چگونه نادیا ندیم به قربانیان تهاجم روسیه به اوکراین کمک می‌کند؟

به گزارش ایلنا، در دو هفته گذشته، رنگ آبی و زرد پرچم اوکراین بیش از هر زمان دیگری در همه اقشار از جمله در ورزش برجسته شده است. اتحاد ورزشکاران و هواداران در ارسال پیام های حمایتی به اوکراین پس از حمله روسیه بسیار زیاد بوده به طوری که الکساندر زینچنکو، کاپیتان تیم منچستر سیتی، از ابراز محبت به گریه افتاد.

برای نادیا ندیم، یک پناهنده که در کودکی پس از اعدام پدرش توسط رژیم طالبان از افغانستان گریخت، دیدن مردمی که برای انتشار این پیام‌ها گرد هم می‌آیند «شگفت‌انگیز» است، اما دلایل نیاز به آنها همچنان او را غمگین می‌کند.

ندیم به GOAL گفت: «من احساس مردم را درک می کنم.  هیچ کس واقعاً نمی خواهد خانواده، خانه، هویت و همه چیز خود را پشت سر بگذارد. من می توانم با عکس ها ببینم بچه ها چطور هستند و همه فقط در مضیقه هستند. این قلب من را می شکند. من از جنگ متنفرم. برای من این معنایی ندارد. راه های زیادی وجود دارد که می توانید مشکلات خود را حل کنید و با کشتن مردم بی گناه آنها را حل نکنید. فکر نمی کنم این راه حل باشد، هرگز چنین نبوده است. این بدترین بخش برای من این است که همیشه بیگناهان هستند که بهای آن را می پردازند. کودکان، زنان، آنهایی که حتی درگیر آن نیستند. آنها چیزی برای گفتن ندارند. تماشای آن دلخراش است."

با این حال، ندیم هرگز کسی نبوده که در زمان وقوع چنین اتفاقاتی کنار بیاید. تابستان گذشته، پس از اینکه طالبان دوباره به افغانستان یورش بردند، او تقریباً 90000 دلار برای زنان افغان جمع آوری کرد.

اکنون، مهاجم تیم لوئیزویل، برای یک پلتفرم اجتماعی که برای تشویق و تسهیل فعالیت‌های اجتماعی طراحی شده، در کمپین حمایت به اوکراین که از صبح جمعه راه‌اندازی شد، کار می‌کند. از طریق آن، مردم می توانند اقلام یا پول اهدا کنند، نامه‌ها را امضا کنند، به دیگران آموزش دهند و موارد دیگر.

ندیم گفت: "فکر می‌کردم ایده شگفت‌انگیزی بود. می‌خواهم کمک کنم، می‌خواهم تغییری ایجاد کنم و داشتن یک پلتفرم که در آن افراد بیشتری به شما کمک کنند و آن را ببینند، به نظرم این یک راه جالب برای انجام آن است. در بسیاری از کشورها، دختران اجازه ندارند تحصیل کنند یا حتی در مسابقات ورزشی شرکت کنند. داشتن فرصتی برای آوردن ورزش به هر طریقی شگفت‌انگیز خواهد بود زیرا - این چیزی از تجربه من است - فکر می‌کنم فوتبال قدرت بزرگی دارد. این فقط یک بازی نیست، بلکه ابزاری برای آموزش است."

"احساس می‌کنم وقتی جوان‌تر بودم، در جامعه‌ام این کار را انجام داده‌ام. فقط به فوتبال بازی کردن ادامه دادم و در نهایت، مردم روی آوردند و دیدگاه متفاوتی پیدا کردند. اگر بتوانیم این کار را در مقیاس بزرگ‌تری انجام دهیم و  در مناطقی که دختران اجازه حضور در فوتبال را ندارند، ما به اطرافیان آنها آموزش می دهیم. ما می خواهیم که دختران کوچک مانند پسرها فرصت ها و دسترسی های یکسانی داشته باشند."