جام اتحادیه در انگلیس -که مهد هولیگانیسم است- جنگ مادریدی‌ها و کاتالان‌ها در قالب اتلتیکو – بارسا شروع شد. اگر اینها فوتبال است، آنچه در ایران با عنوان لیگ و حذفی برگزار می‌شود، نسخه‌ای «فیک و قلابی» از فوتبال هم نیست!
نمی‌دانم این دو مسابقه را زنده از تلویزیون تماشا کردید یا نه؛ لحظه، لحظه‌اش، ثانیه به ثانیه‌اش کنایه و نقد تندی بود به فوتبال ما. در فوتبالی که برد و باخت بر سر میلیون‌ها دلار است، یک تیم از پایتخت مقابل رقیبی از منطقه‌ای جدایی‌طلب -با تاریخچه‌ای مفصل از اختلاف‌شان- رودرروی هم ایستادند و بر سر صدرنشینی با تمام توان جنگیدند. در اوج این جدال بزرگ، دو بازیکن -فران‌تورس و ساویچ- وسط زمین یقه هم را گرفتند و کتک‌کاری کردند. داور سوت کشید و دقیقه 2+90 هر دو بازیکن را اخراج کرد و بلافاصله بازی از سر گرفته شد؛ بدون ذره‌ای اعتراض و اتلاف وقت. نه اتلتی‌های بازنده به سوی داور هجوم بردند و نه نیمکت بارسا به داخل زمین ریخت.
سرانجام جنگ بزرگ را بارسا برد؛ ای‌کاش «شبکه سه» به‌جای حرف‌های تکراری و ملال‌آور مجریانش بعد از سوت پایان، اجازه می‌داد دقایق بیشتری زمین نبرد به مخاطب فوتبال نشان داده شود. سیمئونه و ژاوی به سمت هم رفتند و با یکدیگر دست دادند، بی‌آنکه سیمئونه بهانه صحنه‌های بحث برانگیز -مثلاً گل دمبله که از نگاه من که هوادار بارسا هستم خطای گاوی بود اما داور و VAR خطایی تشخیص ندادند- به سمت داور هجوم ببرد، راه خود را به سمت رختکن کج کرد و تصمیمات قاضی را پذیرفت. دقیقاً شبیه کاری که پپ گواردیولا و گراهام پاتر بعد از برد ۴-صفر سیتیزن‌ها مقابل چلسی انجام دادند. بازیکنانی که تا قبل از سوت پایان چنان روی پای هم تکل می‌بستند که گویی برای خونخواهی به متروپلیتانو پا گذاشته‌اند، وسط زمین یکدیگر را در آغوش می‌گرفتند و لبخند بر چهره لباس به یادگار عوض می‌کردند. بخش کوچکی از این اتفاقات احتمالاً از دست شبکه سه در رفت و پخش شد.
